«Δεν μπορώ να μη σταθώ στην τηλεοπτική "θεαματικοποίηση" ενός ακραία δραματικού συμβάντος προτού προλάβουμε να γνωρίσουμε τα ακριβή του δεδομένα. Κατανοητό το δημοσιογραφικό καθήκον και ενδιαφέρον, αλλά σε τι εξυπηρετεί το να βλέπουμε επί ώρες, σε ζωντανή μετάδοση, τον εκσκαφέα; Τι περιμένουμε να δούμε, τη σορό να ανασύρεται ή τους φερόμενους ως δράστες να εμφανίζονται, όπως έγινε, ως τηλεοπτικοί πρωταγωνιστές;» (η Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο / «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Τα παιδιά εκτίθενται στη βία και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Τα τηλεοπτικά προγράμματα - από τις παιδικές εκπομπές έως και τις ειδήσεις - προβάλλουν ειδεχθείς σκηνές με τεράστιες δόσεις βίας, γκανγκστερικής συμπεριφοράς και δολοφονιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι θύτες, ή, αλλιώς οι "τιμωροί" αποτελούν πλέον τους ήρωες των παιδιών. Το ίδιο ισχύει και για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που στην πλειονότητά τους είναι πολεμικά - δηλαδή τα παιδιά κερδίζουν βαθμούς ανάλογα με το πόσους θα σκοτώσουν. Οι εικόνες όμως αυτές αποτυπώνονται στο μυαλό τους, απενοχοποιούνται και επομένως μπορούν να εξηγήσουν έως ένα βαθμό τις βίαιες συμπεριφορές που εκδηλώνουν οι έφηβοι» (η Τέσσα Δουλκέρη, επίκουρος καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου / «ΤΑ ΝΕΑ»).

«Στον καινούργιο κόσμο, λοιπόν, εκτός από το κανονικό εκπαιδευτικό σύστημα, υπάρχει ένα παράλληλο, το οποίο, για να μιλήσω με "δαίμονες", χρησιμοποιούν οι δυνάμεις του κακού για να προπαγανδίσουν τις ιδέες τους. Υπάρχει ένας δεύτερος, παράλληλος, αξιακός κώδικας που "νομιμοποιεί" στη συνείδηση των πιτσιρικάδων ό,τι θεωρεί αντισυμβατικό η κοινωνία: Την ελευθερία στη χυδαιότητα, στην κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, στο χάκινγκ, στην πορνεία, στη βιαιότητα, στην αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Αυτός ο δεύτερος αξιακός κώδικας καθιστά "αθώο" ό,τι είναι "ένοχο", χωρίς να εξηγεί ποιες είναι οι πραγματικές συνέπειες, μερικές εκ των οποίων ζούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα... Μπορεί, δηλαδή, τα παιδιά να σκότωσαν χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει "φόνος", να μην είχαν αίσθηση του κακού. Αν γίνεται στις ταινίες και τα DVD, γιατί όχι και στη ζωή;» (ο Μανώλης Κοττάκης στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).