Η σιωπή. Του αίσχους και του πένθους. Μόνη αυτή σώζει τώρα. Το αδιανόητο σ' όλες τις κουλτούρες, σ' όλες τις θρησκείες, σ' όλες τις ιστορικές στρεβλώσεις είναι εικόνα στην τηλεόραση. Τωρινή. Live. Θέαμα καθηλωτικό. Με σχολιαστές και υποβολείς. Πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, ντόπιων και αλλοδαπών, «αναλύουν». Ο λόγος τους ντύνεται με εικόνες του Πούτιν να παίζει τζούντο. Μιλάνε για την «Αλ Κάιντα». Για την ανοργανωσιά του ...σοβιετικού στρατού! Φτύνουν στους τάφους των γυμνών παιδιών και λιγώνονται από την καλοσύνη του Μπους, που προσφέρει τις προσευχές του στο ρώσικο λαό. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά ξεσκίζουν την ψυχή του κόσμου όπου κι όση απέμεινε. Στον τόσο πόνο οι φίλοι μου, κι οι άτεκνοι μάλιστα, τρελαίνονται. Αλλος ορέγεται τη δύναμη να ισοπεδώσει την Τσετσενία... Αλλος επιμένει ότι ήταν συμψηφιστικά υπέρτεροι οι Αμερικανοί που δεν έδειξαν ούτε ένα πτώμα του Σεπτέμβρη της Νέας Υόρκης. Αλλος πιστεύει ότι ο Γεωργάκης διάλεξε το Θέατρο Βράχων, για να γίνει βράχος η διακήρυξή του. Αυτός βάζει στοίχημα ολημερίς τη λογική του και την πολιτική την παίζει σαν προ-πο.

«... Είμαι πεπεισμένος ότι (οι Γερμανοί τότε) θα εκτεθούν εναντίον μας, επιχειρώντας πρώτα να καταλάβουν την Ουκρανία και σε συνέχεια να προωθηθούν προς ανατολάς για να πάρουν το σιτάρι της Ουκρανίας, το γαιάνθρακα της κοιλάδας του Ντονιέτς και τα πετρέλαια του Καυκάσου...».

Παιδάκια μου καληνύχτα! Οχι αιώνια. Μακάρι ο ύπνος σας να μυρίζει πυρκαγιά.