Ο Μιχάλης όταν ήταν μικρός έτρωγε πολύ ξύλο για να είναι καλός στο παζάρι. Το ταλέντο του ανήκε στον πατέρα - επιχειρηματία που κινούσε το θίασό του από σκηνή σε σκηνή κι εισέπραττε χρήματα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Μιχάλης μεγάλωσε. Εγινε πραγματικά σπουδαίος στο τεράστιο παζάρι της τέχνης του κόσμου. Τώρα δεν ανήκε στον πατέρα του. Ανήκε στις δισκογραφικές εταιρείες, στα κανάλια της τηλεόρασης, έγινε μια ημιαυτόνομη ατραξιόν στις βιτρίνες. Ταλέντο φυσικό, γλίστρησε αναγκαστικά στον πόνο της υπερεκμετάλλευσης των χαρισμάτων του σα μαύρος σ' έναν κατάσκληρο άσπρο κόσμο. Με τη δύναμη του στρατού των θαυμαστών που γίνονται στην αγορά ανθρωποφάγοι, είπε να γίνει άσπρος. Δε θέλει πολύ να πιστέψεις πως όλα είναι δυνατά όταν φουσκώνουν τα λεφτά στην τράπεζα σαν τα νερά του κατακλυσμού.

Η ιδιοφυία έγινε μηχανή. Λαμπερή. Καλολαδωμένη. Το χάρισμα του ρυθμού πάνω στη σκηνή του σχετικά ομογενοποιημένου κόσμου της μαζικής ψυχαγωγίας γλίστρησε με τη σειρά του στα όρια της τραγωδίας. Μάσκες, ναρκωτικά, παυσίπονα, πλαστικές επεμβάσεις. Ο Μιχάλης επέβαλε μια διαστρεβλωτική οβιδιακή περιφορά του λατρεμένου χωρίς αγάπη ειδώλου. Υποχόνδριος αλλά αγγελικός στα ηχεία για εκατομμύρια χορευταράδες των δρόμων και των εφηβικών ξεσπασμάτων. Η εκδίκηση της δουλείας ήταν να γίνει ένας μαύρος κοινή λαϊκή κουλτούρα και των λευκών στην τελευταία 20ετία του περασμένου αιώνα. Υστερα ο Μιχάλης πέθανε. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Τις ξεφτίλισαν ως ζωή αλλά κυρίως μετά θάνατον οι θαυμαστές(;) του Μάικλ (Μιχάλη) Τζάκσον. Ομως, τα τρία του παιδιά, περιφερόμενα ως μεταθανάτια κεφάλαια σε μια κτηνώδη τράπεζα εικόνων κι εντυπώσεων, μεταθανάτια σπονδή σ' ένα γρήγορο κι άμεσο κέρδος. Οποιος προλάβει την κηδεία και την περιουσία που θα ξαναδημιουργηθεί ως αναμνηστική μυθολογία του θανάτου του στα 50 υπό συνθήκες που θυμίζουν θρίλερ διαταραγμένου σεναριογράφου. Αυτό που μ' έχει εξοργίσει είναι η άκριτη, θυελλώδης αναπαραγωγή της κατακρεούργησης των παιδιών του. Πώς έγιναν; Σε ποιον ανήκουν βιολογικά, νομικά, οικονομικά κυρίως; Σαν εικονικές μαϊμούδες σ' ένα παγκόσμιο τσίρκουλο, τρεις ανήλικες ψυχές σκυλεύονται από πολιτισμένες (;) πένες, κορυφαίους αναλυτές και ρεπόρτερ, μουσικούς κριτικούς που πετάνε μια σπόντα για το DNA των παιδιών σα να ήταν άλμπουμ σε δημοπρασία.

Ολος αυτός ο εσμός των νομοθετών και της ιμπεριαλιστικής διαστρέβλωσης κάθε έννοιας πολιτισμού περιφέρει τα προσωπικά δεδομένα υπαρξιακής δομής τριών πλασμάτων ανά την υφήλιο. Παιδιά - προϊόντα ενός συστήματος παραγωγής και διανομής όχι μιας τέχνης πια αλλά μιας γενικευμένης κατάπτωσης της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Οι κοπτόμενοι τάχα μου δήθεν για την κακοποίηση και τα δραματικά παιδικά χρόνια του νεκρού κι ακόμα άταφου λαϊκού ειδώλου βιάζουν τα παιδιά του, με όργανο την οφθαλμοπόρνικη άχρηστη πολιτισμικά «πληροφορία» κι ύστερα θυμούνται πως μεγάλωσαν με τα τραγούδια και τις χορευτικές φιγούρες του «σταρ».