«Με την αλλαγή του χρόνου, η ευχή για "καλή χρονιά" εξακολούθησε να είναι για ακόμα μία φορά η ...δημοφιλέστερη (...) ο τρόπος, όμως, της εκφοράς της (ειρωνικό μειδίαμα) και το ύφος στα πρόσωπα των περισσοτέρων (αμφισβήτηση) έδειχναν άλλα πράγματα. Τη σχεδόν βεβαιότητα ότι η χρονιά θα είναι χειρότερη από το 2010, αλλά ταυτόχρονα και μια ...υπερβατική ελπίδα ότι τελικά θα τα καταφέρουμε! (...) Το "μνημόνιο" δεν είναι επαρκές για να μας βγάλει από την κρίση (...) η καλή και αναγκαία - αναμφισβήτητα - πλευρά του "μνημονίου" είναι η κατάργηση αδικαιολόγητων προνομίων, ο εκσυγχρονισμός του κράτους, οι διαρθρωτικές αλλαγές, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της σπατάλης του Δημοσίου κ.λπ. Το "τίμημα", όμως, είναι "μονομερές" και "ακριβό". Γιατί μαζί με τα "ξερά" καίγονται και τα "χλωρά" (...) εδώ χρειάζονται διορθώσεις. Τα "μαντάτα" από τις Βρυξέλλες δεν είναι ενθαρρυντικά» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«Οσο πιο γρήγορα η λαϊκή αγανάκτηση, που φουντώνει κατά των βάρβαρων μέτρων κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας, μετεξελιχθεί σε συνειδητή συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, τόσο πιο γρήγορα οι αγώνες θα αποκτήσουν αποτελεσματικότητα και προοπτική. Το 2011 μπορεί να γίνει χρονιά γόνιμη για το λαό. Να διαμορφωθεί το ελπιδοφόρο λαϊκό μέτωπο της αντεπίθεσης και ανατροπής. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν να ελπίζουν μόνο και αξίζει να αγωνιστούν με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα για μια νέα οργάνωση της κοινωνίας, όπου θα είναι εξασφαλισμένη για όλους η σταθερή εργασία, με ελεύθερο χρόνο και με σύγχρονες δωρεάν παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κατοικία, στις διακοπές. Ο σοσιαλισμός είναι ρεαλιστικός, επίκαιρος, αλλά και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της εργατικής τάξης στην εξουσία και στην οργάνωση της παραγωγής, αποτελούν βασική προϋπόθεση για να αναπτύξει η χώρα τις παραγωγικές της δυνατότητες, με στόχο τη λαϊκή ευημερία. Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου έχουν τη δύναμη να την πραγματοποιήσουν με τη συμμαχία και την εξουσία τους, μετατρέποντας σε λαϊκή - κοινωνική ιδιοκτησία τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Αποδεσμεύοντας τη χώρα από το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο» (από το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).