Σε πολιτείες της Αμερικής, οι άνθρωποι παντρεύονται σε αυτοσχέδια ξωκλήσια με την παρουσία κάποιου πάστορα - αν βέβαια είναι εύκαιρος - διαφορετικά κι ένας «έμπορας» των γαμήλιων τελετών αρκεί για να πραγματοποιήσει τη σύζευξη. Την απόφαση μπορείς να την πάρεις το ίδιο βράδυ, αφού τα ιδιωτικά παραμάγαζα που προσφέρουν με το αζημίωτο την τελετή διανυκτερεύουν για κάθε ενδεχόμενο, όπως μαρτυράνε και οι χολιγουντιανές ταινίες. Εκεί όπου, σε κάποια σκηνή του έργου, το ζευγάρι «ερωτεύεται» πίνοντας μαρτίνι στην πρώτη τυχαία συνάντηση, για να καταλήξει τα μεσάνυχτα να δίνει όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης υπό το σεληνόφως. Το ίδιο εύκολα προφανώς την άλλη μέρα αποφασίζουν να διαρρήξουν τα ιερά δεσμά του γάμου και να πάει ο καθένας στο σπίτι του, αφήνοντας πίσω ένα δικηγόρο να βγάλει τη λάντζα του διαζυγίου. Παστρικές δουλιές.

Το κίνητρο του γάμου βέβαια ποικίλλει κατά περίπτωση, παραμένει ωστόσο η πρεμούρα του ζεύγους να επισημοποιήσει τη συμβίωση και μάλιστα με τρόπο εξεζητημένο, καθώς δεν έχει καν την υπομονή να περιμένει το ξημέρωμα που τα πράγματα, όπως και να 'χει, τα βλέπεις πιο καθαρά και κερδίζεις τις πιθανότητες να μην ξυπνήσεις το επόμενο πρωί ψάχνοντας εναγωνίως στην ατζέντα σου το τηλέφωνο του δικηγόρου. Παρεμπιπτόντως, πτυχή του αμερικάνικου γάμου είναι και το προγαμιαίο συμβόλαιο: Τόσα βάζω, τόσα βάζεις κι αν παρ' ελπίδα αθετηθούν τα συμφωνηθέντα αλίμονο σε κείνον που το τόλμησε. Και επειδή οι σύγχρονοι Αμερικάνοι δεν καταλαβαίνουν από συναισθηματικά βαρίδια στην οικογενειακή συμβίωση, τα συμφωνηθέντα αναφέρονται στα υλικά αγαθά και μόνο, αφού το συναίσθημα δεν μπαίνει στη ζυγαριά και, πολύ περισσότερο, δεν μπαίνει σε συμβόλαια.

Κι αν, τέλος πάντων, στην οθόνη της τηλεόρασης ο αμερικάνικος γάμος προκαλεί ένα μειδίαμα ή ένα χαμόγελο, ανάλογα και με τις ορέξεις του θεατή, στην πολιτική σκηνή κάθε άλλο παρά αψήφιστα μπορεί να περάσει, αφού είναι ενδεικτικός των διαθέσεων αλλά και της φιλοσοφίας που διαπερνά τα μέρη του πολιτικού ζεύγους. Εκείνων, που παραμονές των εθνικών εκλογών θέλησαν να επισημοποιήσουν σε μια νύχτα τον πολιτικό τους έρωτα, υπογράφοντας εν ριπή οφθαλμού ένα προγαμιαίο συμφωνητικό για έδρες και ποσοστά επιρροής. Πάστορας στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε, φρόντισαν ωστόσο οι πατριάρχες των ΜΜΕ να δώσουν αίγλη στη γαμήλια τελετή, κατακρίνοντας μάλιστα όσους δε θέλησαν να πάρουν μέρος στο έγκλημα, αφού πρόβλεψαν την πολιτική τερατογένεση που κυοφορούσε το ανυπόμονο ζεύγος. Το αναπόφευκτο διαζύγιο της επόμενης μέρας πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, κάτι σαν συνάχι που έκλεισε τον τριήμερο κύκλο του και πέρασε.

Πέρασε; Αμφίβολο. Γιατί μπορεί ο εγχώριος γαμπρός να βγήκε «τζούφιος», στην Ευρώπη όμως περισσεύουν τα καλόπαιδα. Και να ξανά παραμονές εκλογών το «ευτυχές» γεγονός επαναλαμβάνεται, στο ίδιο πάνω-κάτω σκηνικό και στην πεπατημένη της προπαγάνδας ενάντια σε κείνους που αρνούνται πεισματικά να συμμετέχουν σε φανταχτερές γαμήλιες απόπειρες, καθώς έχουν εκ των προτέρων γνώση της «ασυμφωνίας χαρακτήρων». Τώρα, για προγαμιαία συμβόλαια δεν ακούστηκε τίποτα, κάτι δικηγόροι πάντως δε χάνουν τίποτα να μένουν σε επιφυλακή...