Η συζήτηση για την κατάσταση στα πανεπιστήμια, που ξεκίνησε με την ένταση του αυταρχισμού στις σχολές, συνεχίζεται και ανοίγει και νέες επικίνδυνες πλευρές, βάζοντας τώρα στο στόχαστρό της το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τη λειτουργία του. Πριν από λίγες μέρες, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, Σάκης Ιωαννίδης, έγραφε σε άρθρο του στον «Ελεύθερο Τύπο» ότι χρειάζεται: «Αναβάθμιση των φοιτητικών συλλόγων μέσα από τη δημιουργία νέας Ενωσης που θα δίνει στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα ενιαία δομή και οργάνωση. Ετσι, ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας, Πρύτανης, Κοσμήτορας ή Καθηγητής, θα γνωρίζει ποιοι εκπροσωπούν το φοιτητικό κίνημα, πέρα και έξω από κομματικά συμφέροντα». Μάλιστα, ζητούσε ειδικό νόμο για τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος, προκειμένου να επιτευχθεί αυτό. Θέλουν φοιτητική εκπροσώπηση «των σαλονιών» δηλαδή, και όχι συλλόγους που να οργανώνουν αγωνιστικές διεκδικήσεις για τη λύση προβλημάτων που δημιουργεί η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, διεκδικήσεις για τις ανάγκες των φοιτητών. Την ίδια λογική στήριξε έμμεσα και ο υπουργός Παιδείας, Αν. Λοβέρδος που είπε σε συνέντευξή του ότι πρέπει να ξαναδούμε τη φοιτητική συμμετοχή σε συνδυασμό με τη συγκρότηση και πάλι της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για κυβερνητικές παρεμβάσεις στο φοιτητικό κίνημα, ενώ παράλληλα υποστήριξε ότι τα ιδρύματα είναι αυτοδιοίκητα, το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτά και... «όταν λοιπόν έχουμε αυτή την απαίτηση και προσδοκία από το ίδιο το κράτος (...) το ίδιο οφείλουμε να απαιτούμε και από τα κόμματα». Στο ίδιο πνεύμα, αρθρογράφοι σε κυριακάτικες αστικές εφημερίδες ξεσάλωσαν στη λογική «έξω τα κόμματα από τις σχολές» κι έκαναν λόγο για «φασισμό της κομματικοκρατίας».

Οψεις του ίδιου νομίσματος είναι όλα τα παραπάνω και αποτελούν επικίνδυνες λογικές. Πρώτ' απ' όλα είναι υποκρισία ότι το κράτος δεν παρεμβαίνει. Οχι μόνο το κάνει, αλλά είναι αυτό που νομοθετεί για τα Πανεπιστήμια και ελέγχει τη λειτουργία τους, ενώ ουσιαστικά παρεμβαίνει ποικιλοτρόπως για την εκλογή των «αυτοδιοίκητων οργάνων», που εφαρμόζουν την πολιτική του. Πολιτική σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, αυτήν θέλουν να υπηρετούν και τα Πανεπιστήμια.

Την ίδια ώρα, για τα κρισιακά φαινόμενα στο φοιτητικό κίνημα και γενικότερα στα ιδρύματα δε φταίει γενικά κι αόριστα η «κομματικοκρατία», αλλά είναι συγκεκριμένες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν σοβαρές ευθύνες και αυτές είναι γνωστές. Είναι γνωστές οι ευθύνες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για τα ρουσφέτια και τις συναλλαγές με μερίδα καθηγητών, για τα φαινόμενα νοθείας στις εκλογές, για τραμπούκικες επιθέσεις (π.χ. κάθε χρόνο στις εκλογές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο) κ.ά. Είναι γνωστές οι ευθύνες της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ (ΣΥΡΙΖΑ) για τα πατήματα που δίνουν για την ένταση του αυταρχισμού με τις τυχοδιωκτικές ενέργειές τους, για την άρνησή τους να συγκροτούνται τα όργανα των συλλόγων, γιατί συνειδητά θέλουν το κίνημα ανοργάνωτο για να μπορούν να ψαρεύουν σε θολά νερά.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσαν για χρόνια στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, η ΔΑΠ συνεχίζει να είναι και σήμερα πρώτη δύναμη, και ο εκφυλισμός καλά κρατεί... Γιατί δε θέλουν ισχυρό φοιτητικό κίνημα, δε θέλουν συλλόγους που θα βάζουν στο επίκεντρο τις ανάγκες των φοιτητών και θα διεκδικούν γι' αυτές, δε θέλουν φοιτητικά όργανα που θα αποκαλύπτουν την κυβερνητική πολιτική και θα βάζουν εμπόδια στην επέλασή της μέσα στις σχολές. Γι' αυτό και τόσα χρόνια πανηγύριζαν το βράδυ των φοιτητικών εκλογών για τη νίκη τους και όλη την υπόλοιπη χρονιά άφηναν τους συλλόγους ανενεργούς, σαμποτάριζαν όσο μπορούσαν τη λειτουργία τους, η δράση των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αναλώνονταν σε πάρτι, εκδρομές και εμπόριο σημειώσεων και θεμάτων για τις εξεταστικές.

Δικό τους έργο, λοιπόν, είναι η κρίση στο φοιτητικό κίνημα και τα όργανά του. Οι δικές τους εκφυλιστικές πρακτικές είναι αυτές που οδηγούσαν μερίδα των φοιτητών να αποστασιοποιείται από τις συλλογικές διαδικασίες, γιατί δεν ήθελαν ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα που θα αντιδρά και θα βάζει φρένο στις αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση. Τώρα πατούν πάνω στον εκφυλισμό που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, και προλειαίνουν το έδαφος για νέα κυβερνητική παρέμβαση χειραγώγησης του φοιτητικού κινήματος. Τώρα πια δεν τους αρκεί να εξασφαλίσουν μια μάζα φοιτητών που παθητικά θα στέκεται απέναντι στις αναδιαρθρώσεις. Θέλουν να φτιάξουν φοιτητικά όργανα που όχι μόνο δε θα διεκδικούν, όχι μόνο δε θα αντιστέκονται στην ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των ΑΕΙ και στις μπίζνες τους με τις επιχειρήσεις, αλλά θα υποστηρίζουν ενεργά αυτήν την πολιτική στα ιδρύματα, θα γίνουν οι φορείς διάδοσής της στις φοιτητικές συνειδήσεις. Αυτό, εξάλλου, δείχνει και η στάση της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθήνας που μια μέρα μετά την αντιδραστική πρόταση για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είπε ότι «οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να αναβαθμιστούν και να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στα ιδρύματα». Ουσιαστικός ρόλος γι' αυτούς σημαίνει π.χ. να υποδέχονται οι σύλλογοι με ανοιχτές αγκάλες τους χορηγούς, τους εργολάβους και τους επιχειρηματίες στα ιδρύματα, να κατευνάζουν τις αντιδράσεις για την ομηρία των μετεγγραφέντων φοιτητών που κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνο κ.ο.κ.

Ομως, η λύση για τους φοιτητές των λαϊκών οικογενειών δεν είναι να γίνουν τα φοιτητικά όργανα ομοτράπεζοι συνομιλητές της κυβέρνησης για το πώς καλύτερα θα περνούν οι αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση. Είναι στο χέρι των ίδιων των φοιτητών να μαζικοποιήσουν, να ενεργοποιήσουν και να ζωντανέψουν όλες τις λειτουργίες και τις δράσεις των συλλόγων τους. Είναι υπόθεση των ίδιων των φοιτητών να γυρίσουν την πλάτη στον εκφυλισμό και να απομονώσουν εκείνες τις δυνάμεις που ευθύνονται γι' αυτόν. Είναι δική τους υπόθεση να έχουν λόγο στις συνελεύσεις τους στα έτη και στους συλλόγους, να ελέγχουν τους εκπροσώπους τους, να δυναμώσουν τα δικά τους όργανα και, κυρίως, να βάλουν στο επίκεντρο των διεκδικήσεών τους τα πραγματικά τους προβλήματα, να δυναμώσουν τον αγώνα για τις σπουδές και τη ζωή που αξίζει να έχουν.