Οι εκλογές του Μάρτη βρίσκουν τις γυναίκες να βιώνουν όλο και πιο άγρια την ανισοτιμία σε βάρος τους. Φυσικά, ο λόγος δε γίνεται για τις λιγοστές που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγωνιούν μονάχα για τις επιδείξεις μόδας και την καριέρα τους. Γίνεται για τη γυναίκα που μοχθεί καθημερινά για το μεροκάματο. Εκείνη για την οποία τα αστικά κόμματα, χρόνια τώρα, συμπληρώνουν την ταξική της υπερεκμετάλλευση με την ένταση της καταπίεσης λόγω φύλου. Ετσι, τα θησαυροφυλάκια γεμίζουν πιο γρήγορα...

Στη δουλιά, στο νοικοκυριό, στη φροντίδα των πολύ μικρών και των πολύ μεγάλων. Η «πολλαπλή αποστολή» της γυναίκας είναι πολλαπλά βολική για το κεφάλαιο. Συνεπάγεται πρόσθετα εμπόδια στην κοινωνικοπολιτική της δράση, στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησής της. Το αστικό κράτος απαλλάσσεται από ό,τι, υπό την πίεση των σοσιαλιστικών χωρών και του λαϊκού κινήματος, είχε βαφτίσει «κοινωνική πολιτική», επιταχύνει την εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών, όπως η Υγεία και η Παιδεία, και τα φορτώνει όλα στη γυναίκα από τα λαϊκά στρώματα ως φυσικό φαινόμενο. Ακόμα και η τεκνοποίηση μπαίνει σε τιμοκατάλογο. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η κατάρτιση, οι ατομικές συμβάσεις, τα ευέλικτα ωράρια και οι πενιχρές αμοιβές, αλλά και οι απολύσεις, η ανεργία, χτυπούν πρώτα τη γυναίκα, που «πρέπει να είναι και στο σπίτι». Μέτρα που της «δωρίζονται» ως ...αναγνώριση του ρόλου της.

Η κατάσταση είναι ολοκάθαρη. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, χρόνια τώρα, ραίνουν με ροδοπέταλα τις επιλογές των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών. Ο ΣΥΝ μιλά για ισοτιμία σ' ένα ανισότιμο κοινωνικά καθεστώς με την ουτοπία του «ανθρώπου πάνω από τα κέρδη». Απομένει όμως κάτι ακόμα: Ο δρόμος που έχει χαράξει το ΚΚΕ. Και το ότι οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι πιστοί σύμμαχοι των γυναικών δεν είναι λόγια για «να βλογάμε τα γένια μας», ούτε προεκλογικές παρόλες. Είναι η αλήθεια αποτυπωμένη σε κάθε κατάκτηση και αγώνα για τη λύση των προβλημάτων των εργαζομένων γυναικών στα τελευταία 85 χρόνια.

Σε αυτή την εκλογική μάχη, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, η εργάτρια, η αγρότισσα, η νέα κοπέλα, η μητέρα, πρέπει να μπουν αποφασιστικά. Να δράσουν μαχητικά. Και οι κομμουνίστριες πρέπει να φτάσουν σε κάθε Ελληνίδα, στη δουλιά, στις αυλές της γειτονιάς, παντού. Για να αποκαλύψουν τον ένοχο αλλά και τη διέξοδο, να συμβάλουν ώστε οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να χτυπήσουν με την ψήφο τους τον ένοχο της μίζερης ζωής τους. Οι εργαζόμενες πρέπει να αναλάβουν την ατομική ευθύνη που τους αναλογεί, για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών που φέρνουν στον κόσμο. Η οργή τους να μη μείνει στείρα μιζέρια. Η «θυσία» που θα κάνουν να μην είναι η ανοχή, αλλά η δράση μέσα στο κίνημα, το εργατικό, το γυναικείο, το αντιιμπεριαλιστικό. Και στις εκλογές να ενισχύσουν το ΚΚΕ. Πρέπει πια να πουν σε όσους τις βλέπουν αναλώσιμα γρανάζια στις κερδοσκοπικές τους μηχανές: «Ωρα να λογαριαστούμε...».