Γιατί η συνεργασία στη λογική της «ενότητας της Αριστεράς» που προβάλλει ο ΣΥΝ δεν είναι ρεαλιστική;

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉ της «ενότητας και των συμμαχιών», προκειμένου να ενισχύεται η δύναμη του λαού, το θεμελιακό ερώτημα είναι «συνεργασία με ποια πολιτική, με ποιο πρόγραμμα»; Το βασικό είναι η αντίθεση στην κυρίαρχη πολιτική στο σύνολό της. Δεν μπορεί πχ να προβάλλεις το 35ωρο ως αίτημα για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς να είσαι αντίθετος με τη μερική απασχόληση, τις ελαστικές μορφές εργασίας, την κάθε είδους διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου που αυξάνει την εκμετάλλευση και είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, όπως κάνει ο ΣΥΝ. Δεν μπορεί να προβάλλεις στο αντιπολεμικό κίνημα το σύνθημα «όχι στον πόλεμο», χωρίς να θέτεις το ζήτημα «να μη συμμετέχει η κυβέρνηση της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», πολύ περισσότερο να στρέφεις το κίνημα να συμμαχήσει με τον άλλο ιμπεριαλιστή, το γαλλογερμανικό άξονα. Δεν μπορείς από τη μια να ψηφίζεις τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που καθορίζει όλες τις αντιλαϊκές επιλογές σε Ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο και να δεσμεύεσαι απ' αυτή την επιλογή, κι από την άλλη να λες ότι αντιπαλεύεις τις συνέπειες που απορρέουν απ' αυτή τη Συνθήκη, που καθορίζει τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ ΕΠΟΜΕΝΩΣ στο ζήτημα «ενότητα της Αριστεράς» είναι αφερέγγυος και ανειλικρινής. Τώρα, προεκλογικά, «σηκώνει» την αντιΠΑΣΟΚική και αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια, και σήμερα, στηρίζει με τις θέσεις του την καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ, την ΟΝΕ, το Ευρωσύνταγμα, τον Ευρωστρατό και μάλιστα προβάλλει την άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να είναι το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ, προτρέποντας να ταχτεί ο λαός και το κίνημα με ένα ιμπεριαλιστικό πόλο. Σε κρίσιμες ώρες, που χρειαζόταν να ενισχυθεί η λαϊκή δράση, ανέχθηκε τα αντιλαϊκά μέτρα (πχ μερική απασχόληση, ιδιωτικοποιήσεις κλπ), πρόσφερε άλλοθι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συμμετείχε στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο».

ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΑ πεδία δράσης, όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, συνεργάστηκε και συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πχ είναι μοχλός του κράτους για την επιβολή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στο θεσμό σημαίνει συμμετοχή στην επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής, επομένως υπονομεύει την αντίσταση στο δικομματισμό.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕ αυταπάτες σε αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους, για το χαρακτήρα και τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, όταν το εκλιπαρούσε για συνεργασία τύπου Ζοσπέν στη Γαλλία, ή «Ελιάς» στην Ιταλία (κυβερνήσεις που συμμετείχαν στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία), προκειμένου να συγκροτηθεί η λεγόμενη Κεντροαριστερά και στην Ελλάδα. Αλλωστε στο συνέδριο του ΣΥΝ απορρίφθηκε πρόταση να εγκαταλειφθεί «η πολιτική της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, που παρέπεμπε σε πολιτικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ».

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, με την επωνυμία «Ενότητα της Αριστεράς», σκοπίμως δεν ξεκαθαρίζει πώς βλέπει το ζήτημα της διακυβέρνησης, πώς θα πολιτευτεί αν βρεθεί στη διακυβέρνηση. Προεκλογικά υψώνει τους τόνους κατά του ΠΑΣΟΚ, ενώ αφήνει «θολό τοπίο» μετεκλογικά. Ο ΣΥΝ καλλιεργεί την αυταπάτη της ειρηνικής συνύπαρξης κεφαλαίου και εργαζομένων, των εκμεταλλευτών και των θυμάτων τους. Μιλά για ρεαλισμό, εννοώντας το συμβιβασμό και την υποταγή του λαού στη σημερινή πραγματικότητα.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ «ενότητα» είναι εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων, αφού δε στρέφεται ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου.