Αυτός που υπογράφει τη στήλη θα λείψει λίγες μέρες για το Ανατολικό Πήλιο. Στην ακτογραμμή ανάμεσα στο «Παπά Νερό» και την Νταμούχαρη, στους όρμους και τις θαλασσοσπηλιές. Για να ξετρυπώσει από το «θαλάμι» του κανένα χταπόδι και - αν δε βρει (!) - να μαζέψει κάππαρη και κρίταμα που ζουν με την αλισάχνη της θάλασσας, «στου βράχου τη σχισμάδα».

Σ' έναν απ' αυτούς τους θαλασσόβραχους, ανοίγεται μια θαλασσοσπηλιά που το άνοιγμά της αρχίζει από την επιφάνεια της θάλασσας και μετά από μερικά μέτρα που εισχωρεί η θάλασσα η σπηλιά ανοίγεται σε μια στεγνή «αίθουσα». Εκεί, λοιπόν - και θα συμπληρώσω φέτος τα στοιχεία - κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών κατά του ΕΛΑΣ στην περιοχή του Πηλίου, κατέφυγε σ' αυτήν τη θαλασσοσπηλιά, μια ομάδα ανταρτών, έχοντας μαζί τους μερικά καρβέλια ψωμί, ελιές και δοχεία με νερό.

Εμειναν κρυμμένοι εκεί, περίπου εφτά μέρες και όταν τελείωσε και το νερό κατέφυγαν στις «ανάβρες» γλυκού νερού - που αναβλύζουν στα ρηχά της θάλασσας και τις γνωρίζουν ψαράδες και τσομπάνηδες.

Να σημειωθεί ότι οι θαλασσοσπηλιές αυτές, όπου καταφεύγουν καμιά φορά και φώκιες, «πνίγονται» κυριολεκτικά, αν χιμήξουν τα κύματα, στην πλευρά αυτή του Αιγαίου, που φτάνει ως τις τουρκικές ακτές. Να θυμίσουμε ακόμη ότι η Νταμούχαρη είναι το μοναδικό αραξοβόλι και κατά την εποχή της Κατοχής φιλοξενούσε μικροκαΐκια, με τα οποία έφευγαν απέναντι διωκόμενοι πατριώτες. Σε μια από τις παλιές αυτές φουρτούνες πήρε και το όνομά της, καθώς ένας καπετάνιος που κινδύνευε έκανε τάμα στη χάρη της: «Ντα-μου-χάρη».

Κατά την επιστροφή, η στήλη αυτή θα δώσει μερικές οδηγίες για την κάππαρη, τα κρίταμα και τα «τσιτσίραβλα τουρσί», όπως και για τα μύδια με σκόρδο, για την «τσικουδιά» του καλοκαιριού...