Ετσι, σύντροφοι, γέμισαν οι πόλεις και η πρωτεύουσα κάτι περίεργους «δημοκράτες» τυχαία μέλη της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης», που άρπαζαν λίγο κύρος από ελάχιστους αριστερούς και πραγματικούς αντιστασιακούς, γράπωσαν θέσεις και σίγουρα λεφτά από την κρατική αξιοποίηση των θολών «μη προνομιούχων» κι έβαλαν σκοπό να δώσουν εξουσία κι αίγλη στην παραλλαγή της αστικής σύγχρονης δημοκρατίας που φέρει το βαρύγδουπο τίτλο της σοσιαλδημοκρατίας, της «ελιάς» ή της μπιστικής κεντροαριστεράς.

Η αστική τάξη, λοιπόν, στη σύγχρονη Ελλάδα του Νεονάκη, του Μανίκα, του Πρωτόπαππα, του Μπίστη, του Τσιτουρίδη και του Κυριάκου Μητσοτάκη που συμπροσεύχεται με τον Μίλερ για το καλό του κόσμου και βλέπει την καθημερινότητα των πολιτών σαν «τσαντάκι» της «Κυρίας Αθήνα 2004», κόβει και ράβει εκλογικούς νόμους - φέρετρα της αντιπροσωπευτικότητας της ψήφου. Την ίδια στιγμή ιδιωτικοποιεί τα λιμάνια, το Χρηματιστήριο, το ρεύμα, το νερό, τα σύνορα και τα παιδιά που θα συναντήσουν την ανεργία όταν θα πρέπει να γεμίσουν τα μισθοφορικά τάγματα υπεράσπισης των συμφερόντων τους.

Ο εκλογικός (νέος;) νόμος είναι παλιό φέρετρο σε πλουσιότερη κηδεία.

Η αστική τάξη επιτίθεται γιατί φοβάται ότι ξέρει τίνος η πραγματική κηδεία δεν αργεί. Κι όπου βρει άγαλμα ηγέτη κομμουνιστή το γκρεμίζει...