«Η εικόνα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος καταζητούμενος ξεφεύγει μέσα από τα χέρια της αστυνομίας: στήνονται παντού μπλόκα και οι τηλεοπτικές κάμερες απαθανατίζουν σκηνές με πάνοπλους αστυνομικούς να σταματούν αυτοκίνητα και να τα ελέγχουν μαζί με τους οδηγούς τους. Είναι να μην πέσεις σε τέτοιο μπλόκο. Και κυρίως να μην πέσεις πάνω σε κάποιον αστυνομικό που έχει δει τον εαυτό του κάπως σαν τον Ράμπο. Αλλά ας πούμε ότι από αυτό ξεμπερδεύεις. Από την κάμερα που καταγράφει τη σκηνή πώς γλιτώνεις;» (ο Γ. ΚΑΡ. στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Σε εκείνη την άκρη της Αφρικής υπάρχει μια χώρα που την έχουμε ξεχάσει. Είχαμε πιστέψει πως η Σομαλία είναι ένα όνομα που ανήκει πια στο παρελθόν. Κι όμως, δεν παύει να είναι μια καυτή πραγματικότητα. Η Σομαλία, όπου αποβιβάστηκε η Αμερική του Κλίντον, με ένα φορτίο «καλές προθέσεις». Κι από όπου αποσύρθηκε το 1993, όταν καταρρίφθηκε ένα από τα πιο εντυπωσιακά ελικόπτερά της και λιντσαρίστηκαν οι πεζοναύτες της. Η Σομαλία, όπου κάποτε αποβιβάστηκε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ο νυν υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Μπερνάρ Κουσνέρ, κουβαλώντας ένα σακί ρύζι στους ώμους. Αυτή η Σομαλία είναι σήμερα μια χώρα διαλυμένη (...) Κορεάτικα και γιαπωνέζικα αλιευτικά κουρσεύουν ανενόχλητα τον ενάλιο πλούτο της χώρας και καταδικάζουν τους ψαράδες της στην πείνα. Κάπως έτσι στα τέλη του περασμένου αιώνα έγιναν αυτοί οι ψαράδες πειρατές (...) Κανείς στόλος, καμία στρατιωτική δύναμη, καμία στρατιωτική παρουσία σε εκείνα τα καταγάλανα νερά του Κόλπου του Αντεν δεν θα μπορέσει να αποκαταστήσει την τάξη. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αφεθούν να το κάνουν οι ίδιοι οι Σομαλοί. Χωρίς ελικόπτερα Μπλακ Χοκ και χωρίς ευκαιρίες για φωτογράφιση με ένα σακί ρύζι στην πλάτη» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).