Τέρμα η φτώχεια και η μιζέρια. Η χώρα μας τραβάει ολοταχώς να κατακτήσει τις κορυφές του 21ου αιώνα. Τρακόσιες σαράντα μία δραχμές την ημέρα! Λεφτά, δηλαδή, με τη σέσουλα. Ποσό που σου εξασφαλίζει την αξιοπρέπεια! Κι αν το λεωφορείο σού κάνει κόγκσες το μουντζώνεις και παίρνεις ταξί. Και σε ώρα ανάγκης, όταν δηλαδή αργεί το ΕΚΑΒ, τραβάς ένα τηλέφωνο και έρχεται ελικόπτερο. Ποδαρόδρομο, πάντως, 33 χιλιόμετρα για το γιατρό, δεν πρόκειται να ξανακάνεις. Πήρες αύξηση, μάτια μου!

Η Χριστίνα, αγαπημένοι μου αναγνώστες, είναι μια αδύνατη σαν βέργα γυναίκα, 76 χρόνων, που ζει μόνη της. Φορτωμένη ένα τσουβάλι στον ώμο ανέβαινε έναν ανήφορο απ' αυτούς που βάζεις δευτέρα. Γύρω, βέβαια, ψυχή. Αυτή και ο ανήφορος! Και μετά, βέβαια, ο κατήφορος και πάλι ο ανήφορος. «Πού πας κυρά μου»; «Στην αδερφή μου που είναι άρρωστη». «Πού είναι η αδερφή σου, εδώ είναι ερημιά»; «Στο άλλο χωριό, παρακάτω». Το «άλλο χωριό», πιστέψτε το, ήταν κοντά στα δέκα χιλιόμετρα! Και μιλάμε για δρόμο που ανέβαινε στο βουνό, μετά κατέβαινε, και ξανά πάλι ανέβαινε! Ανηφόρες, δηλαδή, που τις αποφεύγουν και τα κατσίκια.

...«Να κατέβω, λεφτά δεν παίρνω. Εσείς με πάτε εγώ σας δίνω ρίγανη. Ο,τι έχει ο καθένας!... Από το βουνό τη μάζεψα. Το βουνό ανήκει σε όλον τον κόσμο, δεν είναι δικό μου. Και η ρίγανη, επίσης».

Δυστυχώς, για τη Χριστίνα, τα λεωφορεία δεν παίρνουν ρίγανη. Και το ευρώ που της έταξε η κυβέρνηση δεν την πάει ούτε πεντακόσια μέτρα. Να πω για κοροϊδία; Η λέξη είναι φτωχή. Θα πω για γαϊδουριά, και χωρίς να ζητήσω συμπάθιο! Θα πω για συνειδητή πράξη εξόντωσης ανθρώπων. Θα πω για κοράκια που ρουφάνε ιδρώτα και αίμα. Θα πω για συμμορίες ληστών που πέφτουνε πάνω στο λαό και τον στύβουν. Θα πω για σαδιστές!