1. Τη γιαγιά Ολυμπιάδα, αφού διέσυρε και έπαιξε μαζί της η φυλή Ρονγκ, στο τέλος της ζήτησε δημόσια συγνώμη. Δυστυχώς, όμως, είχε χαθεί η τιμή της διά παντός. Ας είναι ελαφρύς ο Καλατράβας που τη σκεπάζει.

2. Ενας λαός υποχείριο της εύκολης πίστης του, μιας αόριστης πείνας για εθνική δόξα, μιας λόξας για άλματα κατευθείαν στο κενό.

3. Οι κότες της Χρυσής Αυγής τσίμπησαν πάλι. Περιμένοντας πότε θα βάλουν γκολ οι Αλβανοί ντύθηκαν Σπαρτιάτες και παίρνοντας ρόλους άλλος του Λεωνίδα και άλλος του Διηνέκη ξεσπάθωσαν. Τσάμπα μάγκες, πρώτοι στο λιντσάρισμα των μοναχικών.

4. Τον συνάντησα στην πλατεία της Ομόνοιας. Είναι Αλβανός 28 ετών, δουλεύει σαν σκυλί. Δεν έχει κανέναν στον κόσμο. Τη νύχτα του αρέσουν τα φώτα των δρόμων, συνήθως κάθεται στις κυλιόμενες, δεν κάνει παρέα με άλλους Αλβανούς, δύο φορές τον χτύπησαν ελληναράδες. Δεν πειράζει, γουρούνια υπάρχουν παντού, ψιθυρίζει.

Γ.Κ.Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;

Αλία: Προσπαθώ να διαβάσω, δεν έχουμε πολλά βιβλία εδώ και τα Ελληνικά είναι δύσκολα. Δεν έχουμε μια δική μας βιβλιοθήκη. Είναι αστείο να μιλάω για βιβλία το ξέρω, γιατί η εικόνα του Αλβανού που έχει περάσει για πάντα στην ψυχή του Ελληνα, είναι του μαχαιροβγάλτη ακόμα ότι μπορούμε να σκοτώσουμε για είκοσι ευρώ. Αυτή είναι η αλήθεια.

Γ.Κ.Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην Αθήνα;

Αλία: Εργάζομαι δίχως ωράριο σε εργοστάσιο χρωμάτων, είμαι τώρα 8 χρόνια και το αφεντικό δε με κάλεσε ούτε μια φορά στο γραφείο του, ούτε το όνομά μου δε θέλει να ακούσει. Είναι ψέμα ότι ο Ελληνας είναι ανοιχτός, ίσως να ήταν κάποτε. Μια φορά θυμάμαι γνώρισα μια κοπέλα από τα Πετράλωνα, με πήγε στο σπίτι της και εκεί τα κατάλαβα όλα. Ούτε στην τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω χωρίς συνοδεία, με παρακολουθούσαν στο κάθε τι, στη λεπτομέρεια.

Γ.Κ.Για τις φασαρίες που έγιναν τι έχεις να μου πεις;

Αλία: Μοιάζουμε πολύ, είναι απίστευτο το πόσο μοιάζουμε. Φασίστες υπάρχουν παντού, αλλά νιώθω παράξενα, γιατί ο Ελληνας είναι δυνατός και όταν είσαι δυνατός δεν έχεις ανάγκη να κάνεις επίδειξη. Αλλά αυτό που βιώνω είναι για σας άγνωστο. Δεν ανήκω ούτε στην Αλβανία ούτε και εδώ. Νιώθεις τι σου λέω; Οπου και να πάω είναι το ίδιο. Αφού λοιπόν δε με κρατάει τίποτα θα μπορούσα να κάνω ότιδήποτε, να πουλάω ναρκωτικά, να σπρώχνω γυναίκες, να κλέβω. Αυτός είναι ο αγώνας του ανθρώπου που δεν ανήκει πουθενά να μην ξεπέσει, να μη χάσει αυτό που έδωσε όχι η πατρίδα του αλλά ο πατέρας του, η μάνα του. Αυτά να τα γράφεις όπως τα λέω. Εδώ πιο κάτω στην Ομόνοια, θυμάσαι έναν που καθάρισε πέντε ξένους; Ε, τον έβγαλαν τρελό και τώρα μιλάνε ότι είναι τρελός αυτός που σκότωσε στη Ζάκυνθο. Αυτά ας τα βλέπουν οι πολιτικοί.

Γ.Κ. Με τον Ελληνα εργάτη στο εργοστάσιο έχεις σχέσεις;

Αλία: Ναι, μετά από πέντε χρόνια. Είχα πάθει μελαγχολία, στις γιορτές είναι άσχημο να είσαι μόνος και πήγα στο γιατρό, μου έδωσε χάπια μείνε στο σπίτι, μού είπε, μια βδομάδα. Κάθισα και ένα απόγευμα χτύπησε η πόρτα. Ηταν ο Αλέξης από το εργοστάσιο, εργάτης, μου έφερε και γλυκά. Τα έφτιαξε η μάνα μου, μου λέει. Αμα θα έρθεις στο σπίτι καμιά φορά θα στα δείξω, είναι ακόμα στο βάζο, τα φύλαξα, θα τα φυλάω για πάντα.

Γ.Κ. Τι μουσική ακούς;

Αλία: Λαϊκά, μόνο λαϊκά, γιατί μιλάνε για μένα.

Γ.Κ.Θες να επιστρέψεις στην Αλβανία ή να πας κάπου αλλού στην Ευρώπη;

Αλία: Παντού είναι τα ίδια, παντού. Ο άνθρωπος πονάει δεν περνάει καλά. Ας δούμε εδώ τι μπορούμε να κάνουμε. Απλά πράγματα να κάνουμε. Να φάμε μαζί, να πάμε σινεμά, σε μια γιορτή, απλά, πολύ απλά πράγματα.

ΥΓ: Δεν άλλαξα τίποτα από τα λόγια του Αλία.