Ολες οι μυρουδιές της Ελλάδας στο Πεδίον του Αρεως. Οι άνθρωποι, όπου κι αν πάνε, κουβαλάνε τη μυρουδιά του τόπου τους, τη μυρουδιά της δουλιάς τους. Αυτός είναι αμπελουργός, ο άλλος καϊκτσής. Εκείνος εκεί πέρα κτηνοτρόφος. Ο απ' εδώ καμπίσιος κι ο άλλος βουνίσιος. Δες τους καλά κι ανάσανε λεύτερα, θα τους καταλάβεις. Ναι, αυτός που είναι στο πλάι σου δουλεύει σε σούπερ μάρκετ, ο άλλος είναι μουντζούρης κι ο δίπλα του οικοδόμος. Οχι, λάθος, είναι του γραφείου αυτός που δείχνεις. Εσμιξαν όλοι, με το θυμό τους και το όνειρο βαθιά, βαθιά στα μάτια τους.

Γιόμισε ανθρώπους της δουλιάς το Πεδίον του Αρεως. Και σημαίες, πολλές κόκκινες σημαίες. «Είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας, οι δυνατοί./ Είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι/(...)/ Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Αγιοι», που διαδηλώνουν.

Η Αθήνα για ώρες έπαυσε να είναι η μίζερη πόλη. Εγινε η πρωτεύουσα που πάτησαν οι άνθρωποι του μόχθου και του ονείρου. Που ξέρουν γιατί ζουν και πώς πρέπει να ζουν.

Για νταβατζήδες θα μιλάμε τώρα;