«Βοήθεια, είμαι αθώος»!

«Αθώος, κάθαρμα, να, για να μάθεις!» και «χραπ» μια μαχαιριά.

Πέφτει κάτω λαβωμένος ο Σφηνιάς (Πριν αυτοκτονήσει). Από πάνω του, ο μαχαιροβγάλτης υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας να σπρώχνει το μαχαίρι με δύναμη. «Σπρώξε», φωνάζει με ελαττωματικά ελληνικά ο πρωθυπουργός, «σπρώξε βαθιά ως το κόκαλο». «Κοντεύω», απαντάει εκείνος ιδρωμένος. «Σπρώξε», «κοντεύω», «σπρώξε», «κοντεύω», κουράζονται οι θεατές από τον ατέλειωτο διάλογο. Θέλει αποτελέσματα ο κόσμος. Ο αγώνας στο λιμάνι φαίνεται μακρύς. Το θύμα (πάντα πριν αυτοκτονήσει) αντιστέκεται. (Εχει και τον Αγούδημο, που του παραστέκεται από κανάλι σε κανάλι). Φεύγουν απογοητευμένοι οι θεατές. Τραβάνε παρακάτω για καλύτερο θέαμα.

Εδώ στέκονται - περισσότερο - τυχεροί. Πέφτουν πάνω στον Λαλιώτη, στον Ρίτσαρντ Γκιρ του κινήματος. Είναι αφρισμένος και αφηνιασμένος, όπως ο Κοεμτζής στην ταινία. Εχει στα χέρια του το μαχαίρι και καρφώνει με δύναμη όποιον βρει μπροστά του. Αλαλαγμοί και χειροκροτήματα. Σε πέντε λεφτά, στα πόδια του ΥΠΕΧΩΔΕ σκοτωμένοι - τελείως νεκροί - όλοι οι υπεύθυνοι των σεισμών. Πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, ιδιοκτήτες, ενοικιαστές, πολεοδομίες, πολεοδόμοι... Ο,τι κινείται, μαχαιρώνεται.

Ο Λαλιώτης, πια, δεν κρατιέται. Αφού καθαρίσει το Μενίδι και τους Θρακομακεδόνες, περάσει και μια βόλτα από Λιόσια, τραβάει ίσα για την Πεντέλη. Πιάνει όλους τους υπεύθυνους των πυρκαγιών και τους σφάζει σαν τα αρνιά έξω από το μοναστήρι. «Βαθιά, βαθύτερα, μέχρι το κόκαλο», του φωνάζει ο πρωθυπουργός. «Στο μεδούλι θα φτάσω, να 'σαι σίγουρος», απαντάει ο υπουργός και σπρώχνει το μαχαίρι. Μάλιστα, για καλύτερα αποτελέσματα, χώνοντάς το, το στρίβει κιόλας.

Η κάθαρση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται. Στη Σοφοκλέους, ο Γιάννος έχει το γόνατο στο στήθος του Χρηματιστηρίου, που είναι πεσμένο στο πεζοδρόμιο και το καρφώνει με δύναμη στην καρδιά. «Ελεος», παρακαλεί ο φταίχτης. «Καμία υποχώρηση», δηλώνει επίσημα, με εκείνο το σατανικό χαμόγελο στα χείλη, ο υπουργός. Ο αγώνας εξελίσσεται σε γιγαντομαχία. Θυμίζει Γκάρι Κούπερ και Τζον Γουέι. Στο τέλος, ο Γιάννος, με έναν έξυπνο ελιγμό, μπήγει το μαχαίρι στα πλευρά του Χρηματιστηρίου. Μετά, στο στομάχι και, τέλος, βαθιά στην καρδιά. Το βγάζει και το ξανακαρφώνει με περισσότερη δύναμη. Μια, δυο, δέκα φορές... Πτώμα οι μετοχές και οι μέτοχοι...

Σειρά τώρα ο Βερελής. Μπαίνει στο αμάξι του και φτάνει σαν δαίμονας στο Ελληνικό. (Στο δρόμο αρπάζει και δυο - τρεις κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα). Μόλις φτάνει στο αεροδρόμιο, οι άνθρωποι τρέχουν να κρυφτούν. Χτυπάνε συναγερμοί, πέφτουν αεροπλάνα. Ο υπουργός, όμως, τίποτα. Απτόητος στο καθήκον. Βουτάει έναν - έναν τους - κρυμμένους - υπεύθυνους από το σβέρκο. «Πώς την κάνατε έτσι την "Ολυμπιακή", ρε, πώς θα την πουλήσω τώρα;», φωνάζει. Και «χραπ», «χρουπ», «χραπ», «χρουπ», γεμίζει με πτώματα την πίστα. «Και στα Σπάτα υπουργέ», φωνάζει ο πρωθυπουργός. «Και στον ΟΤΕ», απαντάει εκείνος!

Ακούει στα «νέα», τις επιτυχίες των άλλων υπουργών ο Χρυσοχοΐδης και γίνεται Τούρκος. «Φέρτε μου την "17 Νοέμβρη" να τη σφάξω», φωνάζει. «Πρώτα από την αστυνομία», του απαντάει ο πρωθυπουργός, «εκεί πρώτα η κάθαρση». Πιάνει το γνωστό μαχαίρι ο υπουργός, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στους διαδρόμους. Ποιος είδε τον Τζακ τον αντεροβγάλτη και δεν τον φοβήθηκε. «Ελα εδώ, εσύ», «χραπ», πάει ο αστυφύλακας. «Και εσύ», «χρουπ», πτώμα και ο αστυνόμος. Μπαίνει στο τμήμα ηθών, «χραπ», «χρουπ», «χραπ» τέλειωσε. Μετά στο τμήμα λεσχών, τέλος κι εκεί. Στη συνέχεια, στο συνάλλαγμα, στην πορνεία, στα ναρκωτικά, στα πρόστιμα, «χραπ», «χρουπ», «χραπ», μαχαιριές σε κάθε κατεύθυνση. Στο τέλος, δεν έμεινε κανένας από τη διαπλοκή και το κύκλωμα... Πάνε, ακόμα, και οι Αλβανοί μαφιόζοι. Πάνε και αυτοί, που βγάζει στο σταθμό του ο Τριανταφυλλόπουλος και ζητάνε τα δεδουλευμένα και το ΙΚΑ τους για τα καρφώματα.

Ομως, εγώ, έτσι για να σας τη «σπάσω» - όπως κάναμε πιτσιρίκια - θα σας μαρτυρήσω το μυστικό του έργου. Θα σας αποκαλύψω το κινηματογραφικό τρικ του κ. Σημίτη. Το περίφημο μαχαίρι του πρωθυπουργού, σας βεβαιώνω, δε θα φτάσει ποτέ στο κόκαλο. Ποτέ δε θα μάθουμε την αλήθεια, ούτε για το «Σαμίνα», ούτε για το «Δύστος», ούτε για τη «Ρικομέξ», ούτε για τις φωτιές, ούτε για τις πλημμύρες, ούτε για τον Οτσαλάν, ούτε για το Χρηματιστήριο, ούτε... ουφ, κουράστηκα!.. Το μαχαίρι του ΠΑΣΟΚ, κυρίες και κύριοι, είναι ψεύτικο. Είναι από αυτά που χρησιμοποιούνται στο cinema. Που φαίνονται ότι χώνονται βαθιά στο κορμί του «κακού», αλλά, στην πραγματικότητα, οπισθοχωρούν και χώνονται πίσω στη λαβή. Τέτοια κομπίνα, οι άθλιοι!..