Ο αθλητισμός, το εμπορευματοποιημένο μαγαζάκι του γκλαμουράτου τρόμου, προσφέρεται για τη δόμηση μαζών, την άκοπη καθοδήγησή τους και τη χρήση τους ως όπλου.

Οταν η τηλεόραση δείχνει μετά το «ζεστό» ρεπορτάζ στο «πεδίο της μάχης», τον κουκουλοφόρο πλάτη, να δηλώνει σε διάφορες εκδοχές του τέρατος, τη μία πως: «την ώρα της σύγκρουσης στο μάτι μας γράφει animal, δηλαδή κτήνος, ζώο» και την άλλη: πως «μ' ευχαριστεί να δέρνω, να ξέρω πως αν χρειαστεί θα σκοτώσω», τότε κάθε συζήτηση περί χουλιγκανισμού είναι περιττή. Ισως κι επικίνδυνη. Γιατί κρύβει την αλήθεια. Περί εκφασισμού να μιλήσουμε. Ολοι με όλους. Πολιτικά πρώτα κι ύστερα με ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις του ποδαριού. Με βούληση κι όχι εκβιασμένοι από την ηθική φρίκη της ανούσιας απώλειας μιας νεανικής ζωής.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι μονόμπαντα γνωστά. Κόκκινοι και πράσινοι σε ραντεβού συμμοριών θανάτου. Λοστάρια, μαχαίρια, ναρκωτικά, παράγοντες, λεφτά, φτώχεια και τηλε-φιλότιμο.

Η βία γεννάει βία. Κι όταν το κράτος την εφαρμόζει σε κάθε του έκφανση αντιμέτωπο με τους πολίτες, το λαό, τότε την επιδιώκει. Την αφήνει να φουντώσει όπου γεννιέται και την υποδαυλίζει όταν πάει να σβήσει. Η εικόνα της αλήθειας αυτής, καθαρά πολιτική στην περιγραφή της, θυμίζει το Σικάγο του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, όπου χωράνε και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι... Η αστυνομία πάντα εκπλήσσεται όταν οι μαφιόζοι ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς. Είναι απούσα πάντα στα προαναγγελθέντα μακελειά. Μα ύστερα κατεβάζει τάγματα να φυλάνε τις εκκλησίες όπου πηγαίνουν οι συμμορίες να κηδέψουν τα θύματά τους, παρουσία πάντα των εκπροσώπων των αντίπαλών τους.