-- Πώς άρχισε να ζωγραφίζει ο πατέρας σου;

-- Ο πατέρας μου κατάγεται από πάμφτωχη οικογένεια - ο πατέρας του λιμενικός, μεταφέρει συχνά την οικογένειά του από λιμάνι σε λιμάνι (Χανιά, Καλαμάτα, Χαλκίδα, Πειραιάς). Είναι αξιοπερίεργο πώς ο μικρός Μιχάλης έδειξε από νωρίς τέτοιο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, σ' ένα περιβάλλον που του παρείχε μηδενική επαφή με την Tέχνη. Η πρώτη του θεματολογία ήταν η θάλασσα, που συνέχιζε να τον απασχολεί και στο υπόλοιπο της ζωής του. Στην εφηβεία του τολμούσε να ασχολείται με όλα σχεδόν τα είδη της ζωγραφικής (κάρβουνο, τέμπερα, παστέλ). Η Κατοχή τον βρήκε να σκιτσάρει για την Αντίσταση στην περιοχή του Πειραιά. Γίνεται γνωστός και επικηρύσσεται. Με την Απελευθέρωση εισάγεται στη Σχολή Καλών Τεχνών με έπαινο, απ' όπου αποφοιτά το 1949.

-- Φαίνεται όμως ότι ήταν ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα, γιατί ύστερα από λίγο καιρό αποφάσισε ν' ασχοληθεί και με την υποκριτική...

-- Ο πατέρας μου ήταν πολυτάλαντος και παραγωγικότατος. Παρότι έρχεται σ' επαφή με τον κινηματογράφο συμπτωματικά, τελικά γοητεύεται απ' αυτόν και τον παίρνει πολύ στα σοβαρά για μερικά χρόνια. Στην αρχή της δεκαετίας του '50, για να μπορέσει να ζήσει, έκανε σκηνικά στα στούντιο της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και φιλοτεχνούσε και τις αφίσες για τις ταινίες. Αυτή ήταν και η πρώτη του επαφή με το σινεμά και η αιτία της ενασχόλησής του με την υποκριτική. Ετσι, αποφάσισε να φοιτήσει στη Σχολή Ροντήρη, απ' όπου πήρε και το πτυχίο του. Για μια δεκαετία ('54 - '64) παίζει πρώτους ρόλους σε 35 ταινίες, μερικές από τις οποίες είναι ξένες παραγωγές. Αντιπροσωπεύει τα ελληνικά χρώματα στις Κάννες με το «Τελευταίο ψέμα» του Κακογιάννη. Καθιερώνεται ως ο πιο κλασικός Ελληνας ζεν πρεμιέ με ρόλους στις πιο γνωστές ταινίες όπως «Ο άνθρωπος του τρένου», «Εφιάλτης», «Εγκλημα στο Κολωνάκι» κτλ. Αποχωρεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν διαισθάνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν για το ελληνικό σινεμά, που δεν μπορεί να συντηρήσει τη δυναμική του. Η δικτατορία θα σημάνει και το «τέλος εποχής».

-- Ωστόσο, η ζωγραφική του πλευρά ήταν πολύ δυνατή και τον κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1994.

-- Ναι, ο πατέρας μου καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη των εικαστικών τεχνών (λάδι, ακουαρέλα, τέμπερα, σκίτσο, χαρακτική, γλυπτική, γελοιογραφία). Επίσης, εικονογράφησε πάνω από 300 ελληνικά βιβλία, αλλά και ξένες εκδόσεις. Από το έργο του κατέχω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι, πάνω από 150 πίνακες ζωγραφικής και πάρα πολλά σκίτσα προσωπικοτήτων ανά εποχές (ξένων και Ελλήνων λογοτεχνών, πολιτικών, ηθοποιών) - είχε εξαιρετική ευχέρεια στο να σχεδιάσει ένα πρόσωπο είτε ρεαλιστικά είτε σε καρικατούρα. Αγαπημένα του θέματα ήταν οι θαλασσογραφίες, τα πλοία στα μουράγια και τοπία της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Μάνης. Δεν έχει σταματήσει να με απασχολεί πώς θα κάνω γνωστό το έργο του στο ευρύτερο κοινό.