1. Εχουμε εθιστεί στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και στην καθημερινή φρίκη στο Ιράκ. Τα μάτια των Ευρωπαίων λειτουργούν μηχανικά. Γιατί την ίδια στιγμή που βλέπουν μπορούν και να σβήνουν διά παντός το γεγονός. Ο πολιτισμός της Ευρώπης είναι τόσο ζωντανός όσο ο Πάπας.

2. Οσο πλησιάζουμε τη μεγάλη τιμωρία μας, που θ' αρχίσει τον Αύγουστο στους λεγόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, τόσο πληθαίνουν οι διαφημίσεις των αθλητών μας. Χωρίς ιδιαίτερες αναστολές οι πονηροί, σκίζονται για να κάνουν την μπάζα τους, λάμποντας επάνω στα μπάζα της Αθήνας.

3. Μόνο η μνησικακία προς ώρας μπορεί να μας δροσίσει. Κι όποιος την εγκαταλείπει κακό του κεφαλιού του. Αυτό σκέφτηκα μόλις έκλεισα την αυτοβιογραφία του μεγάλου τζαζίστα Μάιλς Ντέιβις: «Θυμάμαι, μια φορά, τότε που ήρθε να με δει ο Μίλτον Μπερλ, ο κωμικός, εκεί που δούλευα, στο Θρι Ντιούσες. Επαιζα στην ορχήστρα του Μπερντ. Το 1948 ήτανε, θαρρώ. Τέλος πάντων, ο Μπερλ, που λέτε, καθότανε σ' ένα τραπέζι και μας άκουγε, όταν κάποιος τον ρώτησε τη γνώμη του για την ορχήστρα και τη μουσική μας. Εκείνος έβαλε τα γέλια και γύρισε προς τη μεριά της παρέας των λευκών που καθόνταν μαζί του και τους είπε ότι ήμασταν κυνηγοί κεφαλών, εννοώντας ότι ήμασταν πρωτόγονοι του κερατά. Εκείνος το 'βρισκε αστείο αυτό και θυμάμαι ότι όλη η παρέα των λευκών γέλασε κοροϊδευτικά. Ε, λοιπόν αυτό δεν το ξέχασα ποτέ. Κάπου είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, έτυχε να ταξιδεύουμε κι οι δυο με το ίδιο αεροπλάνο, στην πρώτη θέση. Οταν τον είδα, πήγα κοντά του και του συστήθηκα. Του είπα: "Μίλτον, με λένε Μάιλς Ντέιβις και είμαι μουσικός". Εκείνος μου έσκασε ένα χαμόγελο και μου είπε: "Μα ναι, ξέρω ποιος είσαι. Λατρεύω τη μουσική σου". Εδειχνε ευχαριστημένος που είχα πάει να του μιλήσω. Υστερα του είπα: "Μίλτον, πριν από μερικά χρόνια έκανες κάτι σ' εμένα και σε κάτι παιδιά που έπαιζαν μαζί μου στην ορχήστρα, που μου έχει μείνει αξέχαστο κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι, αν τύχαινε να βρεθώ ποτέ κοντά σου σε απόσταση αναπνοής, θα σου έλεγα πώς ένιωσα μ' αυτά που είπες τότε". Εκείνος άρχισε να με κοιτάζει κάπως περίεργα, γιατί δεν ήξερε τι να πει. Ενιωσα να ξαναφουντώνει μέσα μου η οργή που είχα νιώσει εκείνη τη νύχτα, κι αυτό πρέπει να φαινόταν στο πρόσωπό μου. Του επανέλαβα τα λόγια που είχε πει τότε και του είπα ότι όλοι είχαν γελάσει μαζί μας. Το πρόσωπό του έγινε κατακόκκινο από την ντροπή, γιατί πρέπει να είχε ξεχάσει τελείως το περιστατικό. Εγώ συνέχισα και του είπα: "Δε μ' άρεσε καθόλου αυτό που είπες για μας εκείνη τη νύχτα, Μίλτον, σε κανένα από τα παιδιά της ορχήστρας δεν άρεσε όταν τους μετέφερα τα λόγια σου". Πήρε ένα αξιολύπητο ύφος και μου είπε: " Λυπάμαι πάρα, πάρα πολύ". Το ξέρω ότι λυπάσαι, του απάντησα. Αλλά λυπάσαι τώρα μόνο που σ' το λέω, γιατί τότε δε λυπόσουν καθόλου"».

4. Με το μυαλό που το έχει τινάξει η πολλή τηλεόραση, φθονερός προς όλους, κάποιος που μπορεί να καταπιεί ένα ζωντανό γουρούνι αλλά και να κλάψει μ' ένα επεισόδιο του Φώσκολου, κουτσομπόλης, που ανανεώνει τη ζωή του με ψιλοδραματάκια του τύπου «Σου έκανα, μου έκανες, του είπα και μου είπε...» και «Θα της δείξω εγώ», ή «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε», με το καλαμάκι του φραπέ στο στόμα, ιδού ο Ελληνας μικροαστός. Από τον έναν Καραμανλή έως τον άλλον είναι το καμάρι του έθνους, που μεγάλωσε στο θερμοκήπιό του της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Να τον χαιρόμαστε....