1. Να θυμάσαι το χρόνο που χάνεται μέσα από τα χέρια σου και παρασύρει όλες σου τις προσδοκίες. Δεν έχει σημασία αν σ' τον έκλεψαν ή συνεχίζουν να σου τον κλέβουν, σημασία έχει ότι δεν το κατάλαβες, ότι δεν ήσουν παρών, ότι τους άφησες. Ο χρόνος σου τώρα είναι το κέλυφος των αστών.

2. Να θυμάσαι πως ο όρος «νεότητα» κατέστρεψε τη νεότητα, όπως έγραψε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Μπορείς να ζεις διαρκώς τη νεότητα μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Η νεότητα καταστρέφει τον ιστορικό χρόνο, κάνοντας τους αστούς να πολλαπλασιάζουν τις γονυκλισίες στα πόδια κάθε αρχιεπισκόπου.

3. Να θυμάσαι πως ο χρόνος για τους αστούς είναι χρήμα, για το παπαδαριό κρίμα και για τους κομμουνιστές ποίημα.

4. Να θυμάσαι, σπουδαστή νεολαίε, τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι της παραφοράς, όταν μιλούσε πάντα δυνατά για το μόνο της ζωής του πανεπιστήμιο: «Τα γαλλικά τα ξέρετε. / Διαιρείτε. / Πολλαπλασιάζετε. / Κλίνετε άψογα! / Ε, κλίντε τα! / Για πέστε μου, / με το σπίτι να τα βρείτε μπορείτε; / Των τραμ τη γλώσσα τη νιώθετε; / Το ανθρώπινο κλωσσοπούλι / με το που θα βγει / στο βιβλίο απλώνει το χεράκι του, / στο βιβλίο και στο τετράδιο. / Εγώ την αλφαβήτα τη μάθαιν' από τις επιγραφές των μαγαζιών / γυρίζοντας σελίδες από τσίγκο και λαμαρίνα. / Ορίστε, παίρνουνε τη γη, / την ξεριζώνουνε, / τη γδέρνουνε, / τη μελετάνε. / Ολόκληρη γη μια τόση δα σφαίρα. / Εγώ τη γεωγραφία τη μάθαινα με τα παΐδια μου / ψάχνοντας / πού να περάσω / τη νύχτα μου! / Τον κάθε Ιλοβάισκι (Ρώσος ιστορικός) αμήχανο κρατάνε / τα σπουδαία ζητήματα: / «Κοκκινογένης άραγε / ήταν ο Μπαρμπαρόσα;» / Ας ήτανε! / Κάτι τέτοια κουραφέξαλα τ' αφήνω μες στις σκόνες τους (...).

5. Να θυμάσαι πως η κάλπη δεν είναι το κουτί της Πανδώρας και ουδεμία σχέση έχει με τη μεταφυσική.

6. Να θυμάσαι πως η φράση του γέρου σοφού «Μα κάνουμε το αίσχος επαίσχυντο δίνοντας του δημοσιότητα», λειτουργεί σ' αυτές τις εκλογές καλύτερα απ' οπουδήποτε αλλού. Ο θίασος της Μαργαρίτας, με πρωταγωνιστή τον υιό τον ομοούσιον και μηδέποτε ομοιούσιον, ανέβασε φαρσοκωμωδία με όρους θείου δράματος. Ο Γιωργάκης εμφανίστηκε ως ο νέος Εσταυρωμένος που δεν έβρισκε τρόπο, αν και γυμνασμένος, να ανέβει στο σταυρό και γλιστρούσε μονίμως και έπεφτε πάνω στον αγαπημένο του μαθητή Ανδρουλάκη και στη μετανοούσα νέα Μαγδαληνή Μαρία Δαμανάκη.

7. Να θυμάσαι να επιστρέφεις στον αγαπημένο Μαρξ μέσα από τα μάτια του συγγραφέα Μπέρλιν, που προσπάθησε να τον αποτυπώσει: «Η περιφρόνηση και η απέχθεια του Μαρξ για τον ισχυρισμό φιλελεύθερων και ωφελιμιστών ότι, αφού τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων είναι τελικά ίδια, και πάντα ήταν έτσι, ένα μέτρο κατανόησης, καλής θέλησης και γενναιοδωρίας από τον καθένα θα έκανε δυνατό να φθάσουμε σε ορισμένο είδος γενικής συναίνεσης, ικανοποιητικής για όλους. Εάν ο ταξικός πόλεμος είναι αληθινός, αυτά τα συμφέροντα είναι παντελώς ασυμβίβαστα. Η άρνηση αυτού του γεγονότος οφείλεται μονάχα στη βλακεία ή στην κυνική παραγνώριση της αλήθειας, μια ιδιαίτερα εμπαθή μορφή υποκρισίας ή αυταπάτης που επανειλημμένα ξεσκεπάστηκε από την ιστορία. Αυτή η θεμελιακή διαφορά προοπτικής κι όχι μια απλή διαφορά χαρακτήρων ή φυσικών προσόντων είναι ό,τι διαχωρίζει ευθέως τον Μαρξ από τους αστούς ριζοσπάστες και τους ουτοπικούς σοσιαλιστές, τους οποίους πολέμησε και εξύβρισε άγρια». Τα παραπάνω αφιερώνονται εξαιρετικά στον Γιώργο Παπανδρέου και στον Κώστα Καραμανλή.