Προσωπικά αυτό που με ενδιαφέρει, αν και διαφωνώ με τον Σταντάλ, είναι να πέφτει η πιστολιά μέσα στην Οπερα της ζωής. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω κάθε είδους συρταροποίηση. Ο Μαρξ και ο Λένιν είναι και μεγάλοι ποιητές, κι έτσι τους απολαμβάνω. Από την άλλη, ο Βιργίλιος και ο Δάντης είναι και μεγάλοι πολιτικοί, αφού ασχολήθηκαν με τα κοινά και την ανθρώπινη φύση. Υπάρχει, βέβαια, και η πρώτη ύλη της ζωής, από αυτούς που δε γράφουν, δε ζωγραφίζουν, δεν κάνουν μουσική, κι όμως μας χαρίζουν εκπλήξεις και ρίχνουν πιστολιές μέσα στην Οπερα της ζωής. Είναι δίπλα μας, κυκλοφορούν μαζί μας. Ετσι, καμιά φορά, απ' όλους αυτούς τους παραπάνω κόσμους που μπλέκονται τόσο όμορφα μεταξύ τους προκύπτουν αινίγματα που ταράζουν την Οπερα και τα οποία καλούμαστε να αποκρυπτογραφήσουμε. Παράδειγμα: Μια νεαρή γυναίκα από το Ανατολικό Τουρκεστάν έστειλε στον αγαπημένο της ένα μήνυμα που αποτελούνταν από μια χούφτα τσάι, λίγο χορτάρι, ένα κόκκινο φρούτο, ένα ξεραμένο βερίκοκο, ένα κομμάτι κάρβουνο, ένα λουλούδι, ένα κομμάτι ζάχαρη, ένα βότσαλο, ένα φτερό γερακιού κι ένα καρύδι. Το μήνυμα είχε ως εξής: «Πια δεν μπορώ να πιω τσάι, είμαι χλομή σαν τα χόρτα χωρίς εσένα, κοκκινίζω και μόνο που σε σκέφτομαι, η καρδιά μου καίει σαν κάρβουνο, είσαι όμορφος σαν λουλούδι και γλυκός σαν ζάχαρη, αλλά είναι από πέτρα φτιαγμένη η καρδιά σου. Θα πετούσα κοντά σου αν είχα φτερά, είμαι δικιά σου σαν το καρύδι που βαστάς στη χούφτα σου».

Υπάρχουν και στιγμές υψηλής ποιήσεως που είναι αδύνατο να τις καταγράψουμε ποτέ. Η νοσοκόμα που ψιθυρίζει στον μοναχικό ετοιμοθάνατο λόγια παρηγοριάς είναι πιο σπουδαία από έναν ιερέα που ακολουθεί ένα τυπικό συνήθειας. Είναι πιο σπουδαία κι από έναν Λάμα της Ανατολής, που προσπαθεί να καθοδηγήσει την ψυχή. Αυτή η γυναίκα αυτοσχεδιάζει με βάση το πρόσωπο του ασθενούς, γίνεται η ίδια ποίηση στο αυτί του, μούσα του και στερνή του εικόνα, ευτυχώς, όταν αυτός γλιστράει στον άλλο κόσμο. Αυτή η ποιήτρια που δε θα γνωρίσουμε ποτέ θα έπρεπε να είναι στο κέντρο της ζωής μας.