Αυτό που χώριζε τους δύο θρόνους δεν ήταν οι καρδινάλιοι και οι επίσκοποι, που βαριόντουσαν τη ζωή τους, αλλά η εικόνα εκείνου που τιμούσαν, του Αποστόλου Παύλου. Ας θυμηθούμε για λίγο τη ζωή του: Ο Παύλος σκότωσε κάποιον, κάπου, κάποτε. Ολα θα πήγαιναν ντοστογεφσκικά ρολόι και θα κοιμόταν για πάντα ο απόστολος ως άλλος Ρασκόλνικοφ, αν ο Θεός δεν εμφανιζόταν μπροστά του με τον γνωστό τρόπο: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις κτλ., κτλ.,» Ως απόστολος, ο Παύλος λάλησε κανονικά στο ξεκίνημά του, στην Ποικίλη Στοά των Αθηνών, όπως περιγράφει ο Ερνέστος Ρενάν: «Η λαμπρά εκείνη αγορά εις την οποίαν κατηνελίσκετο τόσον πνεύμα, η Ποικίλη εκείνη Στοά, όπου ανεκινούντο όλα τα ζητήματα του κόσμου, τον ενέβαλεν εις πειρασμόν. Ομίλησεν εις αυτά τα μέρη όχι ως ιεροκήρυξ απευθυνόμενος προς το συναθροισμένον πλήθος, αλλ' ως ξένος παρεσδύων εις ξένην ομήγυριν και προσπαθών να διαδώσει φοβισμένα τας ιδέας του, να εύρει κάποιον στήριγμα. Η επιτυχία υπήρξε μετρία. Ο Ιησούς και η Ανάστασις εφάνησαν λέξεις παράδοξοι, στερημέναι νοήματος. Πολλοί, καθ' όλα τα φαινόμενα, υπέλαβον το «Ανάστασις» ως όνομα θεάς και επίστευσαν ότι ο Ιησούς και η Ανάστασις ήσαν κάποιον νέον θείον ζεύγος, το οποίον οι ονειροπόλοι εκείνοι Ανατολίται ήρχοντο να κηρύξουν. Φιλόσοφοι επίκουροι και στωικοί, ως λέγεται, επλησίασαν και ηκροάσθησαν. Η πρώτη αυτή επαφή του χριστιανισμού με την ελληνικήν φιλοσοφίαν δεν υπήρξε ευχάριστος. [...] Τα κακά ελληνικά που ομιλούσεν ο Παύλος, η εσφαλμένη και με κόπον συναρμολογούμενη φράσις του, δεν ημπορούσαν να κατακτήσουν τας συμπαθείας των Αθηναίων».

Οταν ο Χριστόδουλος υποδέχτηκε τον Ποντίφικα στην είσοδο της Αρχιεπισκοπής, φορούσε στο λαιμό τον δικέφαλο, σύμβολο του Βυζαντίου και... της ΑΕΚ, τον οποίο είδαμε ότι είχε αφαιρέσει μετά τη συγγνώμη που εξέφρασε ο Πάπας. Στον Αρειο Πάγο ο Πάπας φορούσε λευκό ράσο και ένα σταυρό, και δεν κρατούσε τίποτα στα χέρια του. Απέναντί του, ο Χριστόδουλος θύμιζε φύλαρχο, με τα πολλά στολίδια του. Οι επίσημοι ήταν όπως πάντα επίσημοι. Τα γνωστά πρόσωπα των γνωστών σχηματισμών τα διαπερνούσε ένα ρίγος, ενώ τη μοναδική αυτή στιγμή, που την είχε αναλάβει εργολαβικά η αιωνιότητα, την απαθανάτιζαν τα φλας. Ηξεραν τους ρόλους τους απέξω, πώς και πόσο θα σφίξουν το χέρι του εύθραυστου Πάπα και πόσο θα τραντάξουν τον ροδαλό Χριστόδουλο.

Πάπας: «Ανάμεσα στους πιστούς που καλέσατε υπάρχουν εκπρόσωποι της Αριστεράς;»

Χριστόδουλος: «Βεβαίως Παναγιότατε, είναι εδώ μια επαναστάτρια της γενιάς του Πολυτεχνείου, η κυρία Δαμανάκη. Δυσκολευτήκαμε να τη βρούμε μέσα στα οδοφράγματα και πιο πολύ δυσκολευτήκαμε να την πείσουμε να αφήσει για λίγο τον αγώνα, καθώς και να της βρούμε κάτι να φορέσει για την περίσταση, γιατί, καταλαβαίνετε, είναι εχθρός των κοσμικών εμφανίσεων».

Πάπας: «Δεν έχω ύπνο, ούτε να προσευχηθώ μπορώ, από τότε που έμαθα για τους εργαζόμενους και το ασφαλιστικό σύστημα».

Χριστόδουλος: «Παναγιότατε, γι' αυτό προτείνω, εκτός από τη θρυλική πια συγγνώμη σας, να κάνουμε μαζί ένα θαύμα μπροστά στις κάμερες και τον πρωθυπουργό για να βρεθούν αυτά τα χρήματα».

Πάπας (από μέσα του): «Είναι τρελοί αυτοί οι ορθόδοξοι!»

Χριστόδουλος (από μέσα του): «Αν είναι δυνατόν αυτός να ηγείται ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων!»

Πάπας (όρθιος): «Ας θυμηθούμε τον Μπρεχτ: "Ξέφυγα από τους καρχαρίες και νίκησα τους τίγρεις, μ' έφαγαν όμως οι κοριοί"».

Ακούγονται χειροκροτήματα και φωνές: «Ευχαριστούμε για την παράσταση!».