Τον συνάντησα την πρώτη ανοιξιάτικη μέρα του νέου χρόνου (στις πρώτες μέρες του Φλεβάρη, που μύρισαν άνοιξη). Εξω ο ήλιος έκανε γκέλες! Ο ουρανός, παράξενο πράγμα για την Αθήνα, ήταν καθαρός και καταγάλανος! Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω μια τέτοια μέρα ήταν να κουβεντιάσω οικονομικά! Και μάλιστα στη μέση του δρόμου. Ασ' τους, ρε, να χτυπιούνται, του λέω! Σε νοιάζει εσένα αν είναι χρεωμένοι οι Αμερικάνοι;

Αστραψε το μάτι του! «Ναι, ρε φίλε, με νοιάζει! Γιατί ο χρεωμένος Αμερικάνος είναι πολύ πιο ευάλωτος, ενδίδει πιο εύκολα στην επιθετική πολιτική της πατρίδας του. Γίνεται σαν τον αδερφό μου, που μου λέει, "Σωτήρη δε θέλω κοινωνικές αναταράξεις, σταματήστε τις διαδηλώσεις, θα με βρείτε απέναντι! Κάθε εμπόδιο που προκύπτει στο δρόμο μου, μειώνει τα έσοδά μου! Εγώ πρέπει να βγάζω τουλάχιστον 3.500 ευρώ το μήνα, για να μην πέσω από το παράθυρο (σπουδάζει δυο παιδιά, σε δυο διαφορετικά πανεπιστήμια, σε δυο διαφορετικές πόλεις, συν τα έξοδα για το δικό του σπίτι, συν τις δόσεις του δάνειου, συν τις δόσεις για το ψυγείο, για την τηλεόραση, για το αυτοκίνητο)". Δε θέλει "κοινωνικές αναταράξεις" ο Αμερικάνος πολίτης! Μειώνονται τα έσοδα του αδερφού μου, όταν το ΠΑΜΕ βγαίνει στο δρόμο»!

Ηταν τόσο αγριεμένος, που έχασα τη διάθεση για πλάκα! «Αυτό δε σχετίζεται με εμάς, αυτό αφορά τους Αμερικάνους» δικαιολογήθηκα! «Δεν είσαι καλά» μου λέει. «Κουνήσου από τη θέση σου! Δεν είδες τις διαφημίσεις: "αγοράζεις σήμερα, αρχίζεις να πληρώνεις το 2011"; Δεν είδες τα δικά μας δάνεια; Δάνειο για σπίτι, δάνειο για επισκευές, δάνειο για σπουδές, δάνειο για αυτοκίνητο, για κινητό, για ρούχα, για σάουνα, για διακοπές; Πόσο πήγαν τα σπίτια; Τιμές να τρελαίνεσαι!».

«Ρε, Γιάννη», του λέω, «έλεος, σταμάτα, τι σε έπιασε; Ασε με, σε παρακαλώ, να χαρώ τον ήλιο»! «Να, τον χαρείς» μου λέει, «γιατί αύριο θα σου τον πάρουν! Θα σε υποχρεώνουν σε εισιτήριο για να τον βλέπεις! Γιατί θα δουλεύεις νύχτα με νύχτα για να ξεχρεώσεις»! Υστερα με χαιρέτησε και έφυγε!..