Εμένα, όμως, δε με αφορά ο αντικομμουνισμός του. Παίρνεις σοβαρά κάποιον όταν αυτός είναι, πράγματι, σοβαρός. Εγώ θα σταθώ στα «χαρίσματα» της δημοκρατίας, τα οποία, δεν είναι ο μόνος που τα προβάλλει. Στην ανοχή, που δείχνει στη διαφωνία και στους διαφωνούντες. Στην ανοχή, που αφήνει δήθεν άφωνο, από θαυμασμό, τον κ. Πρετεντέρη. Πράγματι, η αστική δημοκρατία ανέχεται (με τον καλύτερο τρόπο) τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους απεργούς, τους υπαλλήλους (να τραγουδούν ύμνους για τις εταιρίες), τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους αδιόριστους, την πορνεία, τα ναρκωτικά, όλους αυτούς, οι οποίοι έχουν γνωρίσει -και γνωρίζουν κάθε μέρα- τα ρόπαλά της, τη δικαιοσύνη της, τα αποτελέσματα του κοινωνικού συστήματος, από το οποίο εκπορεύεται, τις «ελευθερίες» της.

Απευθύνομαι στους παγιδευμένους από τη «γοητεία» της «δημοκρατίας», τους παγιδευμένους από το περιτύλιγμα (δεν εννοώ τον κ. Πρετεντέρη, αυτός ξέρει), και τους καλώ να μελετήσουμε μαζί τις ανοχές της αστικής δημοκρατίας. Υπάρχει πιο άτεγκτο, πιο σκληρό και πιο αυταρχικό κοινωνικό σύστημα από αυτή; Δικό της δημιούργημα δεν είναι τα εκατομμύρια παιδάκια που πεθαίνουν πριν προλάβουν να χαμογελάσουν; Αυτή δεν είναι που απαντάει με ρόπαλα σε κάθε διαμαρτυρία; Αυτή δεν είναι που γέμισε τους δρόμους με αστυφύλακες, μέχρι τα δόντια οπλισμένους, με κάμερες, με ηλεκτρονική παρακολούθηση;

Καμία ανοχή κ. Πρετεντέρη! (Δεν απευθύνομαι σε εκείνον, δε με αφορά το πρόσωπο, σαν παράδειγμα τον χρησιμοποιώ). Καμία ανοχή δε δείχνει η αστική δημοκρατία και καμία ανοχή δε δείχνουμε και εμείς προς αυτή. Βρισκόμαστε σε πόλεμο, ο οποίος θα λήξει μόνο με την ανατροπή της. Αυτή προσπαθεί, με όλα τα μέσα και δικτατορικά, να επιβάλει τη θέλησή της και εμείς, πάλι με όλα τα μέσα, αγωνιζόμαστε να επιβάλουμε τη δική μας θέληση. Τη θέληση της εργατικής τάξης.

«Γι' αυτό το λόγο τα παραπάνω περιστατικά είναι επικίνδυνα, αν και (προς το παρόν) περιορισμένα. Διότι εμπεριέχουν την αντίληψη κάποιων συμπολιτών μας "να μην ανέχονται" κάτι με το οποίο διαφωνούν. Να παρεμποδίζουν αυτό που δεν τους αρέσει. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο η υπεράσπιση της ανοχής είναι στοιχειώδες καθήκον όλων των πολιτών», καταλήγει ο κ. Πρετεντέρης.

Το προσκλητήριο του κ. Πρετεντέρη, δε γίνεται, βέβαια, για να αποκρουστούν οι αρχιεπίσκοποι και οι «αναρχικοί». Τους κομμουνιστές αφορά, τους εργαζόμενους και όσους άλλους δεν ανέχονται, πια, τις ανοχές της αστικής δημοκρατίας.