Κάποιος, βέβαια, αυτοκτόνησε. Κάποιοι άλλοι μπήκαν στη φυλακή. Η κάθαρση, όμως, όπως πρέπει να γίνεται στις τραγωδίες -στην προκειμένη περίπτωση- δεν επήλθε ούτε πρόκειται να επέλθει. Το εμπόρευμα είναι άφθονο. Η κοινωνία παράγει χιλιάδες τρυφερά κοτοπουλάκια για μάδημα. Ποιος έμπορος θα άφηνε τέτοιο υλικό να πάει χαμένο. «Λίγες ώρες» με ένα παιδί αποφέρουν και 6.000 ευρώ. Και αν το εμπόρευμα επιστραφεί με κακώσεις «τσιμπήματα, μώλωπες, καψίματα από τσιγάρο...- τότε η τιμή φτάνει στις 2.000 ευρώ. Αν οι κακώσεις προσυμφωνηθούν τότε υπάρχει μια μικρή έκπτωση!

Και έρχονται οι ουδέτεροι -και χωρίς δικαιολογίες- αριθμοί και μας πνίγουν. Οπως και με τα ναρκωτικά έτσι και με την πορνεία, οι ηλικίες πέφτουν με ταχύτατους ρυθμούς. Στα 390 παιδιά που εντοπίστηκαν να εκδίδονται -μόνο στην Αθήνα, και μόνον όσα εντοπίστηκαν- 109 από αυτά ήταν μόλις 10 ετών, 114 από 11 έως 12 χρόνων, 120 μεταξύ 13 και 14 και 47 πάνω από 14 χρόνων. Τι να πει κανείς... έστω και με αυτούς τους -εντοπισμένους μόνον- αριθμούς. Γιατί, το πρόβλημα, βέβαια -το «ανεντόπιστο» πρόβλημα - είναι απείρως μεγαλύτερο. Και για να συμπληρωθεί η εικόνα: στις ηλικίες κάτω των 12 χρόνων τα αγοράκια που εκδίδονται είναι περισσότερα από τα κοριτσάκια.

Οποιος, λοιπόν, αποδέχεται αυτή τη φιλοσοφία θα πρέπει να ξέρει πως αποδέχεται και τη λογική της παιδικής πορνείας. Τη λογική της ανεργίας, της φτώχειας, του πολέμου. Τη λογική να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από αρρώστιες και ασιτία. Η ταραχή -δήθεν- των συνειδήσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας με την παιδική πορνεία είναι -και αυτή- υποκριτική. Γιατί ο καπιταλισμός, έτσι ή αλλιώς, ασελγεί -γενικά και ασύστολα- πάνω στον άνθρωπο και στο παιδί. Και είναι επόμενο να ασελγήσει και ερωτικά πάνω στα παιδιά.

Καμιά έκπληξη...