Τι είναι, λέτε, το στόμα της Ντόρας; Ενα οποιοδήποτε στόμα που ανοίγει και κλείνει, όπως όλα τα στόματα όλα των ανθρώπων; Γελιέστε! Κάθε ανοιγόκλειμα δικό της μοιάζει σαν να ανοίγουν οι ουρανοί. Και αντί για αστέρια ξεχύνονται ατόφιο χρυσάφι και πλατίνα και όλα τα άλλα ευγενή μέταλλα. Και γεμίζει η Αθήνα - και κατ' επέκταση και οι Αθηναίοι - με ράβδους χρυσού, πλατίνας και άλλων ευγενών μετάλλων.

Τι ευτυχία να τους ακούς! Κλείνεις τα μάτια σου και φωνάζεις: «Πέστε μου κι άλλα. Χτυπήστε με με το μαστίγιο. Κάψτε με με το τσιγάρο. Κάντε μου φάλαγγα. Η πτώση μου πρέπει να είναι κατακόρυφη. Πρέπει να με εξευτελίσετε πλήρως». Πρέπει να γίνω από βλάκας, παν-βλάκας. Πρέπει, οπωσδήποτε, να τους διευκολύνω. Δε φτάνει να με θεωρούν ηλίθιο, πρέπει να γίνω κιόλας. Μόνον τότε έρχεται η θεία μέθεξη, που απαιτείται για πραγματικές τραγωδίες.

Και έρχεσαι εσύ, υλιστή ρεαλιστή, με την κομπανία σου - σαν τον Δον Κιχώτη - να τους νικήσεις. Στο ψέμα και την υπερβολή απαντάς με το μέτρο και την αλήθεια. Φαντάζεις, πράγματι, εκτός τόπου και χρόνου. Μονομαχείς με ανεμόμυλους. Ο λόγος σου είναι ξύλινος. Δε γαργαλάς. Δεν προσφέρεις τζούρα και πώς να τη βρούμε; Μας φέρνεις αριθμούς και αποδείξεις. Μας βάζεις απέναντι στη σκληρή και άγρια πραγματικότητα. Είσαι ο καθρέφτης της συνείδησής μας. Καλά σε τιμωρούν τα γκάλοπ και σε φέρνουν τελευταίο!

Με συγχωρείς, αγχώθηκα. Χέστε τους. Αστους να λένε ψέματα. Κοίτα τη μύτη τους. Στο τέλος, θα ξεπεράσει το μπόι τους. Θα βγάλουν και σπυριά. Και όπως γίνεται στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ξαφνικά, το εσωτερικό τους θα ξεδιπλωθεί και θα γίνει το εξωτερικό τους. Και θα δούμε, όλοι εμείς που ακούμε τις ψευτιές τους, τα άντερα, τα στομάχια και τα νεφρά τους. Και θα αποκαλυφθεί όλη τους η ασχήμια.