Οπου αλάνα, πλατεία, προαύλιο σχολείου, νταμάρι, ρεματιά, πεζόδρομος και κάθε λογής «δρώμενο». Ανυποψίαστος κόσμος τρέχει με τα μαγιό, τα σανδάλια, τις βερμούδες, τα τάνγκα, για να «απολαύσει» το θέαμα. Λυσιστράτες, Ιφιγένειες, «λαϊκοί» βάρδοι, κορίτσια και αγόρια από το Big Brother, θαυματοποιοί, καραγκιοζοπαίχτες, τσαρλατάνοι, κλαρίνα και κλαρινοπαίχτες, όλα ατάκτως ερριμμένα.

Τι είναι, λέτε, για ορισμένους, η τέχνη; Σε «επαναστατικές» περιόδους, όπως ετούτη η περίοδος που ζούμε, όπου ο άνθρωπος - της παγκοσμιοποίησης - έχει χρηματιστηριακή - και μόνον - αξία, η τέχνη είναι μια ευκαιρία για να γεμίσουν κοιλιές και τσέπες. Ποιος καλλιτέχνης, που σέβεται τον εαυτό του - και την τέχνη του - θα έπαιζε θέατρο ανάμεσα σε κόρνες, σε μαρσαρίσματα μοτοσακό, σε καλέσματα των γκαρσονιών και σε δεκάδες τηλεοράσεις να ουρλιάζουν από τα ανοιγμένα παράθυρα;

Αυτό το «μπάστε σκύλοι αλέστε» του καλοκαιριού, απαξιώνει. Περνάει στην κοινωνία τη σαθρή αντίληψη, ότι με μια γρανίτα στο χέρι, μπορείς να γευτείς το ίδιο θαυμάσια - και την ίδια στιγμή - με το παγωτό σου, τον Αισχύλο. Περνάει την αντίληψη πως ο θεατής δεν είναι μέρος της καλλιτεχνικής διαδικασίας, αλλά απλός το υποκείμενό της. Και του συμπεριφέρονται σαν τέτοιο. Τον στοιβάζουν στις κερκίδες των γηπέδων, στις παιδικές χαρές και στις αυλές των σχολείων - χώρους που έγιναν για άλλες λειτουργίες και έχουν άλλες λειτουργικότητες - αρμέγοντάς του χυδαία το εισιτήριο. Καμία μέριμνα για την εσωτερική προετοιμασία. Καμία φροντίδα για τις συνθήκες που απαιτούνται...

Αλλο καλλιτεχνική αποκέντρωση και άλλο κυνήγι πελατών...