Μπράβο, ρε, σας βγάζω το καπέλο, και λίγα τους κάνετε. Θα μπορούσατε να τους κόβατε και τη γλώσσα, να τους σπάζατε το σβέρκο, να τους κάνατε κόμπο τα άντερα, να τους ξεριζώνατε το στομάχι, να τους κάνατε την καρδιά κιμά. Τι είναι, ρε, οι Αφγανοί, άνθρωποι είναι να έχουν κι αυτοί πνευμόνια, μάτια, μύτες, αυτιά; Κακώς το συζητάμε. Σκατά τεχνολογία έχετε. Δεν μπορεί να βγάλετε μια βόμβα που να τους μεταμορφώνει σε ποντίκια, μια άλλη σε χελώνες, μια τρίτη σε μύγες; Τότε, μάλιστα, να πω πως πετύχατε το στόχο σας. Πως εξοντώσατε την τρομοκρατία!

Λοιπόν, ή παίζετε το ρόλο σας ή παραιτηθείτε! Νιώθουμε ανασφάλεια, κύριοι! Πώς να σας εμπιστευτούμε, όταν δεν μπορείτε μια δράκα ξυπόλυτων να τους κάνετε βίδες; Να τους λιώσετε; Είστε φλύαροι, κύριοι, αργείτε. Τη βόμβα, ρε, τη βόμβα. Τη μεγάλη βόμβα, την πυρηνική, για ποιον την κρατάτε; Ρίχτε την, να πάρει ο διάολος! Ρίχτε τη να γεμίσει ο κόσμος καμένες σάρκες, πεταμένα στομάχια, διαμελισμένα μωρά. Τι σόι φασίστες είστε, ρε; Πώς θα φτάσετε τον Χίτλερ, με εξορύξεις ματιών, με σπασμένα τύμπανα, με διαλυμένα πνευμόνια; Αυτά, ρε, είναι το πρωινό! Μπέστε στο γεύμα, ρε, και μετά στο δείπνο να χορτάσει η ψυχή μας. Διψάμε για αίμα, ρε, σφάξτε! Ανοίξτε τις κάνουλες να τρέξει ζεστό, αχνισμένο αίμα, να γεμίσει τις λεωφόρους, να κάνει κατακόκκινο το Λευκό Οίκο. Τότε, μάλιστα, να σας σφίξω το χέρι. Να σας παραδεχτώ!