Και καλά με τις δικές μας ευχές. Αλλά και με τις ευχές του Μπους, του Μπλερ, του Σολάνα, του Κώστα Σημίτη, του αρχιεπισκόπου, του πάπα, του Πούτιν;.. Και αυτούς τους «έγραψε» ο θεός; Τα πρωτοπαλίκαρά του; Τους ανθρώπους, δηλαδή, που ο καθένας από το πόστο του, υλοποιούν τις εντολές του;

Τεράστια πληγή και καμιά ευχή δεν έπιασε τόπο. Καμιά ευχή δεν εισακούστηκε. Και, δικαιολογημένα, μπαίνω σε υποψίες. Λέω, μήπως, μήπως όλη αυτή η ιστορία είναι, πια, τελειωμένη; Μήπως πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους, πιο αποτελεσματικούς, να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας; Αφού ο θεός αρνείται να μας ακούσει πρέπει, σίγουρα, να αλλάξουμε φωνή. Να τραγουδήσουμε, άλλα κάλαντα. «Χριστός γεννάται...», με την επιστήμη να έχει περάσει στο διάστημα είναι τραγούδι φάλτσο και φάλτσα μηνύματα στέλνει.

Και μην πεις, εντάξει, αδερφέ, το έθιμο κρατάμε.. Λέμε «καλά Χριστούγεννα» και άλλα εννοούμε, Και όταν λέμε «εύχομαι ειρήνη στον κόσμο» δε σημαίνει πως πιστεύουμε πως αφού το ευχηθήκαμε θα πραγματοποιηθεί κιόλας. Ούτε επειδή είπαμε «εύχομαι κάθε ευτυχία» σημαίνει ότι αφού το είπαμε μπορεί και να συμβεί. Επιθυμίες εκφράζουμε.

Σκέψου, γιατί δε γιορτάζεις τον Ηφαιστο, ας πούμε, αλλά το Χριστό; Γιατί λες [καλά Χριστούγεννα» και όχι «μα το Δία»; Γιατί κάνεις διακρίσεις στις παραδόσεις; Ρώτα, σε παρακαλώ, ειλικρινά τον εαυτό σου!