Αφού, λοιπόν, αποδεχτείς το κάθισμα και καταργήσεις τις τάξεις στην αντιμετώπιση των πισινών, κάνεις μια λαμπρή γιορτή για να τιμήσεις τον άξιο. Τον άξιο που μέχρι εχτές σε πολεμούσε με το μολύβι του, με τη φλογέρα του, με την υποκριτική του, με τους αγώνες του. Αυτόν που έστελνες σε στρατόπεδα και εξορίες. Αυτόν που έβαζες την αστυνομία και τα σκυλιά σου να κυνηγήσουν. Και εκείνος, θαμπωμένος από την τιμή, από τις παράτες και τα χειροκροτήματα, βάζει τον πισινό του δίπλα στους πισινούς των διωκτών του! Η ένωση των πισινών συντελείται! Ο Δίφρος ενώνει!

Από κάτω, πάνω στους ενωτικούς Δίφρους, κάθονται οι τουαλέτες, οι στολές των αρχόντων και των χωροφυλάκων, των χαφιέδων και των χρηματιστών, των βασανιστών και των εκβιαστών. Τώρα ποιος από αυτούς τους πισινούς νοιάζεται για την τέχνη; Το ζήτημα - και το ζητούμενο - είναι να πετύχει η γιορτή. Να κάνουμε την αγανάκτηση και την οργή του λαού στιφάδο για να γιορτάσουμε - στη συνέχεια- τα επινίκια της ένωσης των πισινών! Αλλωστε η παράσταση γίνεται στο σκοτάδι. Δε φαίνεται ούτε η δική μας ντροπή ούτε η ντροπή των άλλων.

Και εσύ, παλιέ εκφραστή της θέλησης των πολλών, κυνηγημένε, άνθρωπε με άλφα κεφαλαίο, παραδομένος, πια - και προδομένος- από τα χρόνια και την υστεροφημία σου, δίπλα στους συκοφάντες σου καμαρώνεις, στο σκοτάδι, για την τιμή. Και ο πολύτιμος πισινός σου, δίπλα στους άχρηστους πισινούς, που σε κυνηγούσαν, απολαμβάνει την ισότητα των καθισμάτων. Χαίρεται το χάιδεμα του βελούδου και τα αρώματα του Dior και της Coco Chanel!

Και μένουν στη σάλα, αφού ο ποιητής δραπέτευσε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, χωρίς ποιητές και τέχνη. Αλλά δε νοιάζονται! Φωνάζουν τον καλλιτέχνη - κατασκευαστή Θεόδωρο Χάλκινους, άλλον μπαγάσα που έφτιαχνε καλλιτεχνικά αριστουργήματα - και διευκολύνσεις - για τους πλούσιους, να φτιάξει έναν χρυσό Κρατήρα, όμοιο με αυτόν που έφτιαξε για τον βασιλιά των Περσών, για να νερώσουν το κρασί τους. Και με νερωμένο κρασί, όλοι το ξέρουμε, αποφεύγονται οι οξύτητες! Ενώνονται οι τάξεις και οι πισινοί. Και η γιορτή καταλήγει σε αίσιο τέλος!