Κινηματογραφική εβδομάδα μέτρια στη διανομή της, αλλά πολλά υποσχόμενη για τα παιδιά στον Πύργο και την Αμαλιάδα και όχι μόνο, αφού έρχεται το 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους από τις 29 Νοεμβρίου έως τις 6 Δεκεμβρίου, το οποίο θα παρουσιάσει ένα πλούσιο πρόγραμμα ταινιών για παιδιά, εφήβους και όλη την οικογένεια με ελεύθερη είσοδο, αλλά και πρόγραμμα κινηματογραφικής και καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και δράσεων για τη στήριξη της παραγωγής ελληνικών ταινιών για παιδιά. Μαζί του έρχεται και η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας «Camera Zizanio», η οποία φέτος κλείνει τα... 25, η 3η Διεθνής Συνάντηση για την Κινηματογραφική Εκπαίδευση και φυσικά η Ημέρα Ελληνικού Κινηματογράφου για Παιδιά που την περιμένουμε ανυπόμονα όλη τη χρονιά. Περισσότερα στο αυριανό φύλλο και ετοιμαζόμαστε για το 14ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας, το οποίο ξεκινά την επόμενη Τετάρτη 3/12.

Το «STUDIO New Star art cinema» διοργανώνει την Anime Week με ένα πρόγραμμα που ενώνει τις πιο αναμενόμενες κινηματογραφικές κυκλοφορίες, εμβληματικές σειρές και ειδικά επεισόδια - υπερπαραγωγές του σύγχρονου ιαπωνικού anime. Θα προβληθούν ταινίες πρόσφατης παραγωγής που παίχτηκαν στους κινηματογράφους το 2024 και το 2025. Μια εβδομάδα προβολών για τους θαυμαστές του είδους!

Ο Θωμάς Αλεξόπουλος, ένας μεσήλικας επιχειρηματίας, πνίγεται στα λάθη και στις επιπολαιότητές του. Οταν η κόντρα του με τον τοκογλύφο της περιοχής πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις, και με τον χρόνο για να σώσει το οικογενειακό του σπίτι να τελειώνει, ωθείται στα άκρα. Εκεί που κάθε ελπίδα φαίνεται να έχει χαθεί, εμφανίζεται ένα απλό, εύκολο σχέδιο της τελευταίας στιγμής. Μια κίνηση που θα μπορούσε να είναι η μόνη του ευκαιρία να αποκαταστήσει τα πάντα και να βγει νικητής.

«Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του», Ηράκλειτος. Ετσι ανοίγει η «Σπασμένη φλέβα» και αυτό πραγματεύεται μέχρι τέλους. Ο χαρακτήρας μας κρίνει τη «μοίρα» και τα έργα μας. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε δυστυχώς είναι ποιος και τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας, γιατί βρισκόμαστε σε μια ήδη δεδομένη κατάσταση. Δεν βλέπουμε τι διαμόρφωσε αυτόν τον χαρακτήρα, που είναι τόσο παρτάκιας, αριβίστας κι αμοραλιστής που δεν διστάζει να «πουλήσει» ακόμα και τη σάρκα από τη σάρκα του... Ο Οικονομίδης πατάει στο γνώριμό του μοτίβο και εξερευνά ολόπλευρα έναν χαρακτήρα αφήνοντας όμως τους υπόλοιπους χαρακτήρες στη σκιά, αφού ουσιαστικά εμφανίζονται αποσπασματικά. Πραγματικά θέλει να μιλήσει για τη σύγχρονη πραγματικότητα, όμως αυτός ο χαρακτήρας τού «στερεί» αυτό το «δικαίωμα» γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να ταυτιστείς, όσο κι αν το προσπαθήσεις, με αυτόν τον παλιάνθρωπο, για να προβληματιστείς γιατί τραβάει όσα τραβάει. Εκτός εάν θεωρήσεις ότι ολόκληρη η κοινωνία έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, που και πάλι κανείς δεν μπορεί να κάνει γενικεύσεις, μάλλον σου ξυπνάει μια «ικανοποίηση» να τον βλέπεις να «τσακίζεται» και δεν αναφερόμαστε στο τέλος, αναφερόμαστε στην πορεία της ταινίας. Εκεί που τον παρακολουθούμε να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στον βούρκο σε κάθε επαφή του με ανθρώπους. Πραγματικά τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας υπάρχουν, υπάρχει τραγική ειρωνεία, αλλά ο σκηνοθέτης δεν μας δείχνει την κάθαρση, την αφήνει να εννοηθεί. Σαφώς η ταινία θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτή, αφού προς το τέλος πλατειάζει δείχνοντας την υποκρισία που έχουμε ήδη διαπιστώσει στη διάρκειά της... Μα πώς θα γινόταν να μην είναι υποκριτές όσοι γνωρίζουν αυτόν τον χαρακτήρα και στέκονται δίπλα του; Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι κάπως αμήχανα «έρχεται» η τραγική ειρωνεία, αλλά αυτό είναι πραγματικά λεπτομέρεια μπροστά της. Αυτό που βλέπεις σε παγώνει. Παρά τις αδυναμίες της, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του, σίγουρα καλύτερη από την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς».

Οι νεοσύλλεκτοι αστυνομικοί Τζούντι Χοπς και Νικ Γουάιλντ βρίσκονται στα ίχνη ενός μεγάλου μυστηρίου, όταν ο Γκάρι Ντε Φίδης καταφθάνει στη Ζωούπολη και σπέρνει το χάος στη μητρόπολη. Για να λύσουν την υπόθεση, η Τζούντι και ο Νικ πρέπει να λειτουργήσουν ως μυστικοί πράκτορες σε απροσδόκητα, νέα κατατόπια, ενώ η συνεργασία τους δοκιμάζεται όπως ποτέ ξανά!

Υπέροχη! Εμείς την είδαμε με υπότιτλους στη δημοσιογραφική προβολή, ενώ προβάλλεται κυρίως μεταγλωττισμένη, και γελάσαμε σαν παιδιά! Σε αυτή την πόλη ζουν όλων των ειδών τα ζώα, εκτός από τα φίδια! Γιατί όμως; Ηρθε η ώρα να λύσουμε το μυστήριο. Θα σκεφτόταν κανείς, είναι ρεαλιστικό να είναι συνεργάτες μια αλεπού κι ένα κουνέλι; Οχι βέβαια, αλλά και τα παραμύθια έχουν τη σημασία τους! Είδαμε στην πρώτη ταινία ότι ο ένας «δάνειζε» στοιχεία στον άλλο. Εδώ πλέον προσπαθούν να θέσουν τις βάσεις της συνεργασίας τους, αφού κατάλαβαν ότι μαζί τα καταφέρνουν καλύτερα. Τώρα άμα σας λέγαμε ότι έχει και προοδευτικά στοιχεία γιατί οι άρχοντες της πόλης, οι λύγκες πέφτουν από τους θρόνους τους, θα μας πιστεύατε; Να μας πιστέψετε γιατί η Zωούπολη δεν θα έπρεπε να είναι κτήμα κανενός και να ανήκει σε όλα τα ζώα! Τέτοια ωραία κουβέντα θα μπορούσαμε να ανοίξουμε με τα πιτσιρίκια, μη σας πούμε και με τους μεγάλους! Και συνεχίζουμε. Μήπως το γεγονός ότι οι άρχοντες εξόρισαν τα φίδια και οδήγησαν την προσφορά τους στην πόλη στη λήθη, αλλά βρίσκουν τον δάσκαλό τους, δεν δίνει κι αυτό ωραία αφορμή για κουβέντα; Να πάτε να περάσετε καλά και να συζητήσετε, γι' αυτό είναι το σινεμά.

Η Γκρέις και ο Τζάκσον είναι ένα νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι, που μετακομίζει από τη Νέα Υόρκη σε ένα σπίτι που έχει κληρονομήσει στην εξοχή. Η Γκρέις προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της με ένα νέο μωρό σε αυτό το απομονωμένο περιβάλλον. Μία ταινία για την πολυπλοκότητα της αγάπης και το πώς το ταραγμένο περιβάλλον και οι εύθραυστες σχέσεις μπορούν να οδηγήσουν στην ψυχική κατάρρευση.

Τα ζητήματα της ψυχικής υγείας, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη και η ψυχωτική διαταραχή, είναι πολύ σημαντικά για τους ασθενείς αλλά και για την κοινωνική πραγματικότητα, για να τα αφήνουμε να τα «λύνει» το σινεμά μέσα από υπεραπλουστεύσεις, σκηνοθετικές ακροβασίες, κατακερματισμένη αφήγηση, ελλιπέστατο σενάριο και αλλοπρόσαλλες ερμηνείες, από τις οποίες καλείται ο θεατής να βγάλει συμπεράσματα για τις ασθένειες και την εξέλιξή τους... Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο της Αριάνα Χάρουιτς «Die, My Love», το οποίο δυστυχώς δεν έχουμε διαβάσει, όμως... Αυτό που πραγματεύεται ουσιαστικά η ταινία, είναι η εγκατάλειψη του ονείρου και της αγάπης. Μέσα από την εγκατάλειψη που βιώνει μια γυναίκα από τον σύντροφό της, αφού εκείνος απομακρύνεται από τη σχέση, οδηγούμαστε στην ψυχική ασθένεια. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, χωρίς να εξετάζουμε καμία άλλη παράμετρο; Χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε το υπόβαθρο των ηρώων μας, πώς εξελίσσουμε έναν χαρακτήρα που δεν γνωρίζουμε και μάλιστα με τέτοιο τρόπο; Η ταινία «χτυπάει κόκκινο» από το πρώτο πλάνο, δεν έχει πρόθεση να δώσει στον θεατή να καταλάβει μέσω μιας δομημένης ιστορίας, θέλει να εντυπωσιάσει με αισθητική βιντεοκλίπ, δυνατή μουσική και διάχυτη σεξουαλικότητα. Η Ράμσεϊ δυστυχώς δεν καταφέρνει να εμβαθύνει σε κανένα επίπεδο, τα έδωσε όλα στη φόρμα και ξέχασε το περιεχόμενο!

Εκεί όπου οι ψυχές έχουν μία εβδομάδα για να αποφασίσουν πού - και με ποιον - θα περάσουν την αιωνιότητά τους, μια γυναίκα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πιο δύσκολη επιλογή: ανάμεσα στον άντρα με τον οποίο πέρασε τη ζωή της και τον πρώτο της έρωτα, που πέθανε νέος και την περίμενε χρόνια για να ξανασμίξουν. Τι θα επιλέξει λοιπόν να κρατήσει... για πάντα;

Αυτό ακριβώς που διαβάσατε και τίποτα περισσότερο! Δεν φτάνει που πεθάναμε, πρέπει να διαλέξουμε και έναν άνθρωπο για να περάσουμε μια αιωνιότητα (δυστυχώς όχι και μια μέρα) μαζί του. Και πες ότι διαλέγουμε, άμα τσακωθούμε στην αιωνιότητα δεν θα μπορούμε να αλλάξουμε γνώμη; Να χωρίσουμε μήπως; Βγαίνει άραγε συναινετικό στον παράδεισο, τι συμβαίνει με την επιμέλεια των τέκνων, υπάρχει γραφειοκρατία κι εκεί, ή είναι κόλαση όπως επί γης; Αν είναι δυνατόν, τι μας βάζουν και βλέπουμε!