Κινηματογραφική βδομάδα μέτριας διανομής στα σινεμά. Ας περάσουμε στις επανεκδόσεις της εβδομάδας, αφού θυμίσουμε τα δημοτικά μας σινεμά. Την «Αιολία» στην Καισαριανή και τον κινητό κινηματογράφο στην Πάτρα, που αυτήν τη βδομάδα, αφού πρόβαλε τη «Λωξή» του Δημήτρη Ζάχου, συνεχίζει τις προβολές του με το «Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρούμπεν Εστλουντ.

Η «Νύχτα Αγωνίας» («Spellbound», 1945) του Αλφρεντ Χίτσκοκ είναι μία από τις ωραιότερες ταινίες του. Ενα εξαιρετικό θρίλερ που εστιάζει στην ψυχανάλυση, γυρισμένο και σε σκηνικά του Σαλβαντόρ Νταλί, στις σκηνές του ονείρου, που αποζημιώνει κάθε λάτρη του μετρ. Λίγα λόγια για την υπόθεση: Η Δρ. Κονστάνς Πίτερσεν, διακεκριμένη ψυχαναλύτρια σε κλινική του Βερμόντ, υποδέχεται τον νέο διευθυντή του ιδρύματος, τον Δρ. Εντουαρντς, και σύντομα ανακαλύπτει ότι πρόκειται για έναν αμνησιακό απατεώνα, τον οποίο όμως αρχίζει να ερωτεύεται. Υποπτευόμενη την εμπλοκή του στην εξαφάνιση του πραγματικού διευθυντή, προσπαθεί να τον βοηθήσει να ανασύρει τα κρυμμένα κομμάτια της μνήμης του. Η «Ωρα του Λύκου» («Vargtimmen», 1968) του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, όπως και «Το Πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ» («La Passion de Jeanne d'Arc», βουβή, 1928) του Καρλ Τέοντορ Ντράγιερ, προτείνονται για λίγο πιο «σκληρούς» σινεφίλ, αφού αμφότερες είναι σπουδαίες ταινίες αλλά λίγο «δύσκολες» για θερινό. Ας δούμε τις υποθέσεις. Για τη μεν πρώτη: Ενας ζωγράφος που ζει με τη γυναίκα του σε ένα απομονωμένο νησί βασανίζεται από αϋπνία και εφιάλτες που του προκαλούν τρόμο. Καθώς κυριεύεται από τους δαίμονες και τα σκοτεινά πλάσματα του μυαλού του, χάνει ολοένα και περισσότερο την επαφή του με την πραγματικότητα. Περίεργα περιστατικά και αλλόκοτες συναντήσεις εντείνουν την ατμόσφαιρα, με τον ήρωα να παλεύει να ανακτήσει τα λογικά του και να διατηρήσει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Η σύζυγός του προσπαθεί απεγνωσμένα να τον βοηθήσει, ωστόσο σταδιακά αρχίζει κι εκείνη να μοιράζεται τις παραισθήσεις του. Και για τη δεύτερη: Η ταινία είναι βασισμένη στα αυθεντικά πρακτικά της δίκης της Ζαν Ντ' Αρκ. Αφού οδήγησε πολλές στρατιωτικές μάχες εναντίον των Αγγλων κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, η Ιωάννα της Λωραίνης συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στη Ρουέν της Νορμανδίας για να δικαστεί ως αιρετική από Γάλλους κληρικούς, πιστούς στους Αγγλους. Την 30ή Μαΐου 1431 η Ζαν Ντ' Αρκ ανακρίνεται από το εκκλησιαστικό δικαστήριο των Γάλλων. Οι δικαστές προσπαθούν να της αποσπάσουν δήλωση που θα αναιρέσει τον ισχυρισμό και την πίστη της ότι της έχει ανατεθεί αποστολή από τον Θεό για να εκδιώξει τους Αγγλους από τη Γαλλία, ωστόσο εκείνη παραμένει ακλόνητη.

Δύο πολύ μικρά σχόλια για τις ταινίες «Η Καρδιά Ενός Τζογαδόρου» («On Swift Horses») του Ντάνιελ Μινάχαν και «Μπαλκονάτες» («The Balconettes») της Νοεμί Μερλάν. Η πρώτη διαδραματίζεται στην Αμερική του '50 και μιλάει για το πώς η αμφισεξουαλικότητα υπήρχε και σε εκείνη την εποχή, η επανάληψη του θέματος όμως έχει κουράσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Ασχολούμαστε με τη σεξουαλικότητα κυρίως και προσθέτουμε και λίγη δράση, για να διανθίσουμε το κυρίως θέμα. Το πώς στηνόταν ο τζόγος στα καζίνο και οι ιπποδρομίες απλά προσθέτουν μια μικρή αίγλη σε ένα ανύπαρκτο σενάριο, προσανατολισμένο αμιγώς στον στόχο του... Η δεύτερη ταινία είναι από τα πιο χυδαία, αντιδραστικά κατασκευάσματα αυτής της χρονιάς. Μια ταινία που μας δείχνει ότι είναι απολύτως αποδεκτό το να σκοτώνεις την «πατριαρχία» κυριολεκτικά, να εκδικείσαι το ανδρικό φύλο, δολοφονώντας το, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αρνούμαστε να σχολιάσουμε οτιδήποτε άλλο.

Η βιογραφία του εμβληματικού Γαλλοαρμένιου τραγουδιστή, συνθέτη και ηθοποιού Σαρλ Αζναβούρ (Charles Aznavour). Από τη φτωχή του παιδική ηλικία μέχρι την άνοδό του στη φήμη, από τις επιτυχίες του μέχρι τις αποτυχίες του, από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη, η ταινία αφηγείται το ταξίδι ενός καλλιτέχνη που εδραιώθηκε ως μία από τις πιο δημοφιλείς και αγαπημένες προσωπικότητες στη Γαλλία, έμεινε αφοσιωμένος στην Τέχνη του μέχρι το τέλος και ακόμα και σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς τραγουδιστές όλων των εποχών.

Ξεκινά η ταινία και περιμένεις να δεις πώς γράφτηκε το τραγούδι «La Boheme», ένας διαχρονικός ύμνος των απανταχού ερωτευμένων. Και μόλις ξεκινά η ιστορία του, έχεις γνωρίσει τόσο καλά τον Αζναβούρ που αφήνεσαι να τραγουδήσεις... Αναμφισβήτητα η καλύτερη ταινία της εβδομάδας και μία από τις ωραιότερες βιογραφίες της χρονιάς για τους λάτρεις του είδους. Ισως περισσότερο εσωτερική από όσο θα περιμέναμε, ίσως χωρίς να καταφέρνει να απεικονίσει τον κοινωνικό αντίκτυπο της μουσικής του σπουδαίου δημιουργού, καταφέρνει όμως να δείξει το ταξίδι προς τη δόξα ενός από τους σπουδαιότερους δημιουργούς και τραγουδιστές του αιώνα που μας πέρασε. Ο ξεριζωμός από την Αρμενία και τα φτωχά παιδικά του χρόνια, η γνωριμία και μαθητεία του δίπλα στην Εντίθ Πιάφ και η περίπλοκη σχέση τους, τα χρόνια του στο εξωτερικό και οι συνεχείς απορρίψεις λόγω της εμφάνισης και της ιδιότυπης φωνής του, η απογοήτευση που γεννά ένα πείσμα μοναδικό, ο άκρατος εγωισμός του που δεν τον αφήνει να ησυχάσει αν δεν πετύχει, οι σχέσεις του με τις γυναίκες της ζωής του και τα παιδιά του, η απέραντη αγάπη προς την οικογένειά του και ειδικά την αδερφή του, η καθιέρωση ενός νέου είδους τραγουδιού, ενός τραγουδιού που αφηγείται ολόκληρες ιστορίες, και τέλος η προσωπική ιστορία ενός μύθου που κρατά μέχρι σήμερα. Νομίζουμε ότι σας τα είπαμε σχεδόν όλα. Υπέροχο γαλλικό σινεμά, ωραίες ερμηνείες, ωραία σκηνοθεσία, φωτογραφία, σκηνικά και κουστούμια εποχής. Μια ιδιαίτερη, τρομερά μοναχική προσωπικότητα, που κουβαλώντας το βάρος του μετανάστη που θέλησε να πετύχει, κατάφερε να αλλάξει τη μουσική στην εποχή του και στη χώρα του. Ο Αζναβούρ ήταν το hip hop πριν καν υπάρξει σαν σκέψη... Τις ιστορικές ανακρίβειες σε λεπτομέρειες που συναντάμε στην ταινία, σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν τις σχολιάζουμε. Επικεντρώσαμε στην προσωπικότητα του Αζναβούρ.

Ο Σούπερμαν πρέπει να συμφιλιώσει την εξωγήινη κρυπτονιανή του κληρονομιά με την ανθρώπινη ανατροφή του ως δημοσιογράφος Κλαρκ Κεντ. Ως η ενσάρκωση της αλήθειας, της δικαιοσύνης και του ανθρώπινου τρόπου ζωής, σύντομα βρίσκεται σε έναν κόσμο που τα θεωρεί αυτά παλιομοδίτικα.

Μη σας εντυπωσιάζουν όλα αυτά περί «αλήθειας» και «δικαιοσύνης» και πάτε κατά λάθος να τη δείτε για να περάσουν δύο ώρες χωρίς σκέψη, με ποπ κορν και ειδικά εφέ, γιατί η ταινία δεν προσφέρεται ούτε καν γι' αυτό. Είναι τόσο βλακώδες το σενάριό της, που είναι να απορείς ειλικρινά. Πέραν των γνωστών ευκολιών στο σενάριο, δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να σου πει, πού θέλει να καταλήξει, ποιος είναι ο στόχος της. Θέλει να μιλήσει για τη σύγχρονη τεχνολογία, εκείνους που έχουν τα μέσα στα χέρια τους και πόσο θέλουν το κακό μας; Θέλει να μιλήσει για το πώς στήνονται οι πόλεμοι από διεφθαρμένους πολιτικούς και δισεκατομμυριούχους, και την ίδια στιγμή να βγάλει λάδι όλη την ιμπεριαλιστική ατζέντα των ΗΠΑ; Θέλει να μας πει ότι ο Σούπερμαν επεμβαίνει ενάντια σε μια δύναμη κατοχής και παίρνει το μέρος του θύματος, αποτρέποντας έναν πόλεμο και τα σχέδια των μεγαλοκαρχαριών; Εχοντας αναφορές στους μεγάλους πολέμους που εξελίσσονται αυτήν τη στιγμή, μπερδεύει τα πράγματα μεταξύ πρώην ανατολικού μπλοκ και Μέσης Ανατολής, για να μας πει ότι οι ΗΠΑ κάθονται καλά και είναι αθώες, ενώ οι άλλοι ορίστε τι κάνουν στους λαούς; Τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Τελικά μόνο ένας εξωγήινος μπορεί να μας σώσει; Θα πείτε, τώρα θα μάθουμε ότι ο Σούπερμαν είναι ένα από τα αντιδραστικότερα υποκείμενα στην Ιστορία του σινεμά; Οχι βέβαια, πάντα προέκρινε τον ατομικό δρόμο του Σωτήρα, που χωρίς αυτόν ο κόσμος θα είχε ισοπεδωθεί, αυτός ήταν πάντα ο στόχος του, να μας πει ότι ο λαός είναι ανυπεράσπιστος και αδύναμος και όλα τούτα που ζούμε δεν θα αλλάξουν ποτέ. Αλλά εδώ το πήγαν ένα βήμα παραπέρα... Κανείς δεν μας λυπάται καλοκαιριάτικα.