Αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα μας φέρνει δυο υπέροχες ταινίες, το «Βερμίλιο: Η Νύφη του Βουνού» της Μάουρα Ντελπέρο και την επανέκδοση «Βιριδιάνα» του Λουίς Μπουνιουέλ. Αυτή την εβδομάδα βγαίνει και το «Και Μετά Δεν Εμεινε Κανένας» του Ρενέ Κλερ, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την αρχική του κυκλοφορία, όπως και το «8 1/2» του Φεντερίκο Φελίνι, ενώ παράλληλα υπάρχουν αρκετές προβολές και επανεκδόσεις στα θερινά σινεμά. Αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια μας έχει μπερδέψει κάπως το όλο ζήτημα με τις επανεκδόσεις και τις πολλαπλές προβολές του κάθε κινηματογράφου. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να γράφουμε για κάθε κινηματογράφο ξεχωριστά, εκτός εάν πρόκειται για αφιερώματα και τις επίσημες επανεκδόσεις της διανομής. Οπως κάθε καλοκαίρι, προτείνουμε να επισκέπτεστε τη σελίδα https://summercinemas.gr/ που έχει αναλυτικά όλες τις προβολές των θερινών κινηματογράφων.

Λίγα λόγια για τις ταινίες «Ballerina» και «Karate Kid: Θρύλοι». Αμφότερες αποτελούν συνέχεια γνωστότατων σειρών ταινιών. Δυο λέξεις μπορείς να πεις για την «Ballerina» που ανήκει στο σύμπαν του «John Wick», πολύ ξύλο, πολύ αίμα, πολλή βία για το τίποτα. Ιδιαίτερα οι σκηνές με τα φλογοβόλα είναι εξοργιστικά φρικτές και παρατεταμένες. Οταν κάνει πέρασμα ο John Wick, θυμάσαι για ποιον λόγο πήγες να δεις αμερικανιά δράσης, αλλά είναι τόσο λίγες αυτές οι σκηνές... Στο «Karate Kid: Θρύλοι», εκτός από τον Τσάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο που έχουν ένα παρελθόν με τη σειρά, οπότε γεννιέται μια κάποια νοσταλγία, δεν υπάρχει και τίποτα ιδιαίτερο να δει κανείς. Συμπαθής για αναβίωση της σειράς, αλλά είναι τόσο αφελής, μα τόσο αφελής που καλύτερα να δει κανείς την κλασική ταινία του 1984, που έχει περισσότερο ζουμί σε σχέση με τον «αθλητισμό». Στο κάτω κάτω ήταν εκείνη η ταινία που έκανε τις παλιότερες γενιές πιτσιρικάδων να αγαπήσουν το καράτε...

1944. Στις Ιταλικές Αλπεις, όπου ο πόλεμος είναι μια μακρινή αλλά πανταχού παρούσα πραγματικότητα, η άφιξη ενός στρατιώτη - φυγά διαταράσσει τη δυναμική της οικογένειας του τοπικού δασκάλου. Σε διάστημα τεσσάρων εποχών, η αγάπη μεταξύ του στρατιώτη και της μεγαλύτερης κόρης, της Λουτσίας, οδηγεί σε ένα απρόβλεπτο πεπρωμένο...

Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας. Ποιητικός νεορεαλισμός με δυο λέξεις. Ενα σενάριο αφαιρετικό, που όμως κρύβει ολόκληρες ιστορίες στις σιωπές του και καταφέρνει να δείξει όλες τις συνθήκες της εποχής, με μια κινηματογράφηση εκπληκτική, λιτή με απίθανη φωτογραφία, η οποία κάνει θαύματα μαζί με το φυσικό τοπίο και τη σκηνογραφία, που είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στην περίοδο. Τα πρόσωπα του καστ είναι τόσο ταιριαστά με τις φιγούρες της εποχής, που νομίζεις ότι μόλις βγήκες από το 1945 στο 2025 βγαίνοντας από το σινεμά, και η υπέροχη κλασική μουσική των Βιβάλντι και Σοπέν που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μαγείας, ιδιαίτερα στο χιονισμένο τοπίο. Το πώς η μουσική μπορεί να σημάνει τις αλλαγές στις εποχές ενός έτους εδώ βρίσκει την εφαρμογή του... Τούτη η ταινία είναι από εκείνες που δεν της «πετάς» ούτε πλάνο, γιατί το αληθινά ωραίο σινεμά τέτοιο είναι, προσεγμένο στην κάθε λεπτομέρεια, λιτό και γεμάτο ουσία. Μια ερωτική ιστορία στον απόηχο του πολέμου, που συνεχίζει να επιδρά καταλυτικά πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Η φτώχεια στερεί τη γνώση, τα όνειρα και τσακίζει κάθε ελπίδα για καλύτερο αύριο. Μια εποχή που πασχίζει να γεννηθεί κάτι νέο, μα το παλιό έχει αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια του, λες και του βαστάει τα γκέμια να μην προχωρήσει μπροστά.

Για μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν χρειάζονται συστάσεις... Θα αναφερθούμε στις συνθήκες που γυρίστηκε αντί κριτικής, άλλωστε η ταινία έχει κριθεί εδώ και 64 χρόνια...

Μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου το 1939, ο Μπουνιουέλ καταφεύγει στις ΗΠΑ και στο Μεξικό, όπου γυρίζει αρκετές από τις ταινίες του. Το 1960 ο δικτάτορας Φράνκο τον καλεί να επαναπατριστεί, ως τον σημαντικότερο Ισπανό σκηνοθέτη, και να γυρίσει ό,τι ταινία ήθελε. Ο Μπουνιουέλ λοιπόν γυρίζει τη «Βιριδιάνα»... Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια «στο πυρ το εξώτερον». Η ταινία απαγορεύεται στην Ισπανία και προκαλεί την οργή του Βατικανού. Ο Φράνκο διατάζει να καούν όλες οι κόπιες, αλλά μία διαφεύγει και πάει στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα. Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ, μιλώντας για τη «Βιριδιάνα», αναφέρει ότι είναι μια «πολύ ισπανική ταινία» και πως πιστεύει ότι σ' αυτήν περιέχονται τα περισσότερα από τα στοιχεία που τον «καίνε» και «τρέφουν το ενδιαφέρον» του...

Η Βιριδιάνα είναι μια σχεδόν άγνωστη αγία, που έζησε την ίδια εποχή με τον Αγιο Φραγκίσκο της Ασίζης. Η Βιριδιάνα στην ταινία είναι μια δόκιμη καλόγρια που αναγκάζεται να επισκεφτεί για τελευταία φορά, πριν κλειστεί στο μοναστήρι, τον μοναδικό συγγενή της, ο οποίος μετά τον θάνατο της γυναίκας του ζει μόνος του σε ένα κτήμα. Η Βιριδιάνα μοιάζει καταπληκτικά με την πεθαμένη σύζυγό του. Μπροστά σ' αυτήν την ομοιότητα ο θείος της την ερωτεύεται, αλλά εκείνη δεν θέλει να ζήσει μαζί του. Κάποια νύχτα, όμως, την πείθει να φορέσει το νυφικό της γυναίκας του και με τη βοήθεια της υπηρέτριάς του, ρίχνει υπνωτικό στον καφέ της νεαρής κοπέλας. Την άλλη μέρα, της λέει ψέματα ότι την βίασε. Η Βιριδιάνα, τη στιγμή που αποφασίζει να απομακρυνθεί, μαθαίνει ότι ο θείος της κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Για να εξιλεωθεί, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η αιτία της πράξης του θείου της, γυρίζει στο κτήμα και κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τους φτωχούς, τους οποίους μαζεύει στο σπίτι της...

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τομ Μισέλ, η ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός Αγγλου που ταξιδεύει μέχρι την Αργεντινή τη δεκαετία του 1970 για να δουλέψει σε ένα σχολείο, και η ζωή του οποίου αλλάζει ριζικά όταν γίνεται φίλος με έναν μικρό πιγκουίνο, που θα του διδάξει τα σημαντικότερα μαθήματα της ζωής.

Ενώ πρόκειται για μια πολύ ωραία ιστορία αφύπνισης της συνείδησης ενός ανθρώπου, στις πολύ βάρβαρες συνθήκες των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής είναι γυρισμένη με τεράστια αμηχανία. Είναι λες και ο σκηνοθέτης δεν ξέρει σε ποια ηλικία να απευθυνθεί. Ο πρωταγωνιστής φαίνεται να εκτελεί μηχανικά την ερμηνεία του. Οι γύρω του παρουσιάζονται τόσο αθώοι... Η βία ουσιαστικά αποσιωπάται. Ενώ υπάρχει ένα πολύ καλό υπόβαθρο στην ιστορία μας (εξαφανισμένοι στις δικτατορίες, μητέρες που διαδηλώνουν για τους εξαφανισμένους κ.λπ.), όλη η ιστορία υποβαθμίζεται σαν οικογενειακή ταινία της Ντίσνεϊ... Το γεγονός ότι ένα τόσο τρυφερό ζωάκι, ο πιγκουίνος στην περίπτωσή μας, ξυπνάει τα ένστικτα ενός ανθρώπου και τον αφυπνίζει, δεν είναι πρωτόγνωρο στο σινεμά και δεν απευθύνεται σε παιδιά απαραίτητα. Κάθε άνθρωπος διδάσκεται από τα ζώα. Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να απευθύνεται σε όλους και να είναι γυρισμένη σαν πολιτικό θρίλερ. Κρίμα...

Το ντοκιμαντέρ «Πειθαρχική Μεραρχία "999"» Γερμανοί Αντιφασίστες στην Ελλάδα 1941-1945 του Κώστα Σταματόπουλου συνεχίζει για τέταρτη εβδομάδα τις προβολές του στους κινηματογράφους, «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21, είναι και θερινό) τις ημέρες Πέμπτη, Παρασκευή και Κυριακή έως Τετάρτη στις 19.30, «Διάνα» (Περικλέους 14, Μαρούσι) Σάββατο 22.40, Κυριακή 16.00 και Τρίτη 22.30. Στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο «Αθήναιον» (Βασιλίσσης Ολγας 35) τις ημέρες Πέμπτη 5/6 στις 18.00, Παρασκευή 6/6 στις 18.00, Σάββατο 7/6 στις 20.00, Κυριακή 8/6 στις 20.00, Δευτέρα 9/6 στις 18.00, Τρίτη 10/6 στις 20.00 και Τετάρτη 11/6 στις 18.00.

Το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δρόπολης ανοίγει για άλλη μια χρονιά τις πύλες του από τις 9 έως και τις 15 Ιουνίου, στα χωριά της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας, με κεντρικό στόχο τη δημιουργία γεφυρών συνεργασίας και ανταλλαγών σε πολιτιστικό επίπεδο ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Αλβανίας αλλά και ευρύτερα. Οι ταινίες που θα προβληθούν στα διάφορα τμήματα του Φεστιβάλ ξεπερνούν τις 40 και προέρχονται κατά κύριο λόγο από Ελλάδα και Αλβανία, αλλά και από την Κύπρο, το Κόσοβο και τη Βόρεια Μακεδονία. Θα πραγματοποιηθεί προβολή των βραβευμένων ταινιών της «Camera Zizanio» (Φεστιβάλ Ολυμπίας), με το οποίο υπάρχει μια μακρόχρονη συνεργασία, αλλά και τα εργαστήρια, κινηματογραφικά, εικαστικά και μουσικά. Στις παράλληλες δράσεις περιλαμβάνονται παρουσιάσεις βιβλίων, μια παράσταση από το Τσίρκο των Τιράνων και μουσικά δρώμενα. Τιμώντας τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη, στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ, θα προβληθεί η ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Είμαστε δυο» - ένα σπάνιο ντοκουμέντο με τον Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι αμέσως μετά την απελευθέρωσή του από τις φυλακές της χούντας.