Αρκετές πολύ αξιόλογες επανεκδόσεις, προβολές και ένα εξαιρετικό αφιέρωμα συνθέτουν αυτήν τη βδομάδα. Ξεκινώντας να αναφερθούμε στο αριστούργημα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, «Ντροπή». Μια ταινία από τις λιγότερο γνωστές του σκηνοθέτη, που μιλάει για τον πόλεμο, εμβαθύνοντας στους ανθρώπους που προσπαθούν να κλειστούν στον εαυτούλη τους και να κρυφτούν από τα πάντα για να γλιτώσουν... Μέχρι που ο πόλεμος τους βρίσκει, όμως και πάλι κρατούν ουδέτερη στάση, δηλαδή συναινούν με τη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Μοναδική σπουδή στον ανθρώπινο ψυχισμό, όπως μας συνηθίζει ο μαιτρ. «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» του Ζαν Πιερ Μελβίλ θα παίζεται στη «Ριβιέρα» για λίγες προβολές. Ενα εκπληκτικό νεο-νουάρ ενός από τους σπουδαιότερους Γάλλους σκηνοθέτες, με τον Αλέν Ντελόν στον πρωταγωνιστικό ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή, σε μια ταινία κομμένη και ραμμένη πάνω του, από αυτές που τον καθιέρωσαν στο παγκόσμιο στερέωμα. «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς, μια από τις σημαντικότερες ταινίες του, ένας άλυτος γρίφος, ένα παζλ τρόμου και μυστηρίου που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, όσες φορές κι αν τη δει. Ενδεχομένως η πιο χαρακτηριστική του ταινία για κάποιον που δεν γνωρίζει τον κόσμο του. «Αργός Θάνατος» του Τακάσι Μίικε, μια ταινία ιδιαίτερα σκληρή από την Ιαπωνία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ruy Murakami, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία σωματικού τρόμου. Η μετάβαση από το ρομαντικό στο τρομακτικό είναι άξαφνη και προσφέρεται για τους λάτρεις του είδους. Η Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής «Σκοπευτήριο» σε συνεργασία με την Ενωση Σκηνοθετών Δημιουργών διοργανώνουν για δεύτερη φορά Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στον δημοτικό θερινό κινηματογράφο «Αιολία» από τη Δευτέρα 2/6 μέχρι και την Κυριακή 8/6 με υπέροχες ελληνικές ταινίες, νέες και παλιότερες. Το αφιέρωμα θα συνεχιστεί και αργότερα, από Σεπτέμβρη με ακόμα περισσότερες ταινίες.

1950. Ο Ζα-ζα Κόρντα, αινιγματικός βιομήχανος και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Ευρώπη, επιβιώνει από άλλη μία απόπειρα δολοφονίας. Οι επιχειρηματικές του πρακτικές τον έχουν μετατρέψει σε εχθρό όχι μόνο στα μάτια των ανταγωνιστών του, αλλά και ξένων κυβερνήσεων. Βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός δεκαετούς σχεδίου, το Φοινικικό Σχέδιο Υποδομής Κόρντα, με σκοπό την εκμετάλλευση μιας πλούσιας, «παραμελημένης» περιοχής. Το προσωπικό οικονομικό ρίσκο είναι ανυπολόγιστο. Οι απειλές κατά της ζωής του συνεχείς. Επιλέγει αυτή τη χρονική στιγμή για να ορίσει και να προετοιμάσει την διάδοχό του: Την αποξενωμένη, 20χρονη κόρη του Λίζελ (η οποία είναι πλέον καλόγρια).

Ο Γουές Αντερσον ξαναγύρισε! «Το Φοινικικό Σχέδιο» είναι μια από τις πιο συμβολικές, αλληγορικές και βαθιά πολιτικές του ταινίες. Ο σαρκασμός είναι κοφτερός σαν ξυράφι, εκεί που γελάς αμέσως μετά συνειδητοποιείς την πικρή αλήθεια του και το γέλιο παγώνει. Η επικαιρότητά της είναι εντυπωσιακή, αφού αναφέρεται στη Μέση Ανατολή με τρομακτική ακρίβεια στην αφήγησή του για τη σημερινή κατάσταση. Ο Αντερσον καταφέρνει να ενσωματώσει τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού στην ολότητά τους. Η φράση «Ποιος κέρδισε τι ή ποιον» συνοψίζει, θα λέγαμε, αυτή την εξονυχιστική ακτινογραφία. Το Κεφάλαιο δεν έχει και δεν χρειάζεται πατρίδα. Τα πάντα καθορίζει το κέρδος. Τα ποσοστά κέρδους. Η «αγία» ατομική ιδιοκτησία που πρέπει να περάσει στον πιο συνειδητοποιημένο και «σκληρό» διάδοχο. Λυκοσυμμαχίες, λυκοφιλίες αλλά και ευθύς πόλεμος κυριαρχούν στην ευρύτερη «οικογένεια», χωρίς κανέναν συναισθηματισμό, χωρίς αιδώ. Η εκκλησία τα παίρνει κάτω απ' το τραπέζι και ευλογεί τις μπίζνες. Η πολιτιστική διπλωματία ξεδιπλώνεται σε μια πρόταση. Ο πόλεμος και το εμπόριο οπλών είναι μια εξίσου επικερδής επιχείρηση με τις άλλες, ίσως και πιο συμφέρουσα. Ο Λαός εδώ είναι ένα σκαθάρι που κυλάει μια μπίλια άμμου. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι Σκλάβοι θα πληρωθούν και ο Λιμός θα εξαφανιστεί. Ομως το πλέον συγκλονιστικό είναι οι δρόμοι Ενέργειας και μεταφοράς εμπορευμάτων. Αυτό είναι ουσιαστικά το φοινικικό σχέδιο. Λέτε ο Γουές να διαβάζει «Ριζοσπάστη»; Ο Αντερσον δεν χαρίζεται ούτε στην «αντίσταση» της δήθεν «κουλτούρας»... Η γνωστή του φόρμα άλλαξε λίγο, έγινε λίγο πιο κοφτή και πιο γρήγορη, και η διάρκεια της ταινίας είναι πιο μαζεμένη από τις τελευταίες του. Ομως ήδη από το πρώτο καρέ ξεχωρίζεις τη μοναδική του ιδιοφυή αντίληψη για τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και φυσικά το σενάριο, που είναι να το πιεις στο ποτήρι. Τούτη η ταινία είναι μια ταινία αναφοράς, από εκείνες που θα επανερχόμαστε με τα χρόνια. Ναι, τόσο πολύ ξεχωρίζει! Μην τη χάσετε.

Οι θεατές θα βρεθούν αντιμέτωποι με την ωμή αλήθεια του body building: Εναν κόσμο όπου οι αθλητές αγωνίζονται χρόνια, προετοιμάζονται μήνες, για λίγα μόλις λεπτά πάνω στη σκηνή. Λεπτά κατά τα οποία καλούνται να παρουσιάσουν το σώμα που έχτισαν με αίμα, ιδρώτα και αφοσίωση, γνωρίζοντας πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή κρίνονται αυστηρά και αμείλικτα.

Το ντοκιμαντέρ του Κλιούμη εξερευνά μια πολύ κλειστή κοινότητα, έναν κόσμο που είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητά μας. Ο κόσμος του body building είναι ένας κόσμος ουσιών που μπορεί να εξοντώσουν σωματικά τον άνθρωπο, απάνθρωπων προπονήσεων πέρα από τα όρια, άκρατου ναρκισσισμού, χυδαίων συμπεριφορών και επίδειξης του γυμνασμένου μεν αλλά παραφουσκωμένου σώματος με ορμόνες δε. Οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν να δικαιολογούν ιατρικά τις επιλογές τους και παρά τις σοβαρές ασθένειες που προκαλούνται, να μη σταματούν. Κι όλα αυτά για ένα εξώφυλλο σε ένα περιοδικό που ούτε θα γυρίζαμε να κοιτάξουμε και δώρο συμπληρώματα διατροφής και συνδρομές σε γυμναστήρια. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να μας δείξει όλο τον κατήφορο. Αυτό του το πιστώνουμε.

Ο Τίτος, ένας νεαρός σκηνοθέτης, ετοιμάζει την καινούργια του ταινία - ένα θρίλερ για μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων στη σύγχρονη Αθήνα. Εχουν όλοι αυτοί οι φόνοι τελεστεί από τον ίδιο κατά συρροή δολοφόνο; Είναι όλα στη σφαίρα της μυθοπλασίας;

Ηδη από την πρώτη του ταινία ο σκηνοθέτης έδειξε την αγάπη του στο ανεξάρτητο, και δη αμερικανικό, σινεμά. Εδώ επιχειρεί ένα mockumentary (δηλαδή να δείξει μια αφήγηση μυθοπλασίας χρησιμοποιώντας την τεχνική του ντοκιμαντέρ, ένα «ψεύτικο» ντοκιμαντέρ με απλά λόγια) για τις «παθογένειες» του ελληνικού σινεμά. Δυστυχώς οι παθογένειες του ελληνικού σινεμά δεν είναι αυτές. Είναι περισσότερο μια επιφανειακή βόλτα στα παρασκήνια. Να μας συγχωρήσει ο σκηνοθέτης, αλλά με χρηματοδότηση από κάμποσες πλευρές, δεν καταφέρνει ούτε καν να θίξει το επίδικο... Ωραίο καστ, με την Ρούλα Πατεράκη να σκίζει σε έναν ρόλο - έκπληξη.