Στήριξη των θέσεων του ΚΚΕ | Γιατί ψηφίζω ΚΚΕ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στήριξη των θέσεων του ΚΚΕ

Της Μαρίας ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ- ΔΕΛΙΒΑΝΗ

Εχω πολύ συχνά, τα τελευταία χρόνια, διατυπώσει την αντίθεσή μου σε μια σειρά από κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, επιλογές και συνέπειές τους. Είμαι πεπεισμένη, επιπλέον ότι η συνέχισή τους αποτελεί ορατό κίνδυνο για τη χώρα μας, γι' αυτό και πρέπει να αντιδράσουμε. Οι Θέσεις μου αυτές και οι έντονες ανησυχίες μου συμπίπτουν, με τις αντίστοιχες του ΚΚΕ, και συνεπώς είναι φυσικό να τις υποστηρίζω. Πρόκειται πολύ συνοπτικά, για:

Τη ραγδαία επιδείνωση του τρόπου διανομής του εισοδήματός μας σε βάρος της εργασίας και προς όφελος του κεφαλαίου. Το μερίδιο του πρώτου (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ 1997), από 59,5% το 1982 περιορίστηκε σε 54,7% το 1997, ενώ αυτό του κεφαλαίου αυξήθηκε μέσα στην ίδια περίοδο, από 40,5% σε 45,7%. Επιπλέον, το κόστος εργασίας στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 40% του μέσου κοινοτικού και η αμοιβή των μισθωτών στο 65%, αντίστοιχα (έχουμε, δηλαδή, τη φθηνότερη εργασία, με εξαίρεση μόνο την Πορτογαλία). Οι παραπάνω αυτοί αριθμοί επιδεινώνονται δραματικά, αν ληφθεί υπόψη ότι στην Ελλάδα, εξαιτίας του παράλογα άδικου φορολογικού μας συστήματος, ο τρόπος διανομής του εισοδήματος γίνεται ανισότερος μετά την επιβολή φόρων, κάτι που θα έπρεπε βέβαια να αναμένεται, αφού το 60% των Ελλήνων φορολογουμένων το 1998 δήλωσαν ετήσιο εισόδημα που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας!!! Εξάλλου, το 50% των συνταξιούχων λαμβάνει συντάξεις χαμηλότερες από 120.000 δρχ. το μήνα, και το 21% του ελληνικού πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το κατώφλι της φτώχειας. Ενθαρρύνεται έτσι, το εξαιρετικά επικίνδυνο δίδυμο αύξησης του πλούτου, με παράλληλη διεύρυνση της φτώχειας.
Η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη εμφανίζει μικρή υποχώρηση, εξέλιξη αναμενόμενη, αφού η συρρίκνωση των μισθών περιορίζει επικίνδυνα τη ζήτηση και αποθαρρύνει τη διενέργεια επενδύσεων, σε πείσμα των υψηλών επιχειρηματικών κερδών που αυξάνονται ανεξέλεγκτα, και μέσω του ΧΑΑ. Παράλληλα, η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, που ήδη ήταν το ισχνότερο της ΕΕ, καθώς και η προσπάθεια γενίκευσης της μερικής απασχόλησης περιθωριοποιεί και εξαθλιώνει ολοένα μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού.
Ο εκρηκτικός συνδυασμός, ιδιαίτερα για την αναπτυσσόμενη και χαμηλής ανταγωνιστικότητας ελληνική οικονομία, της «παγκοσμιοποίησης» - ΟΝΕ, της κούρσας για την υλοποίηση των ονομαστικών κριτηρίων της τελευταίας, της κατάργησης των κανόνων του ανταγωνισμού, μέσω των μονοπωλιακής υφής συνεννοήσεων - καρτελοποιήσεων - εξαγορών κλπ. επιχειρήσεων, της απενεργοποίησης του δημόσιου τομέα και πάνω απ' όλα, της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης θεώρησης στην πιο ακραία και αποκρουστική έκφανσή της, οδηγούν σε μορφή κοινωνιών που θεοποιεί το κέρδος, νομιμοποιεί την εκμετάλλευση της εργασίας και εξαφανίζει τη στοιχειώδη ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Η εργασία, κυρίως ανειδίκευτη και ημιειδικευμένη, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και οι αγρότες, βρίσκονται υπό διωγμό στο περιβάλλον της νέας διεθνούς οικονομικής τάξης, ενώ και οι επιχειρηματίες - βιομήχανοι μόνο ως κερδοσκόποι επικρατούν, αφού με τις παραπάνω συνθήκες η απαραίτητη ταχύρυθμη ανάπτυξη της πραγματικής ελληνικής οικονομίας δε φαίνεται να είναι εφικτή.
Μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ η κατάσταση θα επιδεινωθεί, αφού η μοναδική διαθέσιμη μακροοικονομική πολιτική, προκειμένου να ελεχθεί ο πληθωρισμός μας (που προς το παρόν χειμάζει με τεχνητά μέσα), θα είναι η περαιτέρω μείωση των μισθών, αλλά και μετά το 2004 η πλήρης ανατροπή του ασφαλιστικού μας συστήματος (όπως επίσημα, έχει ανακοινωθεί).
Στο τέλος του 20ού αιώνα αρνούμαι να συμμεριστώ απόψεις περί της δήθεν ύπαρξης «μονόδρομων», «αόρατων χεριών» και «υπερφυσικών δυνάμεων, που προσδιορίζουν την πορεία των συγχρόνων οικονομιών. Αντίθετα, διερωτώμαι με τι κριτήρια είναι δυνατόν να επιλεγούν κόμματα εξουσίας, που αποκλείουν κάθε εναλλακτική δυνατότητα οικονομικής πολιτικής, εκτός αυτών των «μονόδρομων», που οδηγούν στα παραπάνω αδιέξοδα.