Κι όμως. Το εργοδοτικό έγκλημα στο Πέραμα που βύθισε στο θρήνο οκτώ εργατικές οικογένειες και ολόκληρη τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, η φρίκη που προκάλεσαν σ' όλη τη χώρα οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες χιλιάδες μεταλλεργάτες παλεύουν για το μεροκάματο, το θράσος με το οποίο το κεφάλαιο εμφανίζεται να συμπονά και να στηρίζει τις οικογένειες των θυμάτων για να ξεπλύνει τα χέρια του απ' το αίμα της εργατικής τάξης, δεν είναι παρά μόνον η κορυφή του παγόβουνου.

Από τις 25 Ιούλη, που για ολόκληρη τη νύχτα οι εργάτες της Ζώνης παρακολουθούσαν βουβοί απ' τον πόνο και την οργή να βγάζουν πτώματα συναδέλφων τους απ' το αεράδικο «Friendshipgaz» και μόνο μέχρι χτες, η τάξη τους μετρά 13 νεκρούς σε εργατικά «ατυχήματα». Από την αρχή του 2008 και χωρίς να υπολογίζονται όσα ποτέ δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας, 75 εργατικές οικογένειες ντύθηκαν στα μαύρα, επειδή αυτό που υπηρετούν η ΕΕ και οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις είναι η «ανταγωνιστικότητα» και όχι η ανθρώπινη ζωή.

Στ' αμπάρια του «Friendshipgaz», όπου έστειλαν τους μεταλλεργάτες να δουλέψουν με χρήση φλόγας χωρίς ούτε καν έναν κουβά νερό, δεν υπήρχε καμία έξοδος διαφυγής. Ο 65χρονος συμβασιούχος, τον οποίο την περασμένη Δευτέρα παρέσυρε το τρένο που έτρεχε με 160 χλμ./ώρα, θα μπορούσε να ζει, αν, μετά την εισβολή των εργολάβων στους σιδηροδρόμους, δεν είχαν «περικοπεί» οι δυο τσιλιαδόροι, που κάποτε προειδοποιούσαν όσους καθάριζαν κατά μήκος των γραμμών του ΟΣΕ. Ο εργάτης, ο οποίος την Τρίτη παρασύρθηκε από τον εκσκαφέα που χειριζόταν, θα μπορούσε να ζει, αν δεν αναγκαζόταν στα 66 του χρόνια να κυνηγά ακόμα το μεροκάματο. Οπως και οι οικοδόμοι από το Ηράκλειο, την Καρδίτσα, τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν να ζουν, αν οι τόποι δουλειάς δεν είχαν μετατραπεί σε κρεματόρια, επειδή τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς ρίχνουν τα δισεκατομμύρια ευρώ που κερδίζουν οι κατασκευαστικοί όμιλοι.

Οσο κι αν οι υπηρέτες του κεφαλαίου χαρακτηρίζουν όλα τα παραπάνω απλά «περιστατικά», η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Δεν είναι «περιστατικό» η αύξηση κατά 95% των «ειδικών μορφών απασχόλησης» (που καταγράφει το ΣΕΠΕ από το 2000) και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και την ίδια τη ζωή των εργαζομένων. Δεν είναι «τυχαίο», π.χ., στη Βοιωτία, μόλις τρία ΚΕΠΕΚ να πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με 1.250 καταγεγραμμένες επιχειρήσεις και 20.000 εργάτες. Είναι αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης ταξικής πολιτικής.

Οσο κι αν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες θέλουν να διδάξουν τους εργαζόμενους πώς θα παζαρεύουν τα ψίχουλα που τους πετούν οι εκμεταλλευτές τους, η πείρα της εργατικής τάξης δείχνει ότι σκύβοντας το κεφάλι μόνο νέα χτυπήματα μπορεί να περιμένει. Η καθημερινή αναμέτρηση με την εργοδοσία επιβεβαιώνει πως με αγωνιστική συσπείρωση, ταξική ενότητα, οργάνωση της πάλης με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικά τους συμφέροντα, οι εργάτες κι οι εργάτριες μπορούν να βάλουν εμπόδια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται. Και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε να περάσουν στην αντεπίθεση. Ωστε να χτιστεί μια κοινωνία, όπου η ανάπτυξη θα είναι για όλο το λαό και δε θα στάζει αίμα...