Απύθμενη υποκρισία και απροσχημάτιστο εμπαιγμό αποτελεί η επίκληση ...των «παραστατικών» κάθε φορά που σκάει ένα διαχειριστικό σκάνδαλο. Από την υπόθεση Κοσκωτά και ακόμα παλαιότερα από την υπόθεση του καλαμποκιού, μέχρι τα πρόσφατα σκάνδαλα των υποκλοπών, των δομημένων ομολόγων, των μιζών της «Ζήμενς», οι υπαίτιοι και οι ηθικοί αυτουργοί ζητούν επίμονα «τα παραστατικά», τις χειροπιαστές αποδείξεις. Και αυτό ενώ «το σώμα του εγκλήματος» είναι μπροστά μας και το μεγάλο σκάνδαλο βοά: η εφαρμοζόμενη πολιτική και τα κόμματα του δικομματισμού που δουλεύουν για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Το ίδιο συμβαίνει και με την περίπτωση όσων ακούγονται για στελέχη της κυβέρνησης και της ΝΔ, για τα οποία η κυβέρνηση ζητά να γίνει σεβαστό το «τεκμήριο της αθωότητας». «Λεπτομέρεια»: η (αντι)τρομοκρατική πολιτική της το έχει καταργήσει και θεωρεί τους πάντες υπόπτους μέχρις αποδείξεως τουναντίον... Λέξη όμως για την ταμπακέρα, δηλαδή για τα τουλάχιστον 100 εκατομμύρια που μοίρασε η γερμανική πολυεθνική σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια. Την «νήσσαν» ποιεί και το ΠΑΣΟΚ, αν και έχει καταδειχτεί ότι στα ταμεία του έχουν εισρεύσει μίζες από τη «Ζήμενς». Και πάνω σ' αυτά κάνουν τάχα πως αντιπαρατίθενται για το πώς και ποιος θα συμβάλει να «λάμψει η αλήθεια», αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα από κοινού την προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης, κουκουλώματος δηλαδή, για να σταματήσει ως εδώ η απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αναμφίβολα, καθήκον της Δικαιοσύνης είναι η έρευνα για «τα παραστατικά» και η τιμωρία των ενόχων. Ομως έχει καταρριφθεί στην πράξη και πολλές φορές ο μύθος της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Αντίθετα, έχει καταδειχτεί η χειραγώγησή της από την εκάστοτε κυβέρνηση, γεγονός που έχει οδηγήσει στο να λειτουργεί ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για πλήθος σκανδάλων του συστήματος. Βάσιμες ενστάσεις και αμφιβολίες δημιούργησαν οι χειρισμοί που έγιναν και στην υπόθεση της «Ζήμενς», με τον υπουργό Δικαιοσύνης και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να προδικάζουν τη μη εμπλοκή πρώην και νυν υπουργών, ενώ η έρευνα βρισκόταν, υποτίθεται, σε πλήρη εξέλιξη...

Βέβαια, ο κόσμος δεν περιμένει τη Δικαιοσύνη για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Με γνώμονα την πείρα του παρελθόντος είχε προεξοφλήσει σχεδόν από την πρώτη στιγμή ότι και αυτή η υπόθεση θα κουκουλωθεί. Και μάλιστα όσο πιο πολύ ακούει τους δύο μονομάχους να ωρύονται ότι θέλουν «να χυθεί άπλετο φως» και «τίποτα δε θα κουκουλωθεί», τόσο πιο πολύ πείθονται ότι το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί. Το σύστημα δε γεννά μόνο τα σκάνδαλα αλλά έχει μάθει και να τα κουκουλώνει. Η αποκάλυψή τους γίνεται ελεγχόμενα και στοχευμένα. Οταν επιτευχθούν οι στόχοι, η υπόθεση «μαζεύεται» μέχρι το επόμενο σκάνδαλο...

Δεν μπορεί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να παρακολουθούν ως θεατές τη σαπίλα του συστήματος ούτε απλά να εκφράζουν την αηδία τους. Χρειάζεται πολιτική απάντηση και διέξοδος και αυτή δεν μπορεί να αναζητηθεί παρά μόνο στη διάλυση του «θερμοκηπίου» που την παράγει. Αρση εμπιστοσύνης, λοιπόν, όχι μόνο στην κυβέρνηση, όπως ζητούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, αλλά στην εφαρμοζόμενη πολιτική και τα κόμματα που τη στηρίζουν, ανασύνταξη του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, κόντρα και σε κάθε αναμόρφωση του δικομματισμού, αντεπίθεση για ρήξη και ανατροπή.