Το ζήτημα της «ονοματολογίας» σχετικά με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας εμπλέκεται με τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ, ενέπλεξε την υπόθεση στην ενεργό συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική δράση στην περιοχή, σπρώχνοντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στα αδιέξοδα και το λαό σε κινδύνους. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα η συζήτηση γύρω από τη «μάχη» που πρέπει να δώσει η ελληνική κυβέρνηση στο Βουκουρέστι, με «αιχμή» το όνομα της γειτονικής χώρας, συνδέεται με τις γενικότερες αποφάσεις που θα ληφθούν στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και οι οποίες εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για την ειρήνη στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Αποφάσεις που έχουν σχέση με τη διεύρυνση της λυκοσυμμαχίας, την «αντιπυραυλική ασπίδα», την αποστολή και νέων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.

Αυτή η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πολιτική παζαρέματος της ελληνικής κυβέρνησης με τις ΗΠΑ και την ΕΕ για το ζήτημα της ονομασίας, έχει συγκαλύψει έως τώρα την ατζέντα της Συνόδου του Βουκουρεστίου, που θα σημάνει την ακόμα πιο ενεργό συμμετοχή της χώρας στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Είναι φανερό ότι τα δύο κόμματα της άρχουσας τάξης επιλέγουν ως βαλκανική εξωτερική πολιτική την ευρωατλαντική δράση, υπηρετώντας τους στόχους της ελληνικής ολιγαρχίας για βαθύτερη οικονομική διείσδυση στην περιοχή. Την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση θα αναζητά μια «λύση» με την ΠΓΔΜ στο πλαίσιο και του ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή δε διαχωρίζεται από τους νέους επιθετικούς σχεδιασμούς της λυκοσυμμαχίας.

Ενταγμένη στις επιταγές του διεθνούς ιμπεριαλισμού η ελληνική κυβέρνηση έχει ταχτεί υπέρ της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Δεν αντιστέκεται στην «αντιπυραυλική ασπίδα» των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Συμφωνεί, διαθέτοντας τους πυραύλους «Πάτριοτ» και «S-300» για τους επιθετικούς σχεδιασμούς των «συμμάχων». Με πρόσχημα τα «ανταλλάγματα» που θα χρειαστεί να δώσει προκειμένου να λύσει το θέμα με την ονομασία της ΠΓΔΜ. Δεν έχει ταχτεί ενάντια στην αποστολή νέων ελληνικών στρατιωτικών μονάδων στις δυνάμεις κατοχής σε Κόσσοβο και Αφγανιστάν.

Ο πραγματικός κίνδυνος, λοιπόν, τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για το λαό της ΠΓΔΜ δεν είναι οι εξελίξεις από την υπόθεση του ονόματος αλλά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή. Η συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτή την επικίνδυνη «σκακιέρα» αποτελεί τεράστια απειλή για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού και της χώρας. Απέναντι σ' αυτή τη στρατηγική της «νέας τάξης» ο λαός πρέπει να αντιτάξει τη δική του στρατηγική, ενισχύοντας με κάθε τρόπο και μέσο τον αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα.