Για το ΚΚΕ, το θέμα που έχει προκύψει με τις μίζες που, σχεδόν αποδεδειγμένα, έχει πληρώσει η ΖΗΜΕΝΣ, προκειμένου να εξασφαλίσει παραγγελίες του Δημοσίου, δεν αποτελεί έκπληξη. Γι' αυτό πρότεινε μεν τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «σαράντα εξεταστικές επιτροπές να γίνουν και να γεμίσουν οι φυλακές του Κορυδαλλού από επίορκους κρατικούς υπαλλήλους και πολιτικούς, τα σκάνδαλα θα παράγονται, θα αναπαράγονται». Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, από τη στιγμή που τα συνεχή οικονομικά σκάνδαλα είναι το αναπαραγόμενο προϊόν, ενός ολόκληρου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που έχει αγιοποιήσει την «επιχειρηματικότητα», την «ανταγωνιστικότητα» και το «κέρδος». Ενός συστήματος που στηρίζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία πάνω στο φυσικό πλούτο, στα μέσα παραγωγής. Από αυτήν την άποψη, οι κομμουνιστές, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι το κεφάλαιο δε διστάζει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα φαινόμενα χρηματισμού - τα σκάνδαλα, δηλαδή, που ελέγχονται ακόμα και από το αστικό ποινικό δίκαιο - είναι μία από τις κλασικές μεθόδους που μετέρχονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Γι' αυτό, ρίχνουν το μεγαλύτερο βάρος της παρέμβασής τους, στο άλλο, το σημαντικό και συνολικό σκάνδαλο. Την πολιτική που υποτάσσει τα πάντα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και ταυτόχρονα παραδίδει στην ολιγαρχία τον οικονομικό πλούτο της κοινωνίας, καθιστώντας τους πολυεθνικούς ομίλους κράτος εν κράτει.

Ετσι έγινε και με τη ΖΗΜΕΝΣ. Στα 1900 ήταν η μοναδική εταιρεία τηλεπικοινωνιών στη χώρα. Οταν στα τέλη της δεκαετίας του '40 χρειάζονταν κεφάλαια για τη δημιουργία τηλεπικοινωνιακών υποδομών, η εταιρεία αρνήθηκε κάθε συμμετοχή και εξασφάλισε την εξαγορά της από το Δημόσιο. Και από τότε λειτουργεί ως ...προμηθευτής, ροκανίζοντας δισεκατομμύρια κερδών, από μια δραστηριότητα που θα μπορούσε να γίνεται από το Δημόσιο. Κι όταν στη δεκαετία του '80, τέθηκε το θέμα της εισαγωγής ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ, η ΖΗΜΕΝΣ πήρε τη δουλειά, αφού προηγουμένως εξασφάλισε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το κλείσιμο της κρατικής ΕΛΒΗΛ, της εταιρείας που είχε δημιουργηθεί για την εισαγωγή τεχνογνωσίας και την παραγωγή των αναγκαίων κέντρων. Και από τη στιγμή που επιλέχθηκε η ΖΗΜΕΝΣ ως ο προνομιακός προμηθευτής του ΟΤΕ, ο κύβος είχε ριφθεί. Ολόκληρο το σύστημα τηλεπικοινωνιών στη χώρα δέθηκε πάνω στο άρμα της, με αποτέλεσμα την πολιτική του ΠΑΣΟΚ να την ακολουθήσει στη συνέχεια η ΝΔ και μετά ...τούμπαλιν από την αρχή.

Βέβαια, τόσο τα συστήματα των τηλεπικοινωνιών, όσο και κάθε προμηθευτική και άλλη δραστηριότητα της ΖΗΜΕΝΣ σε διάφορους κλάδους, θα μπορούσαν να καλυφθούν πολύ ευκολότερα, αισθητά φτηνότερα, με θεαματικότερες προοπτικές και με πασιφανές μεγαλύτερο κοινωνικό όφελος, αν όλες αυτές οι διαδικασίες αντί να εκχωρηθούν σε οποιαδήποτε πολυεθνική, γίνονταν στόχος κάποιου ενιαίου δημόσιου φορέα, που, για λογαριασμό της κοινωνίας και ολόκληρου του λαού, θα είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας το σχετικό εγχείρημα. Για κάτι τέτοιο βέβαια, απαιτούνται πολιτικές που να μην υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά να έχουν στο κέντρο της προσοχής τους τις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού. Η διαιώνιση της πολιτικής που υπαγορεύεται από τα μονοπώλια και στοχεύει να ικανοποιήσει τα συμφέροντά τους, αυτό είναι το σκάνδαλο της εποχής, στο οποίο κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε τέλος.