Το αστικό Κοινοβούλιο και οι κομμουνιστές | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Το αστικό Κοινοβούλιο και οι κομμουνιστές

ΗΒουλή συγκροτήθηκε σε Σώμα. Οι βουλευτές ορκίστηκαν. Ολα δείχνουν ήρεμα και... τακτοποιημένα. Κάτι σαν ο λαός να τελείωσε την ολιγόλεπτη ενασχόλησή του με την πολιτική. Σαν να δόθηκε κάπου εκεί πίσω από το παραβάν της 9ης Απρίλη ο τελευταίος αποχαιρετισμός και τώρα ήρθαν να αναλάβουν οι ειδικοί...

Είναι έτσι τα πράγματα; Είναι αλήθεια ότι ο λαός έπραξε ό,τι του αναλογούσε, εξάσκησε τα «δικαιώματα» που του παρέχει το αστικό κράτος και τώρα οφείλει να κάτσει να περιμένει μέχρι την επόμενη 4ετία για να «μιλήσει»;

***

Αν το ερώτημα απευθύνεται στους καθήμενους στα έδρανα της Βουλής, τότε η απάντηση που δίδεται από τις πλευρές του πολύχρωμου δεξιού τόξου - αν και δε διατυπώνεται πάντα με τον κυνισμό της γνωστής φράσης που λέει «και τώρα καθίστε στα αυγά σας» - αναπόφευκτα διαπνέεται από αυτή ακριβώς την αντίληψη: Τα λαϊκά στρώματα, αφότου ψήφισαν - και με δεδομένο ότι «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται εκ της απομακρύνσεως από το ταμείο» - τώρα θα υπομείνουν υπομονετικά και θα... πληρώσουν. Διότι, όπως λένε οι φίλοι μας οι βουλευτές των αστικών κομμάτων, τώρα είναι η ώρα του Κοινοβουλίου...

***

Ηιστορία των ταξικών κοινωνιών πείθει ότι το παραπάνω σχήμα, αν μπορούσε να επιβληθεί, θα ήταν πολύ βολικό για τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Η ίδια η ιστορία, επιπλέον, πείθει ότι όλες οι λαϊκές κατακτήσεις - που πήραν και κοινοβουλευτική «έγκριση» παρά τη θέληση των αστών - επιτεύχθηκαν επειδή οι λαοί ποτέ δεν αυτοκαταργήθηκαν. Ποτέ δεν αυτοχειριάστηκαν, ποτέ δεν περιόρισαν το ρόλο τους σε ρόλο υπάκουου «ψηφοφόρου».

Αυτό είναι ένα πρόβλημα που η ολιγαρχία (δικό της πρόβλημα είναι) το γνωρίζει. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, πως όσο κι αν «εκσυγχρονίσει» τις μεθόδους για την καθυπόταξη των λαϊκών διεκδικήσεων και δικαίων, ο στόχος της να «συνταξιοδοτήσει» τους λαϊκούς αγώνες αποδεικνύεται μάταιος. Τα λαϊκά στρώματα, ακόμα κι αν προηγουμένως εγκλωβίστηκαν στις καλλιεργούμενες αυταπάτες από τα κόμματα της ολιγαρχίας, τίποτα δεν εγγυάται ότι πιστεύουν κιόλας, και μάλιστα ότι θα πιστεύουν στο διηνεκές, τις κοινοβουλευτικές απάτες της άρχουσας τάξης.

Αλλωστε είναι η ίδια η πολιτική των αστών που επιβεβαιώνει στη συνείδηση των μαζών (αργά και βασανιστικά ίσως, αλλά την επιβεβαιώνει) την παρακάτω αλήθεια: «Να αποφασίζεις μια φορά στα κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέζει, θα καταπνίγει το λαό στη Βουλή, να ποια είναι η αληθινή ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού... και στα πιο δημοκρατικά πολιτεύματα» (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»).

***

Τα παραπάνω, εκτός από την άρχουσα τάξη, τα λαμβάνουν και πρέπει να τα λαμβάνουν υπόψη τους και οι επαναστάτες. Οι κομμουνιστές δίνουν τη μάχη μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Δεν παραιτούνται, δεν εφησυχάζουν, δεν επαναπαύονται. Η ιστορική τους αποστολή πάει πολύ μακρύτερα από την απόσπαση εδρών στα έδρανα του αστικού Κοινοβουλίου. Τις έδρες τις θέλουν, τις διεκδικούν γιατί διδάχτηκαν «σε καμία περίπτωση να μην παραιτούμαστε (εκτός από ειδικές περιπτώσεις, σαν εξαίρεση) από τη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού και όλων των "ελευθεριών" της αστικής δημοκρατίας, να μην παραιτούμαστε από τις μεταρρυθμίσεις, αλλά - και εδώ είναι η δεύτερη διδαχή του Λένιν - να τις θεωρούμε μόνο σαν ένα συμπληρωματικό αποτέλεσμα της επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου» (Λένιν, «Για τα καθήκοντα της 3ης Διεθνούς»).

Με τέτοια κριτήρια κρίνεται η πάλη των κομμουνιστών όταν δίνεται στη Βουλή, όταν δίνεται για τη Βουλή ή έξω από τη Βουλή. Με κριτήριο την αποτελεσματικότητα της επαναστατικής τους δουλιάς. Η ταξική πάλη συνεχίζεται. Εντός και εκτός Βουλής. Και θα έχει αποτέλεσμα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ