Τα «δόντια» της έδειξε η αστική, δήθεν ανεξάρτητη, Δικαιοσύνη κατά την προχτεσινή δίκη δύο φοιτητών - ο ένας εκ των οποίων είναι μέλος της ΚΝΕ - που είχαν συλληφθεί στο σωρό σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και με χαλκευμένες κατηγορίες καταδικάστηκαν τελικά σε πολύμηνη φυλάκιση. Παρόλο που το κατηγορητήριο κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος και μέσα στο δικαστήριο, ο εισαγγελέας ζήτησε να μην τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό, γιατί, όπως είπε, «είναι επικίνδυνοι». Και η άποψη του εισαγγελέα καταγράφηκε ως αντίληψη. Με στόχο να περάσει στη συνείδηση των ασκούντων αυτή τη δικαιοσύνη το «είναι επικίνδυνοι» οι φοιτητές. Επικίνδυνοι για το «νόμο και την τάξη». Κι έτσι η «δικαιοσύνη» κάνει καθαρό ότι δεν είναι καθόλου «τυφλή». Βλέπει τον επικίνδυνο για την τάξη που υπηρετεί και παίζει το ρόλο της για να την προστατεύσει...

Την ίδια στιγμή, αναβάλλεται - εκ νέου - η δίκη της «ζαρντινιέρας», που εδώ και ένα χρόνο πάει από αναβολή σε αναβολή. Εκεί κατηγορούμενοι είναι αυτοί για τους οποίους ο εισαγγελέας στη δίκη των φοιτητών είπε: «Οι αστυνομικοί είναι τα δικά μας παιδιά». Και η αστική Δικαιοσύνη δεν αγγίζει τα «παιδιά» εκείνα που είναι χρήσιμα στην τάξη την οποία υπηρετούν από κοινού. Τα «παιδιά» εκείνα που κάνουν τη «λάντζα». Που «μπουκάρουν» σε χωριά ως στρατός κατοχής, δήθεν για να αντιμετωπίσουν το έγκλημα, στην πραγματικότητα για να προετοιμάσουν τα επόμενα «ντου» σε κάποιο σχολείο ή πανεπιστήμιο. Είναι αυτοί που παρουσιάζονται ως η «σωτηρία» απέναντι σ' αυτό που η αστική τάξη θεωρεί παρανομία και τρομοκρατία, ταυτίζοντας τους αγώνες με το έγκλημα. Που τους δίνονται όλο και περισσότερες «άδειες να σκοτώνουν». Οπως οι συνάδελφοί τους στην Αγγλία, που πρώτα σκότωσαν μετανάστη στο μετρό επειδή θεώρησαν ότι είναι «τρομοκράτης» και μετά «ρώτησαν». Οπως οι άλλοι στη Γαλλία που αφού σκοτώσουν έχουν κι έναν Πρόεδρο της χώρας να εκτιμήσει ότι «φταίνε οι αλήτες» που κυκλοφορούν στο δρόμο.

Η επιχείρηση αστυνομικής βίας και καταστολής δεν είναι «επιδημία» που εξαπλώνεται «ξαφνικά» από «δεξιές» κυβερνήσεις. Είναι μέτρο εφαρμοζόμενο από κάθε απόχρωσης αστική κυβέρνηση. Μέτρο προετοιμασίας του ιμπεριαλισμού και των πολιτικών του εκπροσώπων ανά τη Γη, για να αντιμετωπίσουν αυτό που βλέπουν να έρχεται ότι δεν μπορούν με την ίδια ευκολία να περνούν εκείνες τις αντιδραστικές ρυθμίσεις που τους είναι απαραίτητες. Γιατί βρίσκουν αντιστάσεις. Από όλο και περισσότερους εργαζόμενους και νέους, που κινητοποιούνται μαζικά, με διεκδικήσεις ξεκάθαρες, ενάντια στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, παίρνοντας σιγά σιγά τη θέση τους σε έναν αγώνα ταξικό, έστω και αν δεν είναι αυτή η συνειδητή αφετηρία τους.

Το εργατικό, νεολαιίστικο, λαϊκό οργανωμένο κίνημα είναι εκείνο που μπαίνει στο στόχαστρο. Είτε με αύξηση της αστυνομικής βίας, είτε με προβοκάτσιες καλά στημένες σε ένα σχολείο για να συκοφαντηθούν οι αγώνες των μαθητών. Για να πειστεί ο μέσος Ελληνας ότι «χρειάζεται» όχι μόνο να αυξηθούν οι αστυνομικές δυνάμεις, αλλά να έχουν και περισσότερες «άδειες να σκοτώνουν». Για το «καλό» των πολιτών... Η αστική τάξη ξέρει να οργανώνει την άμυνά της με νέες επιθέσεις στα λαϊκά δικαιώματα.

Η μαζικοποίηση των αγώνων, η ισχυροποίηση του κινήματος, η ένταση της επαγρύπνησης και περιφρούρησης, η πολιτικοποίηση της πάλης, η αντεπίθεση ως την ανατροπή είναι όπλα στα χέρια των εργαζομένων και της νεολαίας. Χρήσιμα όπλα...