Η δικαστική απόφαση, όπως και προηγούμενες, που ουσιαστικά λέει ότι κανείς δεν έφταιξε για τις 39 ζωές που χάθηκαν όταν μετά το σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη 1999 κατέρρευσε η «Ρικομέξ», αποτελεί καθαρή πρόκληση. Οχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων. Και όχι απλά γιατί, την ώρα που οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης (αυτούς δεν τους ακούμπησε καμιά «Δικαιοσύνη», ίσως γιατί είναι τυφλή) συνεχίζουν ανενόχλητοι τις μπίζνες τους στο εξωτερικό, κηρύχτηκαν αθώοι όλοι όσοι είχαν περάσει από τον ανακριτή, τότε που γαλάζιοι και πράσινοι δήλωναν ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Αλλά γιατί και αυτή η υπόθεση διακηρύσσει με θράσος και ωμότητα, κατάμουτρα, προς κάθε εργαζόμενο και λαϊκή οικογένεια, ότι το ...«μαχαίρι» φτάνει μέχρι εκεί που επιτρέπουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ούτε μισή σπιθαμή πιο πέρα.

Το ένα έγκλημα ακολουθεί το άλλο. Μόλις στις 26 του περασμένου Ιούνη, το δικαστήριο μείωσε κι άλλο τις ποινές που είχαν επιβληθεί σε κάποια στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρείας του ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, που το Σεπτέμβρη του 2000 τράβηξε μαζί του στο βυθό της θάλασσας 80 ανθρώπους. Δυόμισι μόνο μήνες μετά την υποκριτική οργή που επέδειξαν στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (σε κυβέρνηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση) για το ναυάγιο του SEA DIAMOND, έπαθαν ...αμνησία όταν η εταιρεία ΛΟΥΗΣ ανακοίνωσε πρόσφατα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για την καταστροφική ρύπανση που απειλεί την περιοχή γύρω απ' τη Σαντορίνη. Και θεώρησαν - όπως φάνηκε απ' τη σιγή ιχθύος που τήρησαν - φυσιολογική την επιβολή προστίμων στον πλοίαρχο και σε δύο υπαλλήλους της εταιρείας ΛΟΥΗΣ...

Η Δικαιοσύνη «τυφλώνεται» όταν πρέπει να εντοπίσει και να αποκαλύψει τις συνέπειες που έχει η εγκληματική ασυδοσία του κεφαλαίου. Μόνος αληθινός ένοχος για κάθε «Ρικομέξ» και κάθε «Σαμίνα» είναι η κυριαρχία των νόμων του κέρδους. Αυτό ενδιαφέρονται να κρύψουν όσοι κυβερνούν αφού αυτό και μόνο υπηρετούν. Νομοθετούν και δικάζουν για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, να βγάλουν συμπεράσματα, να κάνουν επιλογές.

Οι εργάτες πρέπει να χρυσοπληρώσουν για να μπουν στα καράβια που φτιάχνονται απ' τα δικά τους χέρια και το δικό τους μυαλό, αλλά όταν καταλήγουν να βγουν απ' αυτά νεκροί γιατί κάθε εφοπλιστής κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος τα σαπάκια του, κανένας δε δίνει δεκάρα για τη ζωή τους. Οι εργάτες πρέπει να δεχτούν να δουλέψουν με πετσοκομμένα δικαιώματα, χωρίς ωράριο, χωρίς διαλείμματα, πρέπει να «κάνουν υποχωρήσεις» για να βρουν δουλιά, αλλά όταν καταλήγουν να βγουν νεκροί ή σακατεμένοι απ' τα γκέτο των βιομηχάνων, καταγράφονται ως θύματα σε ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία, ακόμα και ...χωρίς αιτία. Που το αποδίδουν στο τυχαίο γεγονός ή και στα φυσικά φαινόμενα, λες και η προστασία απ' αυτά είναι αδύνατη και όχι ανύπαρκτη γιατί μετριέται με κόστος, ενώ η ζωή των εργατών για τους καπιταλιστές είναι αναλώσιμη.

Σ' αυτή την κοινωνία, το λέμε καθαρά: Ολα «κόβονται» και «ράβονται» στα μέτρα της εκμεταλλεύτριας τάξης. Ακόμα κι η ζωή, κι ο θάνατος των εργατών. Κι όσο μένουν ισχυρά τα κόμματα των εκμεταλλευτών, για τους εργάτες θα ξημερώνουν μόνο χειρότερες μέρες.