Μπροστά στην απεργία της 13ης του Δεκέμβρη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ανέσυρε από τη ναφθαλίνη τον κατάλογο των «διεκδικήσεων» που σε τέτοιες περιστάσεις έχει πάντα έτοιμο. Μόνο που κριτήριο για ένα συνδικαλιστικό φορέα δεν είναι τόσο τι λέει και μάλιστα ανάλογα με τις περιστάσεις. Στην περίπτωση της ΓΣΕΕ «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»... Εμφανίζεται, λοιπόν, η πλειοψηφία και καλεί τους εργαζόμενους να απεργήσουν και να ζητήσουν «πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και ημερομίσθια που να εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για όλους».

Αλλά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη διετή συλλογική σύμβαση εργασίας που υπέγραψε για το 2006 και το 2007, «φρόντισε» προ μηνών να βάλει η ίδια ταφόπλακα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Θυμίζουμε μόνο ότι με τη σύμβαση αυτή η αύξηση στα μεροκάματα για το πρώτο εννιάμηνο του 2006 ήταν μόλις 77 λεπτά. Με την ίδια σύμβαση, η πλειοψηφία καταδίκαζε την εργατική τάξη να μην πάρει ούτε ένα (1) λεπτό αύξηση από το νέο έτος. Η αύξηση για το 2007 θα μπει στο μισθό του ...Μάη και αυτή θα είναι μόλις 1,43 ευρώ τη μέρα!

Δηλαδή, αφού πρώτα με την υπογραφή της η πλειοψηφία καταδίκασε τους εργάτες, τώρα τους ζητάει δήθεν να κινητοποιηθούν και να πετύχουν αυξήσεις. Οσο για το «αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης», που υποτίθεται θέλει η ΓΣΕΕ, εμείς απλώς θα σημειώσουμε ότι μετά και αυτές τις «αυξήσεις» το κατώτερο μεροκάματο, που θα παίρνει ο εργάτης, από το Μάη μέχρι το τέλος του 2007, θα είναι μόλις 29,39 ευρώ. Ετσι τιμολογεί το «αξιοπρεπές» η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Ομως, τη ΓΣΕΕ δεν την προδίδουν μόνο οι πράξεις της. Δεν είναι μόνο η υποκρισία και η αφερεγγυότητα που διαποτίζουν όλες τις δραστηριότητές της. Είναι πριν απ' όλα το οικοδόμημα του «κοινωνικού εταιρισμού», στην καλλιέργεια και την εμπέδωση του οποίου πρωτοστατεί. Αντικειμενικά αυτή η ταχτική της είναι ανοιχτή διακήρυξη ότι εργάτες και κεφάλαιο έχουν τα ίδια συμφέροντα. Είναι το γεγονός ότι λειτουργεί και υπάρχει για να περάσει στο μεδούλι της εργατικής τάξης ότι μαζί με τους εκμεταλλευτές της, χέρι χέρι με τον ΣΕΒ, μπορεί να λύσει τα προβλήματά της.

Να γιατί τέτοιες συλλογικές συμβάσεις δεν είναι κάποιο παραστράτημα της πλειοψηφίας, αλλά αποτέλεσμα της βασικής κατεύθυνσης που ακολουθεί. Να γιατί γίνεται δεκτή και αποδεκτή στα σαλόνια των «κοινωνικών διαλόγων» από τους επιχειρηματίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους. Να γιατί τελικά δεν είναι μόνο συνένοχη για τη ζωή που βιώνουν οι εργαζόμενοι αλλά και βαθιά επικίνδυνη για τα συμφέροντα των πλατιών εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους εργάτες. Με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κρίνεται. Γι' αυτό οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την απεργία. Είναι υπόθεση δική τους, που με τη συμβολή, τη δράση του ταξικού κινήματος μπορεί να γίνει στην πράξη όπλο υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων.