Δεσμά στη σκέψη; | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Δεσμά στη σκέψη;

Παράλογη ή λογική, σκόπιμη ή ακούσια, πονηρή ή αθώα, κενή ή περιεκτική, ανόητη ή έξυπνη, η ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να απαγορεύεται. Πρόκειται για το στοιχείο που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη. Προκύπτει σαν συνέπεια των γνώσεων, των εμπειριών, των παραστάσεων, της γενικής ή των επιμέρους ιδεολογιών.

Μπορεί να προκύπτει «καλαμάκι με γάλα...» (για να θυμηθούμε το παλιό εγχειρίδιο του Λέιζονφουντ) και για κάποιους «ασυγκράτητους» ή ακόμα και «στημένους» να αποκτά και υλική υπόσταση, όταν διατυπώνεται στο χαρτί, όταν παίρνει τη μορφή εικόνας, γλυπτού ή μόνο μιας απλής κατασκευής.

Εχεις κάθε δικαίωμα και σε περιπτώσεις ίσως και υποχρέωση να διαφωνήσεις. Να διατυπώσεις - κατασκευάσεις επιχειρήματα ή εικόνες, που θα δοκιμαστούν στο στίβο της σκέψης, την ανθρώπινη συνείδηση, και ανάλογα θα χάσουν ή θα νικήσουν. Ακόμα και να χάσουν «άδικα» πάλι μόνο με άλλες σκέψεις μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Εκείνος που θα επιχειρήσει να βάλει σε λειτουργία τα «άλλα μέσα» μοιάζει να επιχειρεί να ρίξει τσιμέντο σε πηγή νερού. Αν καταφέρει προσωρινά να σταματήσει τη ροή από ένα σημείο, το νερό «απείθαρχο» θα τού εμφανιστεί απρόβλεπτα από αλλού... Πρόκειται ακριβώς για τη μοίρα όλων εκείνων των «κακών εργολάβων» στην ανθρώπινη ιστορία, που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν είτε πλευρές του ιστορικού δικαίου είτε την ιδιαίτερη θέση τους σε κάποια μορφή εξουσίας.

Η ίδια η δημιουργία του ανθρώπου οφείλεται σε εκατομμύρια ανόητες και ίσως λιγότερα εκατομμύρια έξυπνες ενοράσεις, που προέκυπταν στην πορεία της εξέλιξής του μέσα από τη σχέση με το περιβάλλον και την εργασία. Εκείνος, άρα, που «απλώνει χέρι» στην ανθρώπινη σκέψη, ουσιαστικά, θέλει να σταματήσει τον άνθρωπο, όσο πιστεύει πως τον έχει στα μέτρα του και τον ελέγχει. Ακόμα και το ανόητο «ανακάτεμα» μπορεί να φέρει έξυπνη αμφισβήτηση και τότε κλονίζονται συθέμελα ιδέες που κάθονται σε «πήλινα πόδια...».

Οποιος διεκδικεί την κυριαρχία στον κόσμο των ιδεών πρέπει όχι να απαγορεύει, αλλά να «πηγαίνει γυρεύοντας» για να βάζει σε δοκιμασία την αντοχή της δικής του άποψης. Γι' αυτό υπάρχουν οι επιστήμες και οι τέχνες. Οποιος ενεργοποιεί οτιδήποτε άλλο (δικαστικές αποφάσεις, Ιερές Συνόδους κ.ά.) είναι ακριβώς γιατί τρέμει ότι ίσως δεν μπορεί να αντέξει ή γιατί νιώθει πως «πέρασε πλέον η μπογιά του...».

Και εκεί που λέγαμε σαν κοινωνία πως είχαμε τελειώσει με όλα αυτά και δε θα χρειαζόταν να τα ξαναθυμηθούμε, να πάλι που «άσχημο βιολί» βαράει τον ίδιο παλιό σκοπό. Μία με την επιχείρηση απαγόρευσης ενός λεξικού, μία με τη δίωξη του «Ριζοσπάστη», μία με ασφαλιστικά μέτρα ενάντια σε βιβλία και τώρα έχουμε ακόμα και σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου...

Εκείνοι που ονόμασαν εκσυγχρονισμό τον πιο ακραίο συντηρητισμό και ευθύνονται και για πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις σκοταδισμού, θα έπρεπε να ξέρουν πως για πρόσκαιρο κέρδος «ενός κομματιού» εξουσίας άνοιγαν ταυτόχρονα και τις πολύ πλατιές πόρτες που χωρίζουν τον πολιτισμό από την παρακμή. `Η, μήπως, τις άνοιξαν ακριβώς γιατί ήξεραν..;

Το χειρότερο που κάνουν κάθε φορά που προκύπτει ζήτημα δίωξης ή απαγόρευσης ιδεών είναι να μας βάζουν να ασχολούμαστε και να το συζητάμε, ενώ το αντίθετο θα έπρεπε (μετά τον μεσαίωνα) να ήταν οριστικά δεδομένο...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ