«
Αρχισε η αντίστροφη μέτρηση...», «αλλαγή κατεύθυνσης στην πολιτική των ΗΠΑ...», «η δημοκρατία βρίσκει πάντα τρόπους να διορθώνει...», «τρεις γυναίκες πλέον πρωταγωνιστούν στα πολιτικά πράγματα», «ο Μπους θα είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνήσει...», ακόμα και να μη τα ξαναδιαβάζαμε-ακούγαμε για χιλιοστή φορά, ξέραμε πολύ καλά πριν ακόμα από τις εκλογές στις ΗΠΑ πως κάπως έτσι θα σχολίαζαν το αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι-παπαγάλοι του εκμεταλλευτικού συστήματος. Αλλωστε το είχαμε ξαναδεί το έργο το 1992, όταν ο «κεντροαριστερός» σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον ΣΥΝ, Κλίντον, αντικαθιστούσε τον πατέρα Μπους.
Η ίδια πάντα αλλά και εξαντλημένη πλέον τακτική: Μπόλικες αερολογίες, που ελπίζουν ότι καμουφλάρουν το πραγματικό αποτέλεσμα και επίσης τον χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, που όσο και να τον πλένεις...
Επειδή όμως η τέτοια αερολογία πάει όπως πάντα να πάρει την πρώτη εντύπωση (μετά ακολουθούν τα γεγονότα), μια ματιά στην πραγματικότητα θα μας φέρει στα ίσα μας. Μερικές από τις προτεραιότητες των Δημοκρατικών είναι η ενίσχυση του αστυνομικού κράτους, ειδική προσοχή στις αναδυόμενες τρομοκρατικές απειλές από περιοχές όπως Νοτιοανατολική Ασία και Αφρική, διάθεση περισσότερων πόρων για τέτοιες περιπτώσεις όπως ΛΔ Κορέας και Ιράν...
Με βάση αυτά και μόνο, το δίκιο, που μπορεί να έχουν οι επιτήδειοι προπαγανδιστές του συστήματος, είναι πως πραγματικά θα γίνει «αλλαγή κατεύθυνσης» έτσι που ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, να μπορεί να είναι ακόμα πιο επιθετικός και αποτελεσματικός. Ετσι που να ικανοποιηθούν και άλλα μονοπώλια, που έχουν συμφέροντα σε διαφορετικές περιοχές (ΝΑ Ασία, Αφρική κ.α.) Αυτό φυσικά δεν αναιρεί πιθανούς ελιγμούς και ίσως κάποια πισωγυρίσματα (π.χ. στη διαχείριση του πολέμου στο Ιράκ). Η στρατηγική όμως όχι μόνο παραμένει αλλά και ομολογείται τόσο για να περνάει εξετάσεις από το κεφάλαιο όσο και για να απειλεί αντίπαλους ιμπεριαλιστές και οπωσδήποτε να τρομοκρατεί λαούς.
Αλλωστε σε όλες αυτές τις εξετάσεις έχουν αριστεύσει και οι Δημοκρατικοί. Από τις πιο πρόσφατες είναι ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, του Σουδάν, του Αφγανιστάν, η επέμβαση στη Σομαλία, οι για χρόνια αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ...
Οσο για τα πρόσωπα-σωτήρες που εισβάλλουν ξαφνικά στη ζωή μας από τις οθόνες των τηλεοράσεων σαν νυμφίοι μέσα στο βαθύ σκοτάδι, για παράδειγμα η πάμπλουτη κα Ν. Πελόσι (καινούρια πρόεδρος της Βουλής) είχε ψηφίσει υπέρ του πολέμου στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και επίσης υπέρ του νόμου ΠΑΤΡΙΟΤ (αντιτρομοκρατικός). Το ότι τα μάζεψε κάπως προεκλογικά δεν πρέπει να λέει και πολλά στην ουσία, αφού κοτζάμ Σβαρτσενέγκερ (ρεπουμπλικάνος) αρνήθηκε να συναντήσει τον Μπους προεκλογικά για να μη χάσει ψήφους. Βλέπετε το παραμύθι περί τοπικών ιδιομορφιών και προσωπικοτήτων δεν είναι ακριβώς μόνο ελληνική ανακάλυψη. Τηρουμένων των αναλογιών, τις ίδιες ξεθωριασμένες μεταμφιέσεις βάζουν χρόνια τώρα, όπου γης, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.
Το ποιοι είναι καλοί και ποιοι είναι κακοί εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού αφορά μόνο τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Αφορά την αποτελεσματική ή όχι προώθηση της στρατηγικής του. Τα συμφέροντα των λαών βρίσκονται ακριβώς απέναντι απ' όλους αυτούς. Η μόνη «αλλαγή κατεύθυνσης», που θα αφορά τους λαούς, θα είναι αυτή, που θα πάρει σβάρνα και θα εξαλείψει οριστικά τη δικτατορία των μονοπωλίων μαζί με τους όποιους εκπροσώπους (γυναίκες ή άντρες, λευκούς ή μαύρους, χριστιανούς ή μουσουλμάνους)...
Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Feeds
