Τα αντιλαϊκά μέτρα κι ο αυταρχισμός πάνε πάντα χέρι - χέρι. Οσο προχωρούν τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο εντείνονται και οι προσπάθειες να χτυπηθούν συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, οι προσπάθειες ευνουχισμού του κινήματος, για να μην μπορεί να απαντήσει στην αντιλαϊκή επίθεση. Αυτή η παλιά και δοκιμασμένη - από την άρχουσα τάξη - τακτική άρχισε να εφαρμόζεται το τελευταίο διάστημα και σε σχολές των πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ Κρήτης είναι τέτοιες περιπτώσεις, όπου οι διοικήσεις προσπαθούν έως και να απαγορέψουν στους φοιτητές να αποφασίσουν τις μορφές του αγώνα τους, απαγορεύοντας κινητοποιήσεις με τη μορφή της κατάληψης... Στην πραγματικότητα, δε θέλουν καμιά μορφή κινητοποίησης, κανέναν αγώνα που θα πιέζει την κυβέρνηση, γιατί - ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση - συμμαχούν πλήρως μαζί της προκειμένου να προωθηθούν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση.

«

Οι καταλήψεις... δε νομιμοποιούνται από καμιά πλειοψηφία Γενικής Συνέλευσης. Στην πραγματικότητα αυτές οι αυθαίρετες εκτός αρμοδιοτήτων του οργάνου (Γενική Συνέλευση) αποφάσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου το οποίο πρέπει όλοι να διαφυλάξουμε», έφτασε στο σημείο να πει η πρόεδρος του ΤΕΙ Κρήτης, Χ. Αθανασάκη! Είναι, βέβαια, μέγιστη ειρωνεία, προκειμένου να χτυπηθούν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες των σπουδαστών να χρησιμοποιείται ως πρόσχημα ακόμα και το άσυλο, το οποίο θεσμοθετήθηκε ακριβώς για να προστατέψει αυτές τις ελευθερίες... Ομως το πιο επικίνδυνο και αποκαλυπτικό είναι ο ισχυρισμός: Οι γενικές συνελεύσεις δεν είναι αρμόδιες να αποφασίζουν για τους αγώνες των σπουδαστών! Αν συνυπολογίσουμε και την απειλή της προέδρου, ότι εάν οι σπουδαστές επιχειρήσουν κατάληψη της κεντρικής διοίκησης, η ίδια θα απαντήσει με... «lock out» (λοκ άουτ) τότε συμπληρώνεται η εικόνα του «μέλλοντος» που ετοιμάζουν στα ιδρύματα.

Κεντρική ιδέα της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος και του νόμου - πλαισίου που προσπαθεί να προωθήσει η κυβέρνηση (των δυο βασικών αλλαγών δηλαδή, στις οποίες το φοιτητικό κίνημα στέκεται κάθετα αντίθετο), είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Σ' ένα ιδιωτικοποιημένο ίδρυμα δε χωρούν συλλογικά συνδικαλιστικά όργανα, που θα μπορούν να αποφασίζουν να εναντιώνονται στην εκπαιδευτική πολιτική που εφαρμόζεται, που να μπορούν να αποφασίζουν διεκδικητικούς αγώνες... Σ' ένα τέτοιο ίδρυμα η διοίκηση θα λειτουργεί ως «μάνατζερ» των επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι έχουν αρχίσει ήδη να διεισδύουν στα ιδρύματα, με σκοπό την άλωσή τους για τα συμφέροντά τους. «Μάνατζερ» που θα «αλιεύει» πόρους και θα φροντίζει για την αύξηση της «παραγωγικότητας» του «ιδρύματος - επιχείρηση». Οταν θα 'χει π.χ. να παραδώσει έρευνες και πατέντες στους χορηγούς χρηματοδότες, η όποια καθυστέρηση στις υπηρεσίες του ιδρύματος θα σημαίνει κόστος!

Κάποια ιδρύματα λοιπόν, προσπαθούν να προσαρμοστούν από τώρα σ' αυτό το ρόλο, να δείξουν ότι είναι έτοιμα να γίνουν επιχειρήσεις, να στείλουν μήνυμα στους υποψήφιους χορηγούς ότι έχουν «πυγμή», προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και να δείξουν καλή διαγωγή στην κυβέρνηση, λέγοντάς της ότι «ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά (βλέπε φοιτητικό κίνημα) δεμένα» προκειμένου να προωθήσει τις σαρωτικές αντιδραστικές αλλαγές στα ιδρύματα.