Το σκηνικό τα είχε όλα. Συλλήψεις υπόπτων, δράση πρακτόρων, τρομοκράτες που ετοιμάζονταν να βάλουν βόμβες σε αεροπλάνα, δηλώσεις αξιωματούχων, κινητοποίηση των μηχανισμών ασφαλείας, μαζικούς και αθρόους ελέγχους ανύποπτων πολιτών, αγωνία για αθώα θύματα, συνωμοσία. Τα πάντα γίνονται γρήγορα και κινηματογραφικά. Οι κρατικοί μηχανισμοί κινητοποιούνται στον αγώνα για τη λεγόμενη πάταξη της τρομοκρατίας. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός;

Η παράσταση του τρόμου ξαναστήθηκε στο Λονδίνο. Οι πρωταγωνιστές είναι γνωστοί. Οι κρατικές εξουσίες που ...παλεύουν για να προστατεύσουν αυτούς που κυβερνούν από τους «τρομοκράτες». Οι «τρομοκράτες» που απειλούν κάθε ανύποπτο πολίτη. Οι τρομολαγνικές ειδήσεις, μέσω των χειραγωγούμενων ΜΜΕ, κάνουν το γύρο του κόσμου και χρησιμοποιούνται, για να αποδώσουν σε βάθος χρόνου στο υποσυνείδητο των λαών. Αξιοσημείωτη και η συγκυρία. Πέρσι ήταν η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ στη Σκοτία. Φέτος, η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο που διεξάγεται με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σε μια χρονική στιγμή που η πολιτική των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στο Ιράκ και τη Μ. Ανατολή δέχεται επιθέσεις από το εσωτερικό αυτών των χωρών και την αντίσταση των λαών. Χρειαζόταν επειγόντως μια σοβαρή απειλή. Ενας εχθρός προ των πυλών. Και ιδού! Να τον! Σα να ήταν έτοιμος από καιρό ξεπρόβαλε για να κάνει αβάντα στον Τζορτζ Μπους και τους «προθύμους» του.

«

Η χώρα μας είναι σε πόλεμο», κραύγασε ο «πλανητάρχης». Και τότε χτύπησαν τα τύμπανα των μέτρων ασφαλείας και καταστολής. Στα αεροδρόμια οι πολίτες υποχρεώνονται να ...πίνουν φάρμακα και γάλατα, μπροστά στους φρουρούς τους, να ...λούζονται με σαμπουάν γιατί ό,τι είναι υγρό είναι ύποπτο για εκρηκτικό. Χωρίς παπούτσια οδηγούνται στα αεροπλάνα. Μια ώρα πτήση, τρεις ώρες εξευτελιστικοί έλεγχοι. Για πρώτη φορά έχει κατασκευαστεί τόσο περίτεχνα η μαζική λαϊκή συναίνεση σε αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα.

Μπορεί τα παραπάνω να είναι λίγο υπερβολικά, αλλά το σκηνικό του τρόμου χρησιμοποιείται ως δύναμη κρούσης ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, αλλά και για την εξαπόλυση πολέμων. Στις ΗΠΑ, οι λεγόμενοι πατριωτικοί νόμοι επιτρέπουν στις Ενοπλες Δυνάμεις να αναλαμβάνουν έργο δημόσιας τάξης, διεξάγονται παρακολουθήσεις τηλεφώνων και αλληλογραφίας ακόμα και με υποψίες, κρατούνται αυθαίρετα από τις αρχές αλλοδαποί. Στη Μ. Βρετανία, ο αντιτρομοκρατικός νόμος χορηγεί υπερεξουσίες στην εκτελεστική εξουσία, γίνονται απελάσεις σωρηδόν, υπάρχει κατάλογος για «μη αποδεκτές ενέργειες» ακόμα και σε επίπεδο συμπεριφοράς ή συνηθειών ή άσκησης θρησκευτικών καθηκόντων. Και το σπουδαιότερο: Ολα τα κράτη «συντονίζονται» τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και μεταξύ τους για τη βελτίωση των υπηρεσιών ασφαλείας που όλο και περισσότερο αρχίζουν να μοιάζουν με εσωτερικούς στρατούς. Παράλληλα, οι ΗΠΑ έχουν υπογράψει πολλές συμφωνίες δικαστικής και αστυνομικής συνεργασίας με δεκάδες χώρες - ανάμεσά τους και η Ελλάδα - που τους παρέχει τη δυνατότητα επέμβασης στο εσωτερικό τους με πρόσχημα τη στενότερη συνεργασία.

Ισχυρίζονται πως τα κατασταλτικά μέτρα θα προστατεύσουν τους πολίτες. Ομως, στην ουσία, καταστέλουν κάθε φωνή αντίστασης στην αντιδραστική πολιτική. Οι μαζικοί λαϊκοί κοινωνικοπολιτικοί αγώνες ενάντια σ' αυτήν την πολιτική είναι επιβεβλημένοι και είναι ο μοναδικός τρόπος αντίστασης σε αυτήν την κατάσταση, ώσπου να την ανατρέψουμε. Πριν ο βρόχος κλείσει γύρω από το λαιμό...