Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν μέχρι σήμερα αποτελούν το... διακοσμητικό μέρος της προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Για να μπούμε στην ουσία των «διαρθρωτικών αλλαγών», πρέπει να παρθούν «μέτρα που πονάνε», «μέτρα που έχουν πολιτικό κόστος». Αυτά περίπου είπε ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, ο συνήθης προπομπός των όλο και πιο αντιδραστικών μέτρων που υιοθετούνται από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ παλαιότερα και της ΝΔ σήμερα.

Για τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και το πολιτικό της προσωπικό, ανεξάρτητα από το πώς κατά καιρούς μοιράζουν τους ρόλους, τα πράγματα είναι δεδομένα. Οι πολιτικές εισοδηματικής λιτότητας και η οικονομική ανέχεια για τα λαϊκά στρώματα, είναι... διακοσμητική παρέμβαση. Το ίδιο και οι αλλεπάλληλες αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και η εντατικοποίηση της εργασίας. Η συρρίκνωση και ανατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων. Η... διευθέτηση του ωραρίου εργασίας και η κατάργηση του 8ωρου. Η κατακρεούργηση των συστημάτων δημόσιας Υγείας και Παιδείας. Γι' αυτούς είναι «ψίχουλα» τα συνεχώς αυξανόμενα κέρδη. Οι όλο και μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές. Το τζάμπα χρήμα που τσεπώνουν στο όνομα των επενδύσεων. Είναι σταγόνα στον ωκεανό των διευρυνόμενων αξιώσεών τους, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι «συμπράξεις» Δημοσίου και ιδιωτών, οι συνταγματικές αλλαγές για τη χρήση γης. Δεν τους φτάνει καν ο ίδιος ο χορός που στήνουν οι πασοκο-νεοδημοκράτες κυβερνώντες γύρω από το τοτέμ της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας», που τις αναγόρευσαν σε εθνικό στόχο, στον οποίο πρέπει όλοι να υποταχθούν.

Οι αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας δεν έχουν ποτέ τέλος. Δεν το επιτρέπει, άλλωστε, η ίδια η φύση του κεφαλαίου, που για να παραμένει κεφάλαιο οφείλει πάντα να επιζητά τη συνεχή γιγάντωσή του. Ετσι, με δεδομένους τους συσχετισμούς των δυνάμεων, οι ανατροπές που επιβλήθηκαν την προηγούμενη δεκαπενταετία σε όλο το φάσμα των κοινωνικοπαραγωγικών σχέσεων και συνοδεύτηκαν από το σάρωμα εργατικών καταχτήσεων και δικαιωμάτων, σήμερα φαντάζουν σαν «περιτύλιγμα», ενώ στην ημερήσια διάταξη τίθενται νέες απαιτήσεις. Απαιτήσεις που δεν είναι γενικές κι αφηρημένες, αλλά περιέχονται σε συγκεκριμένες συμφωνίες ΕΕ - κυβερνήσεων, πρώτα και κύρια στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Κοινή τους συνισταμένη η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της υψηλής κερδοφορίας, μέσω της μεγαλύτερης μείωσης του διαβόητου εργατικού κόστους. Πώς; Χτυπώντας όλους τους συντελεστές που υποτίθεται πως το διαμορφώνουν. Οροι εργασίας, επίπεδα αμοιβών, κατάργηση συντάξεων, μεγαλύτερη υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, μεγαλύτερη περικοπή μέχρι και κατάργηση των κρατικών δαπανών «κοινωνικού χαρακτήρα» και άλλες ρυθμίσεις, ορισμένες από τις οποίες κάποιες κυβερνήσεις στην ΕΕ προσπαθούν ήδη να τις επιβάλουν.

Το βέβαιο είναι ένα: Αυτά που με ωμό και κυνικό τρόπο λέει ο Ν. Γκαργκάνας, εκπροσωπώντας ένα από τα πλέον επιθετικά τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας, το τραπεζικό κεφάλαιο, εδώ και χρόνια τα κάνουν πράξη οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις, επιταχύνοντας συνεχώς τους ρυθμούς και πολλαπλασιάζοντας τις αρνητικές συνέπειες για το λαό. Μια πορεία αντιλαϊκή και αντιδραστική που μόνο οι εργάτες, οι άλλοι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, με τη δική τους δράση και αγώνα μπορούν να ανακόψουν και να βάλουν οριστικό φραγμό.