Η αγανάκτηση για το «πού πάμε τελικά...», φουντώνει μετά τις αποκαλύψεις για το έγκλημα στη Βέροια. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τελική έκβαση της έρευνας, ανεξάρτητα από το ποιος ή ποιοι είναι οι δράστες και οι εμπλεκόμενοι σ' αυτό, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση παιδικής παραβατικότητας - εγκληματικότητας. Είναι μια υπόθεση από αυτές που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα να ακούμε στο «εξωτερικό δελτίο» των ειδήσεων και οι πιο «αφελείς» να εφησυχάζουν ότι «τέτοια πράγματα δε συμβαίνουν εδώ»... Ομως, κάθε γειτονιά της Αθήνας και άλλων πόλεων έχουν να θυμούνται επεισόδια μεταξύ «συμμοριών» που οδήγησαν ακόμα και σε τραυματισμούς ή σε θανάτους.

Συγκινεί το προφίλ του μικρού Αλεξ. Γιατί; Γιατί είχε πράγματα τα οποία όλα τα παιδιά θέλουν να έχουν. Ολα τα παιδιά θέλουν φροντίδα, στοργή, θέλουν να μπορούν να ασχολούνται με το μπάσκετ, τη μουσική, να αναπτύσσουν τα ταλέντα τους και τις ικανότητές τους στον αθλητισμό και τις τέχνες, να μπορούν απρόσκοπτα να τα απολαμβάνουν... Ομως, μεγαλώνουν σ' ένα βουνό «σκουπίδια». Μεγαλώνουν σ' ένα περιβάλλον όπου μια σειρά μορφών βίας είναι νομιμοποιημένες: βίαια απολύονται οι γονείς τους από τη δουλιά, βίαια μένουν 10 και 12 ώρες μακριά από τα παιδιά τους δουλεύοντας, βίαια στερούνται τις διακοπές, στερούνται δικαιώματα. Βίαια επιβάλλεται το πρότυπο του «εύκολου κέρδους» μέσω της τηλεόρασης. Βίαια η πλειοψηφία του παιδικού παιχνιδιού που κυκλοφορεί στην αγορά έχει ως βασικό σενάριο το έγκλημα, τη ληστεία, την πορνεία, την καταστροφή. Παράλληλα, στιγματίζεται η υποτιθέμενη «βία» των συλλογικών διεκδικήσεων, οι αγώνες, η απεργία, η «βία» των διαδηλωτών, που κλείνουν για δυο ώρες το κέντρο της Αθήνας. Δύο διαφορετικοί κόσμοι με διαφορετικές αξίες...

Σήμερα, οι υπέρμαχοι των κυρίαρχων αξιών θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας, ότι τα πάντα υπάγονται στο «ο θάνατός σου η ζωή μου». Καυχιόνταν κιόλας που έβαλαν τα παιδιά στα Γυμνάσια να κάνουν πανελλαδικό διαγωνισμό με θέμα ακριβώς αυτό: Την «ανταγωνιστικότητα». Ας μην αναρωτιούνται, λοιπόν, οι διάφοροι γιατί δε λειτούργησε «το σχολείο», γιατί οι δάσκαλοι «ήξεραν» αλλά σώπαιναν! Διότι το σχολείο που έχουν φτιάξει αυτές τις αξίες τελικά διδάσκει. Ακόμα, αλήθεια, δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό;

Στους δασκάλους, στους γονείς, στην «τοπική κοινωνία», διάφοροι αναζητούν ευθύνες. Εχουν ευθύνες: Στο βαθμό που δεν αντιστέκονται καθημερινά απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, που δε μαθαίνουν στα «παιδιά» τους ότι ο κόσμος δεν ήταν πάντα έτσι, ούτε θα είναι πάντα έτσι. Στο βαθμό που δε μαθαίνουν στα «παιδιά» τους ότι έχουν δικαιώματα και ανάγκες και πως ο μόνος δρόμος για να τα διαφυλάξουν ή να τα κατακτήσουν είναι να διεκδικήσουν συλλογικά. Στο βαθμό που τα αφήνουν μόνα τους στη «ζούγκλα» και μετά ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι τα παιδιά έχουν και «εγκληματική φύση»! Δεν είναι εγκληματική η ανθρώπινη φύση. Εγκληματικός είναι ο κόσμος που φτιάχνουν όσοι κρατούν τον έλεγχό του στα χέρια τους. Ανάμεσα σε αυτούς και εκείνοι που τούτες τις μέρες βγαίνουν στο γυαλί και με όσα «αποκαλύπτουν» στο όνομα της τηλεθέασης ή της δημοσιογραφικής «εγκυρότητας» για τα παιδιά της Βέροιας, «φτιάχνουν» - με μαθηματική ακρίβεια - τους μελλοντικούς εγκληματίες...