Η υπόθεση της παραπομπής όλου του πακέτου των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι μια συγκεκριμένη πολιτική στάση, που προβάλλεται μάλιστα ως η πλέον ενδεδειγμένη διέξοδος για την αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η υπόθεση αυτή συνοδεύεται από μια σειρά ιδεολογημάτων περί διεθνούς δικαίου και αδιάβλητου δικαστηρίου, όταν και το διεθνές δίκαιο είναι το ιμπεριαλιστικό δίκαιο και το δικαστήριο είναι αυτό που απονέμει τη δικαιοσύνη του ιμπεριαλιστικού δικαίου. Ο στόχος προφανής. Να καλλιεργηθεί ένα κλίμα λαϊκής συναίνεσης στο να κλείσουν μια σειρά ζητημάτων που άπτονται των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού μας, σύμφωνα με τις αρχές, τους κανόνες και τους συσχετισμούς της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.
Δίνεται, λοιπόν, έμφαση στη νομική διάσταση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, ή, καλύτερα, των τουρκικών διεκδικήσεων, και περιορίζεται το θέμα σαν να ήταν μια κτηματική διαφορά. Ετσι, συγκαλύπτεται η πολιτική διάσταση του θέματος αλλά και οι πολιτικές δεσμεύσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ήδη έχουν δημιουργήσει τετελεσμένα. Τέτοιες δεσμεύσεις είναι αυτές που βάζουν τη χώρα να κινείται σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, που οδηγεί στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, στο βωμό του νέου ρόλου που διεκδικεί από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία η άρχουσα τάξη.
Να θυμίσουμε τη συμφωνία της Μαδρίτης μεταξύ Σημίτη και Ντεμιρέλ, υπό τη σκέπη της Ολμπράιτ, τον Ιούλη του 1997, όπου η Ελλάδα για πρώτη φορά αποδέχεται τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, τις αποφάσεις του Ελσίνκι το 1999 και μεταγενέστερες στους κόλπους της ΕΕ, με την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας της ύπαρξης «συνοριακών διαφορών» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Επίσης, να θυμίσουμε την αποδοχή εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων της νέας δομής του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια της οποίας γίνεται αποδεκτός ο πυρήνας των τουρκικών διεκδικήσεων, καθώς ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου αφαιρείται από την Ελλάδα και υπάγεται κατευθείαν στο ΝΑΤΟ και στο ΝΑΤΟικό Αεροπορικό Στρατηγείο της Σμύρνης υπό Αμερικανό διοικητή και Τούρκο επιτελάρχη.
Και αφού, λοιπόν, έχει γίνει αποδεκτό και από τις ελληνικές κυβερνήσεις το πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου ακόμα και τις ασκήσεις που κάνουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις τις κοινοποιούν στους ΝΑΤΟικούς επιτελείς, ορισμένοι εμφανίζονται, σε πρώτη φάση, ν' αγανακτούν από τις τουρκικές προκλήσεις και σε δεύτερη φάση να δηλώνουν «ψύχραιμοι» και αποφασισμένοι να τα πάνε όλα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Για πολλούς από αυτούς που επιζητούν τη Χάγη ή την όποια επιδιαιτησία, αμερικανική, ΝΑΤΟική ή ευρωενωσιακή, τα ζητήματα του Αιγαίου έχουν εδώ και καιρό κλείσει. Αυτό που μένει είναι να βρεθεί μια φόρμουλα για να κλείσουν όπως όπως και νομικά οι διάφορες ελληνοτουρκικές προστριβές, ώστε να προχωρήσουν οι «μπίζνες» και στις δύο πλευρές του Αρχιπελάγους και να αυξήσει τα κέρδη της η πλουτοκρατία ένθεν κακείθεν.
Η Χάγη, λοιπόν, είναι το μέσον και για την τυπική επιβολή όλων των παραπάνω στο όνομα της λύσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Μόνο που όλ' αυτά, μπλεγμένα στα ιμπεριαλιστικά γρανάζια, δεν εξαλείφουν τους κινδύνους για τους λαούς. Αρα, οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν μπορεί παρά να έχουν άλλη άποψη για την ειρήνη, που δε συμβιβάζεται με τους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και τα σχέδια της πλουτοκρατίας αλλά με την ανατροπή τους.
Feeds
