Ο διάλογος για το Ασφαλιστικό, που θέλει να στήσει η κυβέρνηση, είναι προσχηματικός, στημένος και σημαδεμένος. Και όσοι προστρέχουν σ' αυτόν, το μόνο που κάνουν είναι να γυρίζουν το «μύλο» της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Να στηρίζουν στην πράξη την πολιτική της ΝΔ, όσα αναθέματα και αν της ρίχνουν στα λόγια. Γιατί μόνο πολιτικά τυφλοί ή υποκριτές δε βλέπουν πού θα οδηγήσει ένας τέτοιος διάλογος και σε τι αποσκοπεί. Χτες, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είπε τίποτα περισσότερο, απ' αυτά που κυβερνητικά στελέχη εννοούν χωρίς να τα κατονομάζουν.

Ομως, και αυτοί δεν κρύβουν λόγια. Οι δηλώσεις τους, το ιδεολογικό πλαίσιο που καλλιεργούν, τα διλήμματα που πλασάρουν φωνάζουν από μακριά. Εκβιάζουν, για άλλη μια φορά, τους εργαζόμενους, με τα «ελλείμματα», «τη βιωσιμότητα», το «δημογραφικό πρόβλημα». Πίσω από κάθε «δίλημμα», κρύβεται ένα ακόμα αντεργατικό μέτρο. Πίσω από τα ελλείμματα, η μείωση παραπέρα των συντάξεων. Κάτω από το «χαλί της βιωσιμότητας», κρύβουν την απόφασή τους να αυξήσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Πίσω από την κουρτίνα του Δημογραφικού, η πρόθεσή τους να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να συζητήσουν. Τίποτα να παζαρέψουν. Απολύτως τίποτα να δώσουν. Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν για την Κοινωνική Ασφάλιση. Τους χρωστούν και δε χρωστούν. Γι' αυτό τα ταξικά συνδικάτα απορρίπτουν απερίφραστα τον «κοινωνικό διάλογο». Δεν έβαλαν το κεφάλι των εργαζομένων στον ντορβά του Γιαννίτση και του Σημίτη δε θα το βάλουν ούτε στον ντορβά του Καραμανλή.

Τους εργαζόμενους ένα πράγμα πρέπει να τους απασχολεί: Πώς θα βελτιώσουν τη θέση τους. Πώς θα γίνουν καλύτερες οι συντάξεις τους. Πώς θα περιφρουρήσουν τα δικαιώματά τους. Πώς θα αναγκάσουν την κυβέρνηση, το κράτος και το κεφάλαιο να πληρώσουν για την Κοινωνική Ασφάλιση. Και αυτό δεν έγινε και δε θα γίνει ποτέ και πουθενά με κανέναν «διάλογο». Γινόταν και θα γίνει μόνο μέσα από την ταξική πάλη, τους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Αυτό δείχνει η ιστορία, πρόσφατη και παλιά, αυτό επιβεβαιώνει και η ίδια η εμπειρία των εργαζομένων.

Αυτό που σήμερα χρειάζεται δεν είναι άλλος ένας γύρος απάτης και υποκριτικής συζήτησης, όπως αυτόν που εξυφαίνουν η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο, με τη στήριξη της ομάδας των «προθύμων» σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτό που απαιτείται είναι ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, διεκδίκησης και αντεπίθεσης. Ενα κίνημα, που δε θα εκβιάζεται και δε θα τρομοκρατείται από τους χάρτινους τίγρεις, των κατά παραγγελία μελετών. Ενα κίνημα, που δε θα υποκύπτει στα διλήμματα που εκτοξεύουν τυχάρπαστοι σαλτιμπάγκοι και επαγγελματίες κατεδαφιστές της Κοινωνικής Ασφάλισης και των εργατικών δικαιωμάτων. Ενα κίνημα, που θα στέκεται με σταθερότητα και αποφασιστικότητα στο ύψος των περιστάσεων. Που θα μάχεται και θα διεκδικεί όλα όσα του ανήκουν. Ενα κίνημα, που θα μάχεται για τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και με κριτήριο αυτά τα συμφέροντα θα βλέπει στο αύριο. Τη νέα γενιά που έρχεται και που της πετσοκόβουν χωρίς αιδώ όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα.